No więc uznałam za stosowne się obnażyć i powiem coś, co dla nikogo pewnie nie jest tajemnicą.
Lubię komentarze. Wolę, żeby były, niż nie.
I tak, jak mam przekonanie do tego, co zamieszczam, o tyle zupełnie inną sprawą jest to, czy moje wpisy "trafiają" do Czytelników. Oczywiście cieszy mnie, jeśli tak. A dowodem są właśnie komentarze.
W erze facebooka i "lajkowania" to tym bardziej powinno być jasne (na fb zresztą oddźwięk jest, ale ten portal jest dla mnie tylko narzędziem).
"Pusty" wpis - bo tak traktuję te bez komentarzy - jest z mojego punktu widzenia tylko sztuką dla sztuki, czymś wrzuconym do szuflady. Nie mam kryształowej kuli i nie wiem, co kto myśli nt danego odcinka w Brulionie.
Pewnie, nie wszystko jest ciekawe (równie) - no ale postawcie się w mojej sytuacji. Wczoraj wkleiłam premierową Panienkę, którą uważam za jedną z lepszych w mojej karierze - a tymczasem komentarze są tylko na fb. Czyżby poza nim nic się nie działo?
Wg mnie większość blogów umiera nie dlatego, że ich autorzy nie mają nic do powiedzenia, ale dlatego, że nie czują/nie mają oddźwięku, potwierdzenia w komentarzach czytelników.
Dodatkowo - jak każdy niemal artysta - potrzebuję publiczności. Ona mnie uskrzydla. Nadaje sens wpisom - w końcu przez dziesięciolecia prowadziłam pamiętnik i też było fajnie, bo lubię pisać (pozwólcie, że się pochwalę - dostałam nagrodę w konkursie Twojego Stylu "Dzienniki Polek" - tym samym konkursie, gdzie wygrała Masłowska, oczywiście mój tekst opublikowano).
Przy prowadzeniu intensywnej twórczej działalności malarskiej traktuję Brulion jak swego rodzaju nieustającą wystawę. Wasze głosy są dla mnie ważne.
Dla potwierdzenia tego, że blogowanie ma sens.
Że udostępnienie moich obrazów ma sens.
Moich i Wojtka żartów.
Że Was to obchodzi.
A więc - pamiętajcie o autorce.
Oraz o blogerach, których uważacie za wartościowych.
Żebyśmy nie myśleli, że piszemy w próżnię (ja też mam wiele do zrobienia dla innych w tej mierze).
I to by było tyle na kwiecień. O.
Dla rozładowania napięcia wklejam swoje zdjęcie sprzed 1000ca lat, w zaskakującym image'u.
Z prawdziwą przyjemnością zapraszam Państwa na ostateczną odsłonę Agnieszki.
Jedyna z cyklu Panienek czarno - biała praca. Z tym, że nie do końca. Mam swój przepis na czerń "z głębią". Aby uzyskać doskonały odcień, blacka z tubki używam tylko w pierwszej warstwie - potem posługując się wyłącznie ciemnym fioletem, który po trzecim - czwartym kryciu staje się perfekcyjną czernią.
Z powodu, że nie mogę się doczekać - pokazuję całość od razu :
Nie będę pisać, jak ciężki jest los artysty (chociaż wypracowanie kształtu książek sporo kosztowało moje biedne oczy) - bo właściwie na każdym etapie ten obraz zagrzewał mnie do roboty.
Natomiast, o ile pomysł na książki narzucał mi się sam, o tyle do końca nie wiedziałam, jak rozwiążę kwestię dołu obrazka.
I nagle - olśnienie - odbicie w posadzce!
Dzięki temu powstał kontrast w potraktowaniu światła. Ostre krawędzie , jakby wycięte kształty księgozbioru - i miękkie, aksamitne rozjaśnienia pod sylwetką.
Zróżnicowanie dotyczy też samych linii - wprowadzenie łukowatego sklepienia i krawędzi okna łagodzi kategoryczne piony i poziomy półek i książek.
Co do Agnieszki, przyznam się, że na początku miałam zamiar przyodziać ją w jakąś suknię czy coś - ale jej postać wydała mi się na tyle efektowna, a jednocześnie doskonale działająca w obrazie utrzymanym właściwie w konwencji graficznego znaku, że pozostałam przy czarnym, doskonale przylegającym do ciała trykocie (tym bardziej, że Szanowną Zleceniodawczynię widziałam na żywo w trakcie pracy - no cóż, figury można pozazdrościć).
