Barcelona - odc. 2

Siedzę sobie, rozumiecie, w oszklonym wykuszu, przy porcelanowym stoliku, piję kawę od Kasi we własnym kubeczku, pachnąc Eau de Protection (Rossy de Palna) Etat Libre - i przypominają mi się życzenia Wojtka "Wszystkiego dobrego, na co zasługujesz - i jeszcze więcej dobrego, na co nie zasłużyłaś".
Usłyszawszy to pierwszy raz, oburzyłam się - a W. tylko westchnął i powiedział "Kiedyś mnie zrozumiesz".

No więc właśnie rozumiem. Czego się nie dotknę - udaje się. Przypadki same się układają w ciąg sprzyjających okoliczności. Wyciągam ręcę - i dostaję. Ba! Nie wyciągam - i też mam.

Na przykład... wczoraj, weszłyśmy na plac - tak piękny, że się popłakałam.

I wówczas do lotu - tuż przede mną, zerwala się jaskrawo zielona papużka - roszlochalam się jeszcze bardziej.
Wtedy Kasia powiedziała "Stąd jest niedaleko do morza - pójdziemy zaraz". Dołożyła mi!
Zaczęłam się śmiać, skakać - jakbym była w jakiejś równoległej rzeczywistości.

Gotycka dzielnica - zapiera dech.

Plus suplement w postaci rzymskich kolumn - w mieszkalnym budynku.

No i oczywiście Sagrada - do której poszlam już wczoraj po obudzeniu

Co za budowla! Ogrom! A przed nią - na placyku, jak przed innymi kościołami, w niedzielę, w południe, obcy sobie ludzie, w kole, tańczą - tradycyjnie, po katalońsku. Torby kładą na środku - a orkiestra gra.

O Sagradzie napiszę więcej - wszak będę tu przez dwa tygodnie (mam czas, żeby poznać miasto!) - ale muszę pokazać inny projekt Gaudiego - Kamienny Dom

Na koniec - szklane balaski w poręczy - zwyczajnie, w środku, w domu.

No i naprawdę muszę już znikać - o 16stej rozpoczynamy montaż wystawy!

Do wieczora!