Łódź żywa, Łodź umierająca

Udało mi się wczoraj wyrwać samotnie na parę godzin i zapuścić w rejony Łodzi, gdzie torebkę należy nosić z przodu i pamiętać o zamknięciu, a nos lepiej mieć zatkany.

Tutaj przyklękłam pod balkonem, patrzę- jakiś napis. Dopiero, gdy się prawie położyłam na ziemi, złapałam obiektywem całość.

Okna są już martwe, ale są- jeszcze.

Na tej ścianie został tylko ślad po budynku, jakby wyparował po katastrofie jądrowej.

Chyba już nikt się tam nie zapuszcza...albo?

A potem skręt w Ogrodową i nagle jestem w innym wymiarze.
Manufaktura. Ocalona od upadku. Zrewitalizowana, w pewnym stopniu zrekonstruowana.
Niby jest centrum handlowym, a tworzy oddzielny świat, nie do końca realny.

Z jednej strony tęcza, z drugiej ulewa nie daje za wygraną.

 

 I wreszcie droga do domu, z nowymi perfumami w torebce.

Ktoś dzwonił- ale odebrać nie można, bo pojawia się np takie coś:

I ostatni widok ulicy:

Dziś okazało się, że kupione w Manufakturze perfumy są dziwne w taki nie do końca odpowiadający mi sposób- coś jak ziołowa pasta do butów (Gucci edp, to brązowe).