Kolor skóry i włosów uzyskałam posługując się jedynie ołówkiem i przejrzystą warstwą bieli.
Uff.
Teraz pracuję nad Agnieszką II.
A potem - Karaluch!
Na koniec wkleję obraz (przypominam - format 19 na 29 cm) w pomniejszeniu - też działa!
Jestem bardzo podekscytowana, bo co prawda uplotłam sobie własnoręcznie pętlę (mam na myśli pracochłonność obrazka), ale za to jaka ona efektowna.
Mam na myśli "portret" Agnieszki. Jeden z dwóch.
Do końca jeszcze trochę zostało, ale zobaczcie -
adin :
dwa :
tri!
Czyli mól książkowy nowoczesny i seksowny.
Odkryłam, że książki są bardzo trudne. Wszystkie. Z powodu, że mają proste krawędzie.
Już się nie mogę doczekać finału - oraz jutra, bo chociaż znowu dzwonię do ZUSu, to ma przyjść przesyłka z perfumami kupionymi w ciemno. Jeszcze w zeszłym roku nasluchiwałam kółeczek wózeczka listonosza - a teraz listonoszy jest co najmniej trzech.
Wg Wojtka :
1) dyszący śmierdzący - od paczek
2) chłop na schwał, podejrzany, gdyż w koraliczkach i ze sznureczkami (muszę to podejrzeć) - być może gej albo od kabały - od listów urzędowych
3) ten "nasz", chudy, gej na bank - przesyłkowy (mój faworyt)
Zdziwiłam się :
"Jaki gej? On nosi obrączkę przecież"
"Obrączkę!" - parsknął - "Jako ptacy noszą!"
I z tym Państwa zostawiam - wracając do malowania książek. Na obrazie.
Szanowni Państwo,
oto moja dzisiejsza propozycja w ramach emocjonujących dawnych Krytycznych Czwartków.
No cóż. Byłam na tyle łaskawa i wielkoduszna, że obejrzałam do końca, czekając, co za dzieło "wyszło" z owego pierdnięcia inwencji.
Po poplamieniu papieru "artyftka" złożyła go na dwie części, żeby się symetrycznie odbiło - super sztuczka znana z przedszkola. Na obronę owej niewiasty mogę tylko dodać, że zarówno podczas czynności, jak i oglądaniu rezultatu, w ruchach i mimice, tej żałosnej "pelfolmelce" brakowało pewności siebie, a nawet wyczuwałam jej zażenowanie.
Właściwie nie dziwi mnie to, że babka wpadła na taki pomysł, bo przecież współczesna Sztóka pełna jest wagin, spółkowania, perwersji, śmierci, bezczeszczenia symboli itd - wszystko, żeby zwrócić na siebie uwagę.
Mawia się, że krytyk jest eunuchem - a tu, proszę - mimo jaj i płci eunuchem jest ta pani.
Dlaczego mężczyźni mieliby zagarniać ów termin dla siebie?
Dziwi mnie natomiast, że ktoś pozwala na pokazywanie takiej nędzy w miejscu w Kolonii, które coś znaczy/ło. Ktoś nazywa panią M. artystką, mówi się o sztuce w kontekście owego wydarzenia.
A potem zdrowo myślący człowiek stwierdza, że nie zna się na sztuce (mało jest tak denerwujących mnie zdań, jak to).
Na koniec, żeby nie było tak ponuro :
PS. Moja propozycja do rozważenia dla "odważnych performerów" - strzelanie wrzodami w lustro (można temu nadać np nazwę Autoportret - wówczas przeglądający się widzi swe oblicze poprzez ślady zepsucia).
No. Że niby twarze się zmieniają, a zło/grzech takie samo - jakby niezależne od nas itd
ALBO - użyć krwi z hemoroidów ( jak pozyskać, pozostawiam bez odpowiedzi) i nią podpisywać np zobowiązania kredytowe
Powrót do świątecznej rzeczywistości zaowocował dwiema wizytami w ZUSie oraz końcem portretu pieska.
