Świt w mieście

Nie może być- chyba skończyłam obrazek dla Taty. Jeszcze go nie podpisałam, bo wtedy pewne, że będą  poprawki. Nazwałam go Świt w Mieście

 Akryl na dykcie, rozmiar 19 na 29cm

Niby nic takiego, a nie mogę przestać na niego patrzeć. Jest mi szczególnie bliski.
Często śni mi się, że jestem sama w całym mieście- ja, jedyny człowiek, wielka pustka, ale jednocześnie nie tylko mnie nie przeraża, ale wręcz odczuwam jakby błogostan, ukojenie w zatraceniu się w samotności- upragnionej samotności.
To coś takiego, co czuję patrząc w morze- tylko paść na kolana i trwać i patrzeć i słuchać. I nie ma nic więcej. I dobrze - nie może być lepiej.

Strasznie się cieszę, że udało mi się uchwycić ten nastrój! No i jeszcze jedna niezwykle pozytywna sprawa- obawiałam się, że TEGO rodzaju obrazy wymagają dużego formatu, że są niemożliwe do zrealizowania na małym kawałku dykty, że to nie będzie to. A jednak na szczęście myliłam się!
Czuję coś w rodzaju upojenia.
Takie chwile jak ta zawsze pamiętam- przechowuję je. Pamiętam, jak namalowałam pierwszą "panienkę"- do dresu, na spacer z psami, po północy, założyłam szpilki i pachniałam Poisonem Diora.

Teraz też wybiorę któregoś z moich zapachowych potworów. Może Aromatics Elixir Clinique? Nawet na zjeździe perfumoholiczek nie każda jest w stanie go wąchać dłużej niż parę sekund.