E. i M. - spotkanie trzecie

Niestety.
Musiało dojść do tego odkładanego na nie wiadomo kiedy momentu - trzeba było zrobić porządek w pędzlach - pozbyć się tych najbardziej zużytych. Przywiązuję się do nich - więc nienawidzę selekcji.

Poznaję po trzonkach, wytartych literkach, zwichrzonym włosie...
Przypominają mi obrazy, nimi malowane, których już nie mam.

Ale - jednocześnie chcę poskramiać swoją sentymentalną naturę.
I tak wystarczy, że bardzo niechętnie czyszczę wykładzinę na stole i pod sztalugami - bo tam dopiero są ślady dobitnie świadczące o konkretnych pracach.

Nawiasem mówiąc, kiedy Wojtek postanowił pozbyć się ściachanych spodni i koszuli, która niemal rwała się na Nim, wycięłam po kawałku każdego z nich i schowałam. Dawno temu - w tym roku będzie 8 lat - w tych właśnie nowiutkich wówczas ubraniach, zobaczył mnie pierwszy raz - a ja Jego.
(mam taką szkatułkę z kawałkami różnych rzeczy, których nie chciałam/nie mogłam trzymać w całości).

Przechodząc do meritum - Panienki mają się dobrze.
Zaczęło się wyłaniać, o co chodzi.

Już raczej nie widzę ich razem - teraz praca nad każdą wygląda zupełnie inaczej (uspokajam Zleceniodawczynię - żółć to nieprawda wynikła ze sztucznego oświetlenia, a plecak z traperkiem ucięłam - ale jest).

Tymczasem nagrałam głos do prezentacji Duftartu.
Po raz kolejny niemile się zdziwiłam, jak infantylnie i dziwacznie brzmię.
Zawsze, kiedy dociera do mnie, że moje wyobrażenie na swój temat rozmija się - na niekorzyść rzeczywistości, z jednej strony nabieram dystansu, z drugiej - pozostaje jednak leciusieńki niepokój.

Studio nagraniowe wspaniałe, profesjonalne. Tu zdjęcia "lektorki".

Miałam szczęście usłyszeć lektora podczas pracy - cóż za wspaniały głos, kolana miękną po prostu.
Oczywiście wyobraziłam go sobie od razu. Pięknego, okazałego. Kiedy więc usłyszałam, że za chwilę ukaże się w drzwiach - poprawiłam fryzurę, odchrząknęłam i poprawiłam pozę na krzesełku.

A stanął przede mną nieduży facecik, nieproporcjonalnie zbudowany, ze świdrowatymi oczkami blisko nosa.
Jego "Dzień Dobry" zbiło mnie z pantałyku i kompletnie pozbawiło rozwagi i wykrzyknęłam:
"Ach, to pan! Spodziewałam się kogoś zupełnie innego"
Lektor zmierzył mnie wzrokiem
Zdesperowana próbowałam znaleźć cokolwiek, co mogłabym jeszcze powiedzieć bez zapadnięcia się pod ziemię.
Głos wciąż patrzył wyczekująco.
"A kogo się pani spodziewała?"
"Sama nie wiem..." - rozpacz ściskała mnie za gardło - "Kogoś w zbroi...? może...?"
"Czy mam to traktować jako komplement?"- spytał zimno.
"Oczywiście" - potwierdziłam nienaturalnie głośno i z fałszywą gorliwością.

No trudno. "Pafony" jak mówią na forum, to moja specjalność.
Dlatego muszę jutro/pojutrze bardzo uważać.
Wciąż wiele się dzieje.