Przyznam się, że często obawiam się zleceń, które przedstawiają czy to szczęśliwe osoby, czy to słodkie stworzenie - z obawy, że przesadzę, że obraz będzie bardziej "ładny" a mniej "dobry".
Dlatego zawsze bardzo staram się, żeby zachować styl i charakter - jak w wypadku Mezo.
Po pierwsze - zróżnicowanie faktur. Wiadomo było, że piesek ma być jak najpodobniejszy, więc na szaleństwa i umowności raczej nie ma miejsca. Dlatego postanowiłam zróżnicować otoczenie, żeby całość miała charakter niemal kolażu (collage'u).
No i oczywiście trzeba było znaleźć pomysł na całość. Ponieważ zależało mi na tym, żeby Mezo stał na trawie, a jednocześnie zróżnicować otoczenie bez wprowadzania kwiatków i motylków (co podniosłoby niebezpiecznie poziom słodyczy*) - wymyśliłam kałuże.
Jak lusterka, odbijające chmury, dzięki czemu na ziemi znalazł się kawałek nieba.
Moja fantazja poszła jeszcze dalej - dlatego kałużom nadałam kształt morskich stworów - bardzo umowny.
Rybka, słoń morski, lew morski - zaciekawione zwracają się ku pieskowi.
Wreszcie nie ma rozdźwięku pomiędzy rzeczywistością obrazkową i prawdziwą - i jak zwykle o tej porze roku, kupuję do domu aksamitki. Ten niepozorny kwiatek, przez niektórych zwany byczkiem lub śmierdziuszkiem, obdarzony jest zapachem, należącym do moich ulubionych, jeżeli nie najulubieńszym.
Wojtek zwie go "majtkowcem".
Ad nadawania nowych nazw - Gustaw, kiedy tylko przestąpił próg szatni po zajęciach w przedszkolu, szarpiąc mnie za rękaw, rzekł :
"Mamo, a wiesz, a wiesz...?"
"Tak?"
"Andżela powiedziała, że jak będzie dorosła to przestanie się nazywać Andżela..."
"Tylko...?"
"Ona wtedy każe na siebie mówić Bejbi" - Gucio wybuchł śmiechem. Jeszcze w sklepie chichotał półgłosem, mamrocząc "Bejbi".
* poziom słodyczy można podnieść do granic absurdu, jeśli praca utrzymana jest w konwencji kiczu, wtedy wszystkie chwyty dozwolone. W przypadku Mezo chciałam zachować prawdziwość pieska - z niczym nie przesadzając.
Troszeczkę jestem spóźniona, ale taki leń mnie obleciał, jak.... (nie mogę napisać, jak nigdy, chm).
TE Święta spędzamy na absolutnym luzie i to bardzo mi odpowiada. Dzisiaj w domowym gronie.
Po symbolicznym śniadaniu Gustaw oznajmił, że nie będzie już więcej jadł, gdyż "musi zachować miejsce na torty".
"A teraz się przespam" powiedział, przykrył kocykiem i kazał się obudzić na ciasta.
Gucio jest asystentem Wojtka (który przygotował w pełni całe przyjęcie w sensie potraw).
Ja, jako łakomczuch, przyznam się, że też nie mogłam się doczekać słodyczy, przyrządzonych - uwaga - bez cukru i bez tłuszczu!
Obiekt pierwszy - sernik na zimno z orzechami i rodzynkami
Obiekt drugi - tort czekoladowo - pomarańczowy - ostro - słodki.
Oba wilgotne, rozpływające się, ach!
Święta...szczególnie Wielkanoc, mają dla mnie wymiar symboliczny, są bardzo szczególne...bez Taty.
Ale o tym pisać nie chcę.
Jeszcze wciąż za wcześnie.
Ale przyjemności cieszą
A więc - Wesołych Świąt! Takich, które potem wspomina się z przyjemnością i naprawdę jest żal, że się skończyły.
(tymczasem jutro Lany Poniedziałek i jeśli ktoś z domowników potraktuje mnie wodą, w zemście mam przygotowany zapach z NRD o mocy równej dawnym radzieckim pachnidłom).
Teraz muszę pilnie się oddalić - zaczynają się "Megamacki kontra Megaszczęki". Po ostatnim filmie, gdzie w wyniku tornada na Los Angeles spadł deszcze krwiożerczych rekinów, nabrałam apetytu na tego rodzaju produkcje.
