Pan Piotr czyli Panicz w lesie - premiera

Tym razem mam do Państwa wielką prośbę - bez tego nie zrozumiecie, co chciałam przekazać w dzisiejszym wpisie. W obrazie. Posłuchajcie najpierw pierwszej piosenki.
A po obejrzeniu - ostatniej.
Zaczynamy

Pan Piotr.
Młodzieniec, który zakochał się w miejscu, w którym mieszka do dziś.
Las, jezioro, dom pod wielką, grubo ponad stuletnią lipą.
Wszędzie daleko - a przecież niczego nie brak.
W nocy cisza dźwięcząca w uszach, do której trzeba się przyzwyczaić, by spać.

Ranek. Co ja, śpioch, mówię. Świt. Spacer z ukochanym psem, towarzyszem przechadzek.

Między gałęziami, liśćmi, przebijają się promienie słońca.
W snopach światła, jeszcze nieśmiałych, wirują drobinki - owady, nasionka, pyłki.

Na trawach zawieszone naszyjniki z perełek rosy, nanizanych na pajęczyny.

Pan Piotr dzisiaj.
Minęło 30 lat. O przechadzkach można tylko pomarzyć, ból dokucza.
Ja wierzę, że to chwilowe - czy pan Piotr wierzy? Chyba nie.
Wędrówki, młodość, stały się wspomnieniem.
Dzieci wyfrunęły w świat, jak spłoszone ptaki.
Wspomnienia. Wciąż wraca spacer o świcie. Świat czekający na wszystko, co ma się wydarzyć tego dnia, spojrzenie na niebo, rozbielone o wschodzie.

Wszystko to jest, ale...
Niedostępne.

Panie Piotrze, za rok, kiedy znowu tu będę i wybierze się Pan na przechadzkę o świcie, poświęcę się i wstanę na tyle wcześnie, by też zobaczyć las budzący się po nocy.
Tak ma być.
Tak musi być.
Tak będzie.