Samsara - ciąg dalszy

Wpis osobisty, który zapowiadałam, zostawiam na potem, bo dziś koniecznie muszę pokazać, jak tam ma się Samsara.
Udało mi się zrobić zdjęcia w świetle dziennym, ale i tak obraz cechuje tak wielka zmienność (w końcu całość przeciągnęłam cieniutką warstewką złota), że muszę powiedzieć - nie ma JEDNEGO w miarę "obiektywnego zdjęcia" - pod każdym kątem Samsara wygląda inaczej, ale kolorystykę z grubsza uchwyciłam :

Kształt nogi wymagał wielu doprecyzowań, ale w końcu się wyłonił :

I jedna noga wygląda zdecydowanie lepiej. Niż dwie - w wersji najpierwszej (zrobiło się banalnie wtedy).

Tymczasem zapadał zmierzch - i proszę, jak zmieniają się barwy :

Gucio omal nie doprowadził mnie do zawału, kiedy podszedł do stołu - ale ostrzegłam Go wielkim głosem "Ręęęęęceeeee do góóóóóóryyyyyy!!!!"

I już w sztucznym świetle naszkicowałam kota :

W ogóle to chciałam powiedzieć, że malowanie wymaga ćwiczeń - fizycznych - gdyż obraz kładę na stole i pochylam się nad nim, czasem z nosem przy powierzchni. wczoraj ledwie się wyprostowałam (podczas pracy nie czuję bólu). Dziś już jestem mądrzejsza i nie przypomina się mojemu krzyżowi znienawidzone pielenie grządek.

A kot będzie miau (dobre, dobre) najprawdopodobniej złote oczy.