Tak się, rozumiecie, złożyło, że zamiast myśleć o Świętach, muszę sprężać się ze zleceniami.
Tym razem dwa jekże wdzięczne tematy - nie wspomniany wcześniej Jeżyk i znany piesek Mezo.
Zastanawiałam się, czy w ogóle publikować Jeżyka, który jest - na życzenie Klientki, bardzo podobny do pierwowzoru powstałego 11 lat temu - zdecydowałam, że tak.
Co jakiś czas bowiem zdarza się, że KTOŚ wchodzi na moją stronę, upatruje sobie jakiś obrazek - a tu pach - sprzedany (na ok. 250 namalowanych po 2003 obrazów aktualnie zostało mi 25).
Tak więc, jeżeli widz - załóżmy, z Państwa grona - zakocha się w którymś z obrazów, nie będących w moim posiadaniu - mogę zazwyczaj strzelić bardzo podobny (są wyjątki, ale nieliczne).
I w ten sposób powstał Jeżyk II.
Dzięki srebrnemu tłu pod różnymi katami mamy w zasadzie do czynienia prawie z dwoma obrazami.
Ciekawa byłam, swoją drogą, jak po 11stu latach będzie mi się malowało ten sam obiekt? No cóż, podstawowa różnica to okulary, i to +2. Dzięki nim widzę ostro - to oczywiste, ale efektem ubocznym, do którego nie mogę się przyzwyczaić, jest powiększenie obiektów widzianych przez szkła. Własny palec np - przeraża i wydaje się obcy. Świat - przeskalowany - wrażenie nieco niepokojące.
Zwierzyłam się Wojtkowi :
"Wiesz, ze kiedy pracuję nad precyzyjnymi szczegółami w okularach, to one wciąż wydają mi się nie dość dokładne. Tymczasem zdejmuję okulary - i jest pięknie!"
W. się chwilę zastanowił :
"Nie łatwiej byłoby malować bez okularów? Jak np myję samochód o zmierzchu, szybko wydaje mi się piękny. Jest tylko warunek - nie należy się mu zbyt dokładnie przyglądać w dzień".
Piesek Mezo, którego mam nadzieję skończyć w sobotę, piękny wydawał mi się nawet w okularach.
Na zdjęciu poniżej jeszcze nieskończony - sierść będzie bardziej lśniąca i zróżnicowana walorowo (jasno - ciemno). Oraz dojdzie wysmakowane tło.
No powiedzcie, czy to nie są jedne z sympatyczniejszych moich obrazków?
Nie powstrzymam się i na pożegnanie Jeżyk w innym ujęciu.
A tak w ogóle (delikatnie nadmienię), miałam dziś ważne spotkanie w sprawie zagranicznej wystawy - bezpośrednio z organizatorką. Odnoszę wrażenie, że zrobiłam kolejny krok ku swojemu marzeniu...(szkoda tylko, że zsuwały mi się rajstopy - stary numer, co powodowało pewien dyskomfort w koncentracji - ale dzięki temu wszystko skrzętnie zapisywałam w notesiku).
Pod wpływem pewnego filmu, którego tytułu... nie zdradzę... odbyliśmy z W. bardzo ciekawą rozmowę.
W scenariuszu facet zdradził żonę, którą bardzo kochał (tak deklarował) - na co ona pokazała mu drzwi, nie chcąc oglądać go więcej na oczy i oznajmiła, że co do widzeń z dziećmi, przekaże mu wiadomość przez adwokata.
Usiłował się tłumaczyć, że to tylko raz, że po pijanemu, że tamta pani była bardzo samotna itd.
(niektórzy twierdzą, że po pijaku, to nie grzech, w czasie wakacji, w niedzielę - też nie - ale żarty na bok).
Właściwie od razu przyszło mi na myśl, że ja bym się tak nie zachowała (nie będę wchodzić w szczegóły, ale miałam okazję się o tym przekonać w czasach przedwojtkowych, więc doskonale wiem, co piszę). Po pierwsze dlatego, że najczęściej tzw. "zaufanie" jest ułudą. "Ufam ci" oznacza - "powinieneś zachować się tak, jak sobie to wyobrażam/chcę/oczekuję" itd. Jak mówił Tata o relacjach z ludźmi - "Calkowity brak zaufania podstawą dobrych stosunków".
