Bez cenzury

Ile razy trzeba dostać w łeb, żeby mieć dość?

Znam statystyki u myszy. Czy mysz ma depresję, czy nie, podobno poznaje się po tym, czy zwierzątko chwycone za ogon próbuje zmienić położenie, machając łapkami i wierzgając.
Po dokładnie sześciu sesjach, kiedy się mysz dręczy - ta już się nie buntuje, wisi bezwładnie.

Człowiek z pewnością jest wytrzymalszy. Dużo wytrzymalszy.

Ale ja czuję, że mam, kurwa, dość.

Tak się złożyło, że od rodziców wyprowadziłam się, wbrew ich woli, jeszcze na studiach. Niehonorowo byłoby liczyć na ich pomoc, dlatego zaczęłam współpracę z agencją reklamową - próbując ciągnąć studia i regularnie płacić na wynajem mieszkania - prawie równowartość dzisiejszej pensji. Studia przerwałam - pracy oczywiście nie.
Nie wyrobiłam więc sobie tzw. znajomości, pochłonięta pogonią, czasem upokarzającą, za pieniędzmi.
Potem udało mi się dokończyć dyplom, ale nic z tego nie wynikło długofalowo.

Do malowania wróciłam w 2003 roku - nie mając w zasadzie nic. Poza przekonaniem, że tego właśnie chcę. I nieudanymi latami małżeństwa (pierwszego).

Na początku powstał cykl Zwierząt, potem zainteresowałam się perfumami i tam własnie, na forum, pokazałam pierwszą Panienkę, która natychmiast została zakupiona (i następna, i następna), tam dostałam podpowiedź i zachętę, żeby prowadzić blog.

Wreszcie powstał Duftart, połączenie dwóch pasji. Odkrycie.
Coś bardzo "mojego", na dodatek, rozumiecie, wymyśliłam duftart jako pierwsza, pomysł jest klarowny, interesujący dla widza i wszechstronny. Im dłużej się mu przyglądałam, tym bardziej mnie fascynował.

Wówczas rozpropagowanie go - poprzez wystawę - stało się moją idee fix.

"I co, i co?" - zapytacie
I kurwa, nic!

Owszem, spotyka się z zainteresowaniem (niekłamanym), ale "terminy już zaklepane - ew. za dwa lata...". Chodzę tu, chodzę tam, i po niezwykle wprost uprzejmej, inteligentnej konwersacji dostaję obietnicę, którą wszyscy uwielbiają - "odezwiemy się do pani".
Pierdolcie się!

Za DWA lata, kurwa, to ten pomysł zostanie podchwycony przez kogoś innego - już napisały do mnie dwie osoby, żeby się pochwalić, że "przypadkiem" po mojej wystawie w Mon Credo zaczęły malować zapachy (inna rzecz, że wychodzi im to chujowo).

Postanowiłam, nie czekając na nikogo, wziąć sprawy w swoje ręce - zainteresowałam wystawą ludzi w Niemczech (znowu odległy termin i wysokie koszta), w jeszcze jednym miejscu czekam na decyzję (ciiii...), i wreszcie wystartowałam w konkursie o wysoką stawkę.

Aż tu nagle dziś spotykam kolegę z dawnych lat, teraz super szychę. Rozmawiamy miło, ba! serdecznie, przedstawiam mu Duftart i plan z konkursem
"Świetny pomysł - bardzo mi się podoba, powiedziałbym, taki egzotyczny. Rzeczywiście, jesteś pierwsza, niesamowite. Gdyby to ktoś robił, słyszałbym o tym".
Zacieram ręce z satysfakcją, znajomy się uśmiecha. I co słyszę :
"Papiery możesz złożyć, ale dotacji ci nie przyznają"
"???"
"Ja już wiem, komu przyznają. To wiadomo przed rozstrzygnięciem. Ja już wiem, oni jeszcze nie."

No kurwa!
Podałam rękę, poszłam sobie - i tak szłam piechotą przez całe miasto, myśląc sobie, czego ja właściwie chcę? Gardząc systemem, w którym patrzy się na nazwisko, a nie na obraz - walczę o znane nazwisko. Swoje. Żeby zaistniało.
Chodzę do galerii, w których wiszą rzeczy, z mojego punktu widzenia nie warte funta kłaków, i chcę tam mieć wystawę.

"Nowocześni" zarzucają mi trzymanie się realizmu, "tradycjonaliści" - jego brak.
Ile ja, kurwa, tracę czasu na staranie się o tzw. karierę, na nadstawianie dupy do kopniaka. Ile czasu potem muszę się jeszcze otrząsać z syfu, żeby z otwartą głową siąść do malowania.
Ile mam powtarzać, że na mnie można zarobić?

A ludzie? Tzw. zwykli ludzie? Ludzi mnie kupują, chcą patrzeć na moje obrazy.
Ja mogłabym malować i malować w swojej małej pracowni przy parku, przepadam za tym. Każde zlecenie mnie cieszy - jeszcze jak! Pisanie na blogu, dzięki któremu o malowaniu wie więcej osób niż Wojtek, Mama i Gucio.
Mój kameralny wymiar...

...to mi się, kurwa,  Duftartu zachciało...
Jak mawiał dowcipnie mój eks "Takie jest se la vie", walka z nim jest śmieszna.
I dlatego aktualnie mam ochotę odwrócić się posiniaczoną dupą do pierdolonych układów, znajomości, pieprzonych kuratorów, lizodupów i...robić swoje.
Mam, kurwa, mało elastyczny kręgosłup.

A jak zagranica bądź co innego, bez robienia łachy, wypali, to z przyjemnością zrobię pachnącą wystawę.
Może już nie będę pierwsza z duftartem i ktoś inny to rozpropaguje.
I chuj z nim.