Obraz pozornie dobry

Dziś opowieść o obrazie nieszczęśliwym.
Pejzaż.
Początek grudnia trzy lata temu.
O Brulionie nawet nie myślałam, Gucio zaczynał mówić, za to pasja perfumowa trwała w najlepsze.

I tak, w dzień podobny do dzisiejszego - pod względem świetlnym - i w oparach bodaj Classique Gaultier albo może Samsary, naszkicowałam i namalowałam taki pejzaż :

Była u mnie znajoma i zakochała się w nim.
Ale okazało się, że nie może z Sosnami przebywać w tym samym pokoju (tym bardziej w sypialni), gdyż wpada w melancholię, która potem przechodzi w poczucie beznadziei. Wymieniła S. na Czerwonego Kotka z oczami jak spodki.

Tak więc Sosny wróciły do mnie.
Ochoczo wzięłam się - już na wiosnę - za przemalowywanie.
Tym razem Sosny zaczęły przyjemnie oddziaływać, ale wciąż im brakowało... jakby dokończenia.
Wojtek niestety lubił je bardzo i powiesił na najgłówniejszym miejscu nad łóżkiem - tak więc po obudzeniu widziałam je i myślałam "Czego im brakuje, do cholery?"

Nadarzyła się okazja - urodziny W., na wyjeździe. Jaki wspaniały pomysł - jubilat wraca i widzi "swój" obraz, tylko lepszy, a ja piję poranną kawę w miłym polu oddziaływania pejzażu.

Nic z tych rzeczy. Ruch szybki - pomarańcz i zmywak, przeciągnięcie po całości półprzejrzystą barwą - i zrobiło się zdecydowanie źle.

Na dodatek zmierzch o trzeciej. To pracownia o tej porze.

Próbowałam najpierw zmyć pomarańcz - spociłam się, jak mysz, ale prawie nic nie wskórałam. Farba wniknęła w obraz, wżarła się, a moje szalone szorowanie tyle dało, że zaczęło odsłaniać się to, co pod spodem - czyli obraz poprzedni, na którym Sosny powstały.

I powiem Wam, że zachodzę w głowę, co też tam może być...?

Teoretycznie pasowałby mi Autoportret, ale za dużo wyczuwam poziomych linii. Chociaż...?

Wracając do tego, co na wierzchu - pomarańczu zmyć się nie dało, to sobie pomyślałam "Pójdę we mgłę" - i nałożyłam ze 40 lekkich warstw bieli.
Wyobraźcie sobie, że wredny pomarańcz po wyschnięciu, w połączeniu z "mgłą" daje jeszcze bardziej wredny różowy, jak świński ryjek.

Wtedy na moment przestałam wierzyć, że doprowadzę Pejzaż do końca.
Wzięłam ugier jasny, żeby może coś uratować - faktycznie trochę się polepszyło.
Trochę.
Niewystarczająco.
Poniżej w sztucznym i "dziennym" świetle

Oglądam się w nadziei, że polubię Sosny.

Ale nie lubię.
Nagle dziś porwał mnie pomysł, żeby zrobić z niego pejzaż nocny - ale to zostawię sobie na sam koniec, kiedy Wiosna nie wyjdzie.
A na najostatniejszy koniec zedrę wszystko do żywego, żeby się dowiedzieć, co jest pod spodem.
Kiedy? KIEDYŚ. Dla odpoczynku.

W najbliższym wpisie obiecuję - Konik premiera.

Za to teraz - powiem już dobranoc, udając się w ślady Gucia.

Zapraszam na Premierę!