Mazury część 1/2 - wpis humorystyczny

Podróż zaczęła się nie za specjalnie, bo jadąc okazją, umówiłam się z kierowcą w centrum Wwy ale jakoś źle go zrozumiałam i byłam o godzinę za wcześnie. Na szczęście nie sama z torbą, jakby mnie zamówili i nie odebrali, lecz siedząc z Wojtkiem w samochodzie.
Czas upłynął nam (błyskawicznie) na obserwacji przechodniów defilujących przed maską - i wierzcie mi, jedna na 10 osób wyglądała w miarę normalnie. A to babcia w emeryckich butach i skromnym ubranku, za to z wpiętą w swetrzynę kolosalną jak na broszkę srebrną gałęzią ze srebrnymi jabłkami wielkości papierówek. A to nobliwy pan, ale z jakąś zaciętością nieprzyjemną w twarzy - zdaniem W. w przeszłości stalinowski oprawca. Bawiliśmy się świetnie, wymyślając historie mijającym nas osobom.

Wreszcie pojawił się fiat z lat 90tych i hipsterski kierowca w ciemnych okularach, z nieobecnym wyrazem twarzy i pasażerem na tylnym siedzeniu, odzianym w chabrową marynarkę ze złotymi marynarskimi guzikami, za to w dresowych spodniach i w dziwacznym nakryciu głowy - czymś pomiędzy kaszkietem a kapelutkiem.

Z nieśpiesznie prowadzonej konwersacji dowiedziałam się, że jeden jest muzykiem (eksperymentalnym) a drugi scenarzystą i "ambasadorem zespołu Bogowie". Nie omieszkałam opowiedzieć o "przewodniczącym Trójcy Świętej", ktorego brat Wojtka miał okazję poznać na praktykach w Zakładzie Psychiatrycznym, ale to skojarzenie ani kierowcy, ani pasażerowi nie wydało się zabawne.
Niezręczną ciszę przerwałam sprytnie nawiązaniem do swojej twórczości "noszącej posmak eksperymentu", jak mówi krytyk - no i się zaczęło.
Po chwili, z wypiekami na twarzy, opowiadałam o Duftarcie, zagrzewana licznymi pytaniami, a zagadnięta o perfumy "nietypowe" opowiadałam o zapachu kurzu na rozgrzanej żarówce, kleju, drzewie agarowym, sekretnych wydzielinach i dryndusach. A ponieważ tak się osobliwie złożyło, że wszystkich pachnących przedstawicieli (poza ostatnim) posiadałam w próbkach bądź odlewkach w podręcznym bagażu, więc przy pożegnaniu i obwąchaniu panowie poprosili mnie o możliwość naszyjnego użycia Odeura 71 Comme des Garcons i wyrazili chęć zjawienia się na zlocie perfumowym.

Jak wiecie, na wyjazd udałam się m.in. w celu nabrania formy i wypięknienia.
I tu nie było z górki. Przemyślnie wzięłam ze sobą odsiwiacz oraz zmywalny kolor o nazwie bakłażan i niemal natychmiast po wylądowaniu, zniechęcona do wyjścia przez gradobicie, przystąpiłam do działania.
Nałożywszy kolory, niestety zapomniałam o tym, oglądając film z Travoltą reżyserowany przez Stallone'a.
Skutkiem czego włosy zrobiły się czarne z buraczkowym połyskiem.
Na dodatek prysznic po włączeniu wydał serię obraźliwych odgłosów i eksplodował nieregularnymi wytryskami lodowatej wody (mimo kręcenia wajchą w obie strony) - w której chcąc nie chcąc myłam włosy co najmniej kilkanaście razy. Za każdym razem do brodzika ciekł strumień ciemnoburaczkowej barwy, a mimo to włosy nie jaśniały.
Uszy przybrały na stałe ćwikłowy kolor, za to usta lekko sine - po seansie niemal krioterapii.
(nawiasem mówiąc, temperaturę wody znacznie poprawiło włączenie termy znalezionej za zasłonką - niestety następnego dnia).

