Wiosna. Już! - Premiera

Proszę uprzejmie nacisnąć PLAY i poddać się nastrojowi.

Zapraszam na wernisaż wiosenny.

Pejzaż, jak wspomniałam w poprzednim wpisie, jest przeznaczony na prezent z okazji ślubu, który ma odbyć się jutro. Ze Zleceniodawczynią umówiłam się na dziewiątą (rano) i potem rzeczywiście był spacer, przez zamglone, wilgotne Łazienki.
Spacer z uśmiechem na twarzy - bowiem od pierwszego pociągnięcia pędzlem zarówno ja, jak i Pani J., której przesyłałam zdjęcia poszczególnych etapów, byłyśmy usposobione optymistycznie.

Nie będę już wystawiać Państwa cierpliwości na próbę, tym bardziej, że to wpis z muzycznym tłem (czyli czytanie nie powinno trwać dłużej niż Prokofiew).

Bardzo chciałam, żeby w pejzażu coś wskazywało na to, że jest obrazem z okazji uczuciowej. Co by to też mogło być?
(trzeba bardzo uważać - granica między tanim sentymentalizmem a wdziękiem jest trudno uchwytna. A więc raczej zasugerowanie niż kawa na ławę)

Odpowiedź brzmi - jaskółki (ew. jerzyki). Ptaszki łączące się w pary raz na całe życie.

Klientka ceniła sobie zresztą niedopowiedzenia w  traktowaniu realizmu moim w malarstwie, dlatego nie musiałam się do niczego dostosowywać i nadmiernie "wylizywać".

Na przykład myślałam nad pierwszym planem - zrezygnowawszy z dmuchawców, zdecydowałam się jednak na kwiaty, ale umowne w takim stopniu, że mogą spokojnie być wzięte za motyle (a konkretnie bielinki kapustniki). Dlatego od razu umieściłam je jakby w ruchu, dmuchnięte wiosennym wietrzykiem.

Na obrazie założyłam światło z jednej strony, tym bardziej że bardzo konkretnie potraktowałam cienie (złapałam się na tym, że usiłuję "odgarnąć" przedmiot, który zasłania mi część obrazu, a przedmiotu nie było - zwiódł mnie własnoręcznie utworzony cień).

Zawsze zachwyca mnie odcień pierwszej zieleni liści - jeszcze niedojrzały, nie pociemniały na słońcu.

Tajemnicą "pogodno -niebowego" nieba w moim wykonaniu jest :
1) wielowarstwowość przejrzystych warstw (laserunek)
2) nie używanie bieli, tylko odcienia żółtawej kości słoniowej
3) minimalna domieszka ordynarnie "majtkowego" błękitu

Ponieważ Państwo Młodzi lubią wspinaczkę i mieszkają w górskiej okolicy, na najdalszym planie umieściłam wzniesienia.

 I wreszcie - całość

I zapraszam na skrót - etapy od początku do końca :

(ostatnie zdjęcie w sztucznym oświetleniu).

Kiedy dziś szykowałam się na spotkanie ze Zleceniodawczynią, usłyszałam cichy płacz synka i głos Wojtka :

"Czemu płaczesz? Powiedz mamie, czemu płaczesz"

Wyjrzalam z łazienki, a Gucio stoi z mokrymi od łez policzkami

"Booo....sprzedajesz ten piękny obraz z drzewkami... Płaczę ze smutności"

"Kochanie, namaluję jeszcze dla nas taki pejzaż"

"I Ślimaka też?"

Po zapewnieniu, że tak, bez słowa patrzył, jak znikam z pejzażem pod pachą, posyłając mi melancholijnego całusa.

Trzeba będzie słowa dotrzymać!