Aaabsolutnie ostateczna wersja Bois Plume - Pani Jesień

Więc...
...po lekturze komentarzy, a właściwie ostatniego, zadałam sobie niewygodne pytanie : czy ten obraz NA PEWNO jest skończony?
Niestety! Nie.

Zabrałam się do przecierania tła, niszcząc kolejny zmywak - pomyślałam o kobiecie w kąpieli, bańkach mydlanych, pianie itd.

Po czym zadzwoniła Klaudia.
Najpierw uświadomiła mi, jak bardzo symboliczny to może być obraz (o czym nie wiedziałam).
Słuchałam z jednej strony z przyjemnością, a z drugiej, z przykrością, że sama tego nie wymyśliłam i jestem mądra nieświadomie. Tak mi wychodzi.

A potem stwierdziła, że wcale Jej się Kobieta nie kojarzy z kąpielą, tylko z jesiennym spacerem, babim latem, otulona jest nie jakimś głupim ręcznikiem, tylko szalem.
I ja też to zobaczyłam.
Pani Jesień!

I już wiedziałam, co zrobię z tłem.

Liście.
Nie dosłowne, zamglone, zagubione na wietrze, plączącym włosy bohaterce.

Tło straciło jednolitość i nieokreśloność, trochę więcej pokazało się spodu.
I mydło zniknęło.
I...chyba dobrze jest.

Klaudio - dziękuję, bo mi się rzeczywistość obrazowa ułożyła w całość, spójną i konsekwentną.
Parabelko - zasiałaś we mnie twórczą niepewność, dzięki czemu nie odstawiłam obrazu na bok, jak skończonego.

PS. Wiem, czego brakuje - szyja z dekoltem zajmuje zbyt dużą płaszczyznę. Przydałby się jakiś naszyjnik, wisior, biżuteryjna obroża....
Zapowiadam więc realizację tego dodatku, ale chyba na końcu, kiedy zgromadzę dziesięć obrazów.
Chyba...że nie poczekam...