Nie wszystko na sprzedaż- Latarnie skończone

Zacznę od końca- czyli od nagrody za namalowanie obrazka. W jakim zapachu- to widać.
Oto oni:

                                           Pejzaż z Latarniami, akryl na dykcie, 19 na 29cm


Postanowiłam pójść do kina - właśnie w nagrodę. Ale komediodramat psychologiczny zaczął się, niestety, podczas twórczej pasji i został film akcji z doborową obsadą- Stallone, Willis, Van Damme, Lundgren, Chuck Norris, Arnold i jeszcze inni, też znani.

Recenzje doskonałe, więc choć wybuchające samochody i mordobicie nie są ulubionym motywem, zdecydowałam się na "Niezniszczalnych". Mój podtytuł- "Niestrawni".
Wyświechtane dowcipy, Norris wyglądał jak nie on.
Wojtek w ogóle nie odróżnia prawdziwego Chucka od sobowtóra i widząc reklamę banku, stwierdził, że to nie Norris, tylko "jeden gość z Pabianic, ja go znam, mieszka na Karnyszewickiej".
Godne uwagi były jednak efekty specjalne, a konkretnie fontanny krwi w dużym nasileniu, w artystycznych kształtach gwałtownych kaskad jak u Jacksona Pollocka. Ktoś się przyłożył.
No i było bardzo głośno- potem, na poczcie, musiałam przysuwać ucho do dziurki w szybce, bo pani ledwie coś szemrała do mnie.

Trudno. Obrazek zasługuje na coś lepszego.
To moje pierwsze, od czasów Akademii, malowanie dzienne.
Doszłam do wniosku, że jednak mi przeszkadza słaba widoczność latarni, wprowadziłam więc kremowo-żółty kolor, żeby dodać błysków. Użyłam go też do świateł lamp.
Potem doszło cieniowanie - ultramaryną.

Popracowałam - właściwie bardziej pomyślałam, nad "słońcem"

Nie jest okrągłe- specjalnie, gdyż kontur uzyskałam obrysowując koreczek od Edenu Cacharela, który jest lekko trójkątny.

 

Przy tym- w moim pojęciu zaletą- jest fakt, zmiennobarwności pejzażu. Powyżej- w świetle sztucznym.
W dziennym- inna bajka.

 

Nie ukrywam, że przeżyłam chwile uniesienia, kiedy po początkowych trudach i bezskutecznym poszukiwaniu odpowiednich efektów, nagle wszystko zaczęło się układać, a mnie rozpierało poczucie szczęścia.
Takie twórcze momenty zdarzają się parę razy na rok.
Nie chcę go sprzedawać.
Nie powinnam.

Tego akurat Wojtek nie rozumie. "Przecież możesz sobie namalować taki sam".
Otóż nie, nie mogę. Tak, jak nie mogę powtórzyć pierwszego pocałunku.
To już byłaby gra, udawanie.

Siedzę sobie, patrzę na Latarnie i pachnę Lou Lou.


Co tam, że dochody niepewne. Warto.