Chanel 5 - duftart - PREMIERA

Mili Państwo.
Chyba jeszcze nigdy nie byłam tak stremowana przed premierą, jak teraz.
Nie pamiętam, bym malowała obraz z takim ładunkiem emocjonalnym, jednocześnie by ów obraz okazał się rysunkiem; od razu przychodzi mi do głowy Ernest Beaux i jego "pomyłka" przy proporcji aldehydów.
Jednak zdecydował się tę kompozycję pokazać Coco - co mnie ośmiela, więc zapraszam na pokaz swojej pracy.

Czy pozwolą mi się Państwo poprowadzić?

Przystanek pierwszy. Billie ma głos.

Chyba... to przecież nie ma znaczenia...a ja nie wiem, co najpierw pokazać - całość czy fragmenty.
No to całość, niech już mam to za sobą.
Tylko jeszcze dla uzupełnienia. Obraz ma aksamitny połysk, po przetarciu transparentną bielą złamaną odrobiną złota. I wygładzeniu.

I tak, jak mam zwyczaj pozostawiać wybór oprawy właścicielowi, o tyle tutaj zdecydowanie sugerowałabym złotą ramę - kontrapunkt dla zawartości.

Teraz piosenka - nagrana 10 lat po skomponowaniu Piątki (1921/22)

I fragmenty - znana już twarz :

I wspomniany wcześniej przedmiot - LUSTRO.

Kiedy wpadło mi do głowy jego umieszczenie, aż mnie przeszedł dreszcz.
To już nie jest pani patrząca sobie gdzieś w dal, może i bezmyślnie - ale rozmowa.
Widzicie ledwie dostrzegalną mgłę pomiędzy postacią a lustrem?

Lustro - kiedyś, za naprawdę młodych, nastoletnich lat nie znosiłam go, teraz wprost przeciwnie.
Co myśli dziewczyna z obrazu?
Czy ukrywa emocje pod pozorną obojętnością?

(muzyka)

Dłoń, która miała początkowo wyglądać dekoracyjnie, pozostawiłam skromną - ale brak ozdób jest odpowiedni dla pensjonarek.. Nasza bohaterka ma pyszny wisior. Perła z platyną. Na pewno wart majątek.
(mojego projektu, muszę dodać z zadowoleniem)

Linie, linie - zostawiłam wszystkie, lekko tylko przetarte z wierzchu.

Na koniec opowiastki - jeszcze jedna piosenka

Tak, ja wiem, że nad tym obrazem można by PRACOWAĆ. Ale nie.
Schubert miał Symfonię Niedokończoną, a ja mogę zostawić ten obraz takim, jakim jest teraz.
Zakończy go właściciel.
Oprawiając.

Dziękuję Państwu.
(już mnie coś kusi, żeby się roześmiać)

PS. Czytelniczka zasugerowała mi pewną uwagę - obraz nie ma właściciela, a tak można by wnioskować czytając mój wpis. Żaden z duftartów do Barcelony nie jest malowany na zamówienie - ale każden jeden można kupić. I to od ręki. Poza Samsarą - bo ta ma już panią.