Umarł obraz - niech żyje obraz, czyli pożegnanie z ponurością

No cóż.
Namalowałam piękny obraz i nie mogę się na niego napatrzeć.
Ma jednak parę wad : po pierwsze, poszłam w nastroju za daleko i niestety w Mon Credo nie ma takiego zapachu, do którego by pasował.
Druga wada - nie można z nim obcować zbyt długo. Przypomina mi się płyta u Rodziców "Joachim Grubich gra utwory organowe Bacha". Początek urzekający, niemal ekstatyczny, słuchałam jej urzeczona - a pod koniec znajdowałam się w takim stanie, że gotowa byłam zanosić się szlochem z byle powodu.

Może Łabędź spowodował, że aby bilans był na zero, powstało Urwisko?

W każdym razie decyzja zapadła - jutro rozweselam obraz.
Dodam koloru, życia, rozjaśnię.

Ale dziś - pochylmy się, proszę, nad tą wersją i uczcijmy ją chwilą milczenia.

I mój ulubiony kadr :

Przypominam sobie, że miałam obniżoną ocenę z plastycznego w podstawówce, bo malowałam za ponure obrazki. Nawet na ASP niektóre moje prace profesorstwo nazywało "monachijskimi sosami"

Jutro ma być pochmurno - a więc, skoro w pełnym słońcu powstało powyższe, jest szansa na zmianę.