Po niefortunnych znajomościach po rozwodzie z mym pierwszym mężem (m.in. piłkarz nie noszący majtek, bo to uwłaczało Jego imponującej męskości) i aranżowanych randkach, gdzie przeraził mnie rumiany i bardzo swobodny, przy tym obdarzony niezwykle donośnym głosem przewodniczący związkowy, postanowiłam kupić komputer, aby zapisać się na Sympatię pl.
Najpierw korespondowałam ze zbieraczem samochodów, który z dziesięciu robił jeden, za to doskonały, ale nie miał za wiele czasu na pisanie.
Potem z twórcą filmów animowanych, ale ten z kolei wciąż zadawał mi pytania, dotyczące np upodobań kulinarnych, szczegółowych wymiarów i, jak sam mówił, staje się coraz bardziej gotowy na spotkanie- wreszcie mieliśmy się umówić na randkę w niedzielę po południu...
Ale rano znalazłam na komputerze wiadomość, że ktoś dodał mnie do swoich ulubionych kontaktów i migała sugestia "Zrób pierwszy krok"- i zrobiłam.
Najpierw zajrzałam, kto to taki. Wydał mi się znajomy, sympatyczny. Przeczytałam, ze nie lubi szantów, filmów akcji i choinek zapachowych oraz szuka kobiety, przy której mógłby się niepostrzeżenie zdrzemnąć, i nie było to niemile widziane. A na pytanie "jakim jesteś kochankiem", odpowiedział "cierpliwym".
Musiałam więc napisać, oczywiście- podziękowałam, że zwrócił na mnie uwagę, a On przysłał mi zagadkową odpowiedź, zaszyfrowaną, jak w starych rachunkach TP- pie pie zer...itd.
Domyśliłam się, że to nr telefonu- i zmartwiłam- jednak nienormalny...
Potem wyjaśnił, że myślał, ze podawanie telefonu na Sympatii jest zabronione.
Ale zadzwoniłam - nie mogliśmy się nagadać, dwa dni potem pierwsze spotkanie, a po dwóch tygodniach- zamieszkaliśmy razem.
I tak zostało.
Od sześciu lat.
Chociaż niewiele brakowało, żebym skończyła tę znajomość na samym początku, tak mnie wkurzył. Poszliśmy zrobić sobie wspólne zdjęcie w automacie- i w momencie błysku powiedział mi, że mnie kocha.
Strasznie mnie to zirytowało- i tylko to było widać- zdjęcie podarłam.
Pachnę...pomarańczowo...słodko...Liberte Cacharela
Wszystkiego najpiękniejszego dla Was!
OdpowiedzUsuńTempo rozwoju Waszej znajomości przyprawiło mnie o zawrót głowy, podobnie jak jej początek- a właściwie kontekst.
Wspaniała opowieść. Przypomina, że spotkać się można w najróżniejszych miejscach, okolicznościach, warunkach i że te ruchy Browna, do których, przy pewnej dozie cynizmu, sprowadzić można nasze losy i poczynania czasem prowadzą nas, jakimś cudem, właśnie tam gdzieśmy chcieli dotrzeć.
Miałam kiedyś krótki romans z pewnym portalem randkowym ale spotykałam tam jakoś wyłącznie panów o pokroju dwóch pierwszych, których opisałaś. Najgłębiej w pamięci utkwiło mi kuriozum histerycznie wielbiące Lacana i wielkie biusty -był bardzo rozczarowany, gdy pochwaliłam się moim 70DD ale opisał mi że "przecież da się coś z tym zrobić".
Na tym skończyła się nasza korespondencja. I moje użytkowanie owego portalu.
Rybko, to prawda, nie traciliśmy czasu, ale czułam, że to dobry krok i nareszcie mam do czynienia z mężczyzną, a nie smarkaczem
UsuńNa dodatek On ma charakter i temperament, poza tym jest wesoły.
Miło się z Nim żyje
Ja raz się tak pośpieszyłam, to był największy błąd mojego życia.
UsuńCieszę się że u Was obróciło się to na dobro i szczęście.
A zalety dojrzałości, uformowanego charakteru o którym piszesz dobrze rozumiem. Martyna Jakubowicz sto lat temu śpiewała, że "...wolę raz być z mężczyzną niż zmarnować całe życie z chłopcem". To był dobry blues- i szczera prawda.
Rybko, jakby tu powiedzieć...miałabym kłopot z wybraniem największego błędu swojego życia- a jednak zawsze miałam siły, żeby popełnić następny
UsuńWszystkiego najlepszego i wielu kolejnych rocznic ! Tempo porażające , ale może to i dobrze - nie zmarnowaliście ani minuty ;)
OdpowiedzUsuńParabelko, tempo dopiero miał nasz ślub- to było prawdziwe przyspieszenie!
UsuńPrzyspieszenie uważam za właściwe, ponieważ moje było podobne, jako, że jak wiadomo autorce bloga zamieszkałam z Panem Stettke, którego znam z tego samego portalu, po sześciu randkach. Legalną Panią Stettke w świetle prawa stałam się nieco później.
OdpowiedzUsuńMiał w opisie takie zdanie "nigdy nie powiem,że masz za dużo butów":)
Pani Stettke.
Buty, zdaje się, były decydujące! znał się na kobietach ten człowiek
UsuńPrzyspieszenie ślubowe pamiętam , jak opowiadałaś :)
OdpowiedzUsuńWidzę , że wszystko się pozmieniało - czy to burchle w tle ;) ? Jest zdecydowanie weselej :)
Od zaręczyn do ślubu 5 dni- a w noc poślubną już bóle porodowe :)
UsuńTo nie burchle- ale niebo od Łąki
UsuńO masz ci los , ale plama :P - w zbliżeniu tak burchlowato wygląda , wybacz :)
UsuńFakt , że kolor mi jakoś nie pasował ;P
Wszystkiego najlepszego Ju :)
OdpowiedzUsuńCzyta się jak powieść w odcinkach, a to samo życie!
tri
Dziękuję, Tri- samo życie, ale jednak staram się, żeby czytało się zajmująco
Usuńsama słodycz.
OdpowiedzUsuń