Most Kolejowy i początek sukni flamenco

No więc i mnie dopadła grypa. Wczoraj tak mną telepało, że o żadnej, a szczególnie precyzyjnej robocie, mowy być nie mogło. Gustaw bardzo się przejął - po powrocie do domu oznajmił, że się mną zajmie.
"Najpierw cię rozbram" - i zdjął mi buty. Kazał się położyć, przyniósł swoją ulubioną kołderkę ("ona jest taka zimniutka, jak lubię"), zapytał, czy chcę jeść, pić, dał wodę, wydostał termometr i wsadził mi pod pachę.
"Zrobię ci kokonik" i opatulił. Na koniec dał "buziaczka" i powiedział, że co prawda miał iść na rower, ale woli ze mną pobyć "żebym nie była taka biedna i sama".
Wzruszyłam się.
Dziś na szczęście choroba ustępuje - tak więc zrobiłam przymiarkę kolorystyczną do sukni flamenco.

To oczywiście tylko podkład - wejdą różne niuanse i wykończenie falban.

Tymczasem na luzie maluję sobie Most Kolejowy

Zależało mi na tym, by filary "roztapiały się" we mgle.
To już w zasadzie mógłby być koniec, ale kusi mnie strasznie popracować nad niebem - jednocześnie nic nie ujmując temu, które mam.

Grypa grypą, ale u osoby o wrażliwym węchu, za jaką się uważam, najdotkliwszy objaw to katar.
Co za ironia!
Akurat tuberozie bieleją powolutku pączki, a ja - niesprawna.

Gucio zajmuje się nią troskliwie - pyta, czy podlałam, podchodzi do roślinki "O, wygląda na głodną, dam jej troszeczkę wody, tylko żeby się nie przepiła".

Czekamy w napięciu - ciekawi, jaki okaże się zapach, znany tylko z perfum.

Jutro - dalsza praca nad Diną (pieskiem) i szkic Konika. I może jeszcze coś, jeśli zdążę.