Z kupy w kobietę - w Estebanie dla Mon Credo

Okazało się, że jednak nie jestem debilem technicznym aż takim, jak przypuszczałam. Znalazłam odpowiednią dziurkę i kabelek i oto mogę zaprezentować zdjęcia.
Wersja przedostateczna.

Jak widać, zasięg kupy radykalnie się zmniejszył.
Pani w kolorze kości słoniowej, zakryta częściowo tkaniną w prążki, która może budzić dalekie skojarzenie z ręcznikiem.

Spod spodu - na paskach, widoczny poprzedni obraz, przeświecający wielokolorowo, w drzewnych barwach, co zgadza się ze składem Bois Plume.

Wojtek czepił się rozdętych chrap, co wg Niego wygląda niesympatycznie i przypomina Mu Danutę Stenkę.
Mnie nie.
Nad tą chrapką pracowałam długo, bo przy tak minimalnej ilości szczegółów w twarzy, na dodatek nadnaturalnej wielkości, milimetry grają decydującą rolę.
Dziś dla odmiany wyjrzało słońce i nie zrezygnowałam na fotografii z cieni żaluzji.

Trochę martwi mnie, że nie mam w tym komputerze sprawnego programu graficznego.
Tu jednak debilizm wyszedł.

No i co.
Jeśli dobrze pójdzie, zobaczą Drodzy Czytelnicy jutro włosy dramatycznie ufryzowane, dojdzie też tło.

Maleńkim problemem może się okazać przekręcanie zdjęć, jakoś nie wszystkie się temu poddają.
Nie wiem, dlaczego.
Popracuję nad obrotami, ale jutro.
Może też będzie słońce, ono dobrze mi robi na mózg.

Dziękuję Wam wszystkim za komentarze, które są wielkim wsparciem. Niestety, przez wychodzenie z kupy straciłam zaoszczędzony czas, a czeka mnie jeszcze pięć wyzwań dużego formatu.