Pies - prapoczątek obrazu

Wymyśliłam sobie, że Pies dla Pana Krzysztofa ma być w ruchu. Następna myśl- w biegu.
Sprawa nieprosta.

To, co dzieje się z psem podczas pędu, przekracza wyobraźnię, a jeśli chodzi o uszy- żyją własnym życiem.

Gdybym aż tak namalowała, nie byłoby prawdziwie.
Dlatego po zużyciu połowy gumki i ołówka naszkicowałam postać Pieska prawdopodobnego.
Nie widać na zdjęciu- a On będzie uśmiechnięty.

Słabe zdjęcie- ale może coś tam majaczy, dając pojęcie.

Obraz jest- szczególnie w porównaniu z Panienkami- ogromny. 120 na 80 cm. Odejścia nie mam- musiałabym wyfrunąć za okno, jak Karlsson z Dachu, a więc będę musiała wynosić obraz do pokoju obok, a kto wie, czy nie na klatkę schodową i otwierać drzwi. Bywa tam ciemnawo, toteż bardzo możliwe, że zatrudnię Wojtka z latarką.
Nie wiem, czy sąsiadów jeszcze coś zdziwi, po tym, jak mnie nieraz widzieli pomalowaną, jak Indiankę albo ostatnio- uwięzioną w skrzynce na listy. Stuknięta spod dziewiątki.
Na dodatek wydaję intensywną woń xero i fajczącej się instalacji elektrycznej, dzięki Odeur'owi 71.
No i co.
Artysta tak może mieć.