Walka z Antylopą C.

Kiedy już miałam antylopę namalowaną, piękną w sylwetce i w ruchu, wydawało się, że większość pracy już za mną. I pójdzie mi jak z płatka.

Wczoraj tymczasem, czego bym nie zrobiła, musiałam likwidować za pomocą zmywaka. Bo pod prysznic z obrazami będę się jednak bała wchodzić, żeby uniknąć niespodzianek w rodzaju rozwarstwienia czy spaczenia dykty.
Dobrze, że przy drzwiach do pracowni mam kuchnię i zlew - jak wariatka biegałam z gąbką wte i nazad, wycierałam i płukałam. Przyznam, że po paru godzinach takich jałowych starań byłam tak wyczerpana, że aż bałam się tknąć Antylopę, żeby znowu nie musieć czyścić (że nie wspomnę o straconych nadziejach, że coś mi się uda).
Jednocześnie wiedziałam, że jeśli do wieczora nie doprowadzę do zadowalającej (przynajmniej) postaci obrazu, to nie będę mogla zasnąć. Już to przerabiałam. Jeśli zostawię na noc nieudany obraz, dręczą mnie pomysły, jak knota przemienić w coś przynajmniej przyzwoitego.

Prawie w desperacji dodałam wczoraj dużo srebrnych elementów - i było jeszcze gorzej.
Aby się przewietrzyć i nabrać dystansu, ku uciesze Azy i Maxa wyprowadziłam ich na extra spacer. Tak się zamyśliłam, że kupy zebrane na początku wyjścia włożyłam do kieszeni kurtki (zapakowane w torebki foliowe, nie luzem) i zapomniałam wyrzucić. Mało nie wróciłam z tym nabojem do domu.
Swoją drogą kiedyś, przed pracą wyprowadzając psy, odstawiłam je do mieszkania, popedziłam do autobusu, potem metrem, jeszcze jednym autobusem - i przed wejściem do roboty zorientowałam się, że mam w reku smycz.

W końcu przed pierwszą w nocy, wczoraj, pokryłam matową farbą srebrne powierzchnie - a potem przetarłam. I to był dobry ruch.

Dziś rano Antylopa przedstawiała się następująco :

Kiedy tylko Gucio zniknął w Pszczółkach (Jego grupa), wzięlam się za to, czego byłam pewna.
Czyli nadanie antylopie aksamitnej czerni, żeby zlikwidować kolor wypłowiałych (niegdyś czarnych) bawełnianych bluz przecenionych w ciuchach używanych.
Oraz zrobiłam zwierzęciu twarz.

Nie zasmarowałam carbon blackiem całego tułowia antylopy - zostawiłam plamki, dzięki czemu jej powierzchnia nie jest nudna, schematyczna, ale coś się dzieje.

Dodałam jeszcze drzewa na horyzoncie, trochę światła na niebie i oto stan na teraz :

Powyższe zdjęcie zrobiłam jeszcze w świetle dziennym, wręcz w słońcu. Czyli jest ciemniej.

Najchętniej dodałabym czerwieni gdzieniegdzie, może szafiru, ale...jest problem.
W zapachu, do którego maluję (Cuirs Carner Barcelona), te kolory nie występują.
Za to widzę ciemny brąz, może trochę rudości, odrobinę bieli, grafitową szarość.
No i koniecznie trzeba zmniejszyć ilość srebra i przytłumić ten lawendowy (na żywo jest go mniej) - przecież nie będę tłumaczyć, że miała być tajemnicza popielatość, ale nie wyszło.

Krótko mówiąc - przede mną huk roboty.

Powinnam też zadbać o bardziej higieniczny tryb życia, bo jem dopiero wtedy, kiedy nie mogę wytrzymać - owsiankę lub razowca z sałatką rybną Neptun. O wysypianiu się nie wspomnę - mam ciągły deficyt snu. Pięć godzin na dobę to dla mnie za mało.