Co prawda człowiek odpowiedzialny nie udziela obietnic bez pokrycia - ten punkt powinnam jeszcze dopracować.
To, że z kimś jesteśmy, nie oznacza, że ten ktoś traci tożsamość, stając się częścią nas.
"Wydawało mi się, że cię znam, tyle lat się oszukiwałam, teraz wydajesz mi się obcym człowiekiem, brzydzę się tobą" - padają słowa ze srebrnego ekranu.
No dobrze, ale czy gość z jakimiś tam doświadczeniami w dziedzinie męsko - damskiej nie jest równie "obrzydliwy", kiedy zaczynamy z nim układać plany? (cudzysłów celowy)
W każdym razie głośno wyraziłam swoją dezaprobatę dla postępowania bohaterki filmu, co Wojtka szalenie zdziwiło.
-Dobrze wiedzieć, że mam taką tolerancyjną żonę
-Nie, to nie znaczy, że aprobuję zdradę, ale jeśli już się zdarzyło, a druga strona szczerze żałuje - dałabym szansę. Chyba trudniej byłoby mi znieść kłamstwo. Najgorzej oszukiwać drugą osobę
-Jeszcze gorzej trzecią. A już najgorzej oszukiwać pierwszą osobę - to utrata kontaktu z rzeczywistością. Np mówisz do siebie : "Jesteś ok", a tu takiego wała!
-Wojtek, a Ty byś mi wybaczył zdradę? - zapytałam czując, że wchodzę na grząski grunt.
-Nigdy w życiu! wziąłbym pistolet, najpierw zabiłbym siebie, ciebie, a potem kochanka...
Nie ma, jak wesoły mąż, powiem Wam.
Czasem aż ciężko poważnie porozmawiać - ale tym razem mi tego nie brak.
A w ogóle jutro mija 5 miesięcy, od kiedy przygarnęliśmy Pepę. Tak było :
Nastał wreszcie normalny czas, kiedy dni mierzy się obrazami i zapachami, a nie telefonami do Zusu i wizytami w Ministerstwie. Co oznacza, że można spokojnie - w miarę, bo nadchodzą Święta - oddać się twórczości.
Zresztą na pomysł dotyczący pieseczka wpadłam, kiedy zgnębiona wracałam z Zakładu.
Ponieważ Mezo ma być ujęty w miłych okolicznościach przyrody, a świetnie wygląda na trawie - zaczęłam myśleć, jakby tu przy jego małej postaci działo się coś więcej niż kiełkowanie źdźbeł.
No i zobaczcie :
Zastanawialiście się kiedyś, do czego potrzebne są kałuże? (poza tym, że dają możliwość bardziej lub mniej przydatnego taplania się) - otóż kałuże są lustrami.
W przypadku powyższego obrazka - mimo ujęcia ziemi (no bo inaczej się nie da, skoro na Mezo patrzymy z góry), na owym "portrecie" będzie miejsce dla nieba.
Tutaj to nie - zwykłe kałuże, tylko...
O tym w następnym odcinku...
...ale na razie dam Państwu przedsmak powstającej Panienki!
Na pytanie, czy to księżyc, odpowiadam przecząco.
Aczkolwiek w sumie...
W ogóle czuję się tak jakoś świątecznie i to już od zeszłego tygodnia po przedawnieniu długu.
Np czwartek przypomina piątek, piątek - sobotę, która trwa dwa dni, a w poniedziałek - niedziela.
Tylko dziś jak raz jest wtorek, ale jakiś taki czwartkowy..
...spodziewam się, że jutro nastąpi wyczekiwany pierwszy dzień wolności - bo o 16stej mija czas, do którego można złożyć dokumenty do Ministerstwa.
A i tak po tym, jak Wojtek został uznany za niewinnego przez ZUS - kamień spadł mi z serca i wciąż się cieszę - ponadto dieta i ruch przynoszą efekty - zadzwoniłam do W. wdrapując się na skarpę wiślaną.
"Wiesz, chciałam tylko powiedzieć, że czuję się taka wolna!"
"A gdzie jesteś?"
"Idę pod górę"
"Oczywiście, gdybyś szła w dół, czułabyś się szybka"
Wszystko już zgromadziłam - a dziś cały wieczór szykowałam zapachowe zestawy. Wg udoskonalonej metody.