Usiłując się rozgrzać, postanowiłam rozpalić piec, nie mając w tym względzie wcześniejszych doświadczeń. Nie wiem, jak to jest - człowiek nic nie wskóra, a łapy ma czarne jakby w kopalni pracował. O żadnej rozpałce oczywiście mowy nie było - pod kierownictwem telefonicznym Wojtka użyłam więc - czytanego pośpiesznie, bo do ognia potrzebne - Życia na Gorąco (!). I się udało (choć po zapaleniu górnej lampy u sufitu ukazał się słup światła - jak przy scenicznych efektach dymnych, a z powodu L'Heure Bleue nic nie czułam) . Czy może widzicie jakby przydymione notabene oko po lewej stronie na dole?

Tymczasem instalacja wod - kan w domku, po próbach ustabilizowania wybuchów wody, wydawała bez dania racji dźwięki podobne do tych, znanych z filmu Okręt, kiedy to łódź podwodna narażona była na zbyt wysokie ciśnienie na niebezpiecznie dużej głębokości, wydając przeciągłe, jakby tęskne jęki.

Jak wiadomo, piec raczej rozgrzewa się wolno - postanowiłam napić się gorącej herbatki. Tyle, ze kuchenka podłączona do butli gazowej budziła mój respekt. Oczywiście nie wiem, w którą stronę się obraca kurek, zeby go od-... lub za-kręcić, co w wypadku użycia bomby gazowej wydało mi się istotne.
I tu znów pomógł W., który nie mógł się nadziwić, że nie rejestruję kierunku działania zaworu.
"Jak w takim razie odkręcasz wodę? Musisz przecież wiedzieć!"
"A skąd" - odrzekłam - "Podnoszę wajchę"

Rozgrzana od środka i na zewnątrz, postanowiłam pogrążyć się we śnie, a wcześniej choć na chwilę pójść nad jezioro, które znajdowało się obok domku - prosz, oto widok z okna :

Otóż nie ma czegoś takiego (a przynajmniej nie zdarzyło w ciągu mojego pobytu) jak cisza nad jeziorem. Ciągle coś pluska, kląska i wydaje okrzyki. Jakieś niewidzialne stworzenie w sitowiu, zapewne prezentując śpiew godowy, kasłało jak stary dziadek (i to nie mógł być stary dziadek).
 Bestia wielkości psa, o gładko ulizanej głowie,  przepłynęła bezgłośnie obok pomostu. Chwilę później rozległy się trzaski, od których buraczkowe włosy stanęły mi dęba - bowiem dźwięki dochodziły z cmentarza obok.
Starego ewangelickiego cmentarza.

Ale za chwilę uspokoił mnie chrzęst strugania drewna - to bóbr był.
Nie będę się rozpisywać na temat zawału z powodu kotów, które goniąc się, wskoczyły nagle na grzbiet odwróconej na brzegu łodzi.
W zasadzie powinnam osiwieć - ale niestety, włosy ani na jotę nie zjaśniały.

W związku z czym, oraz z obawy przed opadami, które po zmoczeniu fryzury spowodowałyby ćwikłowe zacieki m. in. na twarzy - następnego dnia na podbój leśnej krainy wyruszyłam w nieprzemakalnym kapelusiku w kształcie doniczki z rondkiem (choć zdawałam sobie sprawę, że wyglądam w nim na osobę zaburzoną).
Akurat naprzeciw zabytkowego, drewnianego domu mojej gospodyni stoi krzyż - a dwie niewiasty, w tym Ona, usiłowały udekorować go wstążkami. Jedna stojąc na drabinie, chybotliwej, podtrzymywanej przez drugą panią. Rzuciłam się do pomocy i po chwili przekonałam się, ze krzyż również się chybocze. Odmawiając zdrowaśki, miałam nadzieję, że święte sąsiedztwo i zbożny czyn dają mi może gwarancję utrzymania życia i nie nadziania się na paliki płotka okalającego krzyż - i rzeczywiście. Nic mi się nie stało, mimo stwierdzonej niepewności grawitacyjnej i fobii wysokościowej.
W ten sposób powstała całkowicie nienowoczesna praca zbiorowa, a ja zdobyłam na wstępie maksymalną liczbę punktów i opinię osoby, którą "Bóg zesłał". Tym bardziej, że ksiądz dekorację pochwalił.

  I to tyle na dziś - o wędrówkach i wędrujących gumowych piętach przeczytają Państwo pojutrze - gdyż jutro świętuję ósmą rocznicę poznania mojego ukochanego męża. Może ew. coś krótkiego skrobnę.