Okazuje się, że przy cieńszej folii, nie trzeba otwierać torebki z zapachowym nośnikiem (w moim wypadku filc) - wystarczy przytknąć nos do kwadratu (nawiasem mówiąc, mam zamiar na każdej pocztówce napisać "Proszę Powąchać Kwadrat" czy coś w tym rodzaju).
Swoją drogą, dopiero teraz do mnie doszło, jak drogi jest Duftart.
Na jedną pocztówkę zużywam 16 - 20 "psików" w zależności od intensywności zapachu. Czyli ok. 2 ml.
A więc najprawdopodobniej swoje zapasy zużyję w ekspresowym tempie!
I nie są to żadne, broń Boże, FMy, tylko najczęściej - niestety (?) - niszowce! A tu 2ml na JEDNĄ reprodukcję...
Będę jeszcze doskonalić metody - a jutro z tajemniczym pachnącym pudełkiem odwiedzam Biuro Podawcze.
Ale najważniejsze, co mam zamiar robić przez najbliższe dni - to malować i spać. No i może ew. jakieś przyjemności mnie czekają...prezenty?
Ach! Jak tu pachnie Angelem!
Ostatni dziś element zapachowy - oczywiście dla W. nie do zniesienia.
wyobraźcie sobie, że ten biedny człowiek (ma bardzo czuły węch), sam mnie namawiał do obfitego używania najbardziej wyrazistych perfum - dla dobra sztuki. Zawsze "gonił mnie" za wonie z charakterem.
Nie ukrywam, że z przyjemnością słuchałam, jak dusząc się, syczy "więcej tego dryndusa*!" (Eau du Soir)
*dryndus - nazwa wymyślona przez męża, określająca wszystkie tzw. "babcine" zapachy
Wmawiając sobie, ze jestem całkowicie spokojna - mimo, że o 15stej czekał mnie telefon do Zusu, dla oderwania się od rzeczywistości, poszłam przedtem z mężem na Budapest Hotel.
A potem, starając się znaleźć najcichsze miejsce, wyszukałam numer Działu Egzekucji, już mając obmyśloną treść odwołania.
Ale nie!
Usłyszałam ni mniej, ni więcej, że co prawda ośmiu lat nie wliczą Wojtkowi do emerytury, ale dlatego...
...dlatego, że...
...jego zobowiązania finansowe względem Zusu...
...ta daaaam - uległy PRZEDAWNIENIU !!!
Nie podejmuję się opisać, jak się czułam - ja nie szłam do Wojtka, żeby Mu to powiedzieć, tylko frunęłam, całą siłą woli powstrzymując się przed śmianiem się w głos.
Mimo porannego telefonu do ZUSu, w którym Dział Egzekucji miał dla mnie niestety druzgoczące wiadomości (jeszcze jutro do sprawdzenia - ostatnia nadzieja, ze uda się wszystko załatwić bez odwoływania się) - więc mimo to nie zrezygnowałam z planów i wybrałam się do Kielc.
Tam bowiem znajduje się nowiuteńkie Biuro Wystaw Artystycznych oraz Pani Dyrektor, z którą umówiłam się na spotkanie. Jak mogą się Państwo domyślać, sprawa dotyczy Duftartu i stypendium. Aby się o nie ubiegać, należy się wyposażyć w dwie rekomendacje. Jedną mam, z zagranicy, od instytucji, która planuje zorganizować mi wystawę.
Ministerstwo zasugerowało, że dobrze byłoby, gdyby druga wystawiona została przez krytyka sztuki, otwartego na nowe kierunki.
I tak dowiedziałam się o Kielcach, gdzie miesiąc temu otworzyło się w nowej siedzibie BWA (Biuro Wystaw Artystycznych), a Dyrektorka prawdopodobnie jest najodpowiedniejszą osobą.
Po rozmowie z Warszawy i przesłaniu zdjęć obrazów mailem, zgodziła się napisać poręczenie.
Tak więc znowu wykończyłam Wojtka przygotowaniami zapachowych nośników, wskoczyłam do piętrowego busu i pomknęłam w Polskę.
Kielce spodobały mi się od pierwszego wejrzenia, gdyż naprzeciwko przystanku zauważyłam witrynę z obiecującym napisem PERFUMERIA. Co Wam będę mówić - marzenie. Cały regał z wycofywanymi bądź wycofanymi perfumami, o niektórych nie miałam pojęcia. Oczywiście mój nos wychwycił natychmiast wszystkie zapachy z tuberozą, dla dobra spotkania powstrzymałam się od ich użycia...nooo, tylko nędzne dwa psiki na nadgarstki.
Wrócę tam...
Obwąchując się dyskretnie znalazłam się pod nowym BWA.
Cóż będę pisać - rozmowa, początkowo oficjalna, przerodziła się w prawdziwą konwersację, a kiedy usłyszałam treść rekomendacji, mało nie wyskoczyłam z butów (nawiasem mówiąc, Wojtek ciągle mnie skłania, abym pozbyła się swoich ciżemek naleśnikowatych - i dziś też, powiedział, że niby ładnie wyglądam, ale "obuwie masz jak repatrianka z Kazachstanu", a na mój protest, że się nie zna, bo to są designerskie buty, rzekł "Tak samo dizajnerskie jak torby w kratkę przybyszów zza Buga").
Mam nadzieję, że nie wezmą mi drodzy Czytelnicy za złe, jeśli przytoczę fragment rekomendacji :
"Zależność formy wizualnego wyobrażenia od zapachu jest w sztuce spotykana bardzo rzadko, a to, ze artystka czyni z niej podstawowe założenie swojej twórczości i ze każda z jej prac jest określonym zapachem dopełniona, czyni jej koncepcję unikatową.
(...) Wzrok, słuch, dotyk - to te zmysły od zawsze biorą udział w tworzeniu sztuk plastycznych, i to doznania dzięki nim dostarczone inspirują artystów. Zmysł powonienia na ogół jest przy tym pomijany, wręcz niezauważalny.
(...) Plastyczno - zapachowa twórczość Justyny Neyman ma posmak eksperymentu - poszerza przestrzeń odbioru sztuki, wnosi nowe aspekty poznawania obrazu, zwraca uwagę na możliwości, jakie daje świadomość funkcjonowania w świecie, który jest określany nie tylko impulsami dźwiękowymi, wizualnymi, dotykowymi - ale także zapachowymi. "
Miałam przyjemność obejrzeć katalog artystów Kielecczyzny. No no. To jest zdaje się ten "drugi obieg", prawdziwej sztuki nowoczesnej. Imponujące.
Muszę powiedzieć, że nowa siedziba BWA, chociaż w czasie wojny mieściło się w niej gestapo, a potem NKWD mordowało ludzi, nie ma w sobie ani odrobiny "złej energii" - jak to powiedziała Pani Dyrektor "To żywi szkodzą". Zostałam oprowadzona po wnętrzach budynku, zupełnie jak przez dumną panią domu - i czułam, że Zus oddala się i robi malutki - choć na kilka godzin wytchnienia.
Nawet drobne szczególiki, jak numerki w szatni albo obiekt poniższy, dopracowane starannie
Nawet widok z wejścia, na słynny deptak - ulicę Sienkiewicza
Kielce mają swoją atmosferę, nieśpieszną, bez zadęcia, przyjazną.
Mnóstwo sympatycznych miejsc - o, to np (z boku Pani Dyrektor)
Podczas wspólnego spaceru, rozczulił mnie pewien szczegół :
A do tego wszystkie instytucje kulturalne mieszczą się blisko siebie, w Centrum, prawdziwych galerii nie zastąpiły galerie handlowe.
Piękne miejsce
Aż się nie chciało patrzeć na zegarek - co poskutkowało koniecznością truchtu w dizajnerskim obuwiu w kierunku przystanku odjazdowego - a i tak udało mi się przelotem zahaczyć o perfumerię.
Zadumałam się nad pojęciem "prowincja", mającego pejoratywny sens, a tymczasem często odnosi się tylko do umiejscowienia na mapie. A jak się przyjrzeć - dzieje się mnóstwo rzeczy, wartościowych, znaczących, dzięki oddanym swojemu działaniu ludziom.
PS. Dodam jeszcze, że syn Pani Dyrektor jest basistą w zespole heavy metalowym Belzebong, z którym koncertuje w Niemczech i USA - i wcale się nie dziwię, że mają sukcesy.
