A co ze mną?

Więc - jak mówiłam, nie chcę wyglądać jak zwykle.
Ponieważ mam skłonności do ubierania się w stylu pomiędzy panią nauczycielką a panią woźną albo wręcz sieroco, postanowiłam poradzić się profesjonalnej stylistki, a przy tym mojej serdecznej znajomej (Kolciu - dziękuję!).
Poszłyśmy razem po zakupy - i najwięcej nauczyłam się, kiedy K. krytykowała moje wybory.
Że za bezpieczne, niewidoczne uPiorki, żadne, krótko mówiąc.

 To mnie rozzuchwaliło - na szczęście ubrania można zwracać, co za komfort!
Oczywiście nie powiem Wam, jak będę wyglądać, ale pokażę spodnie, które wybrałam (już bez stylistki) i z których wreszcie, że smutkiem, zrezygnowałam.

Wojtek, jak mnie zobaczył, nawyzywał od kozidraków...własnych ciotek...
A ja się czułam tak awangardowo!
Jednak potem jakby gorzej.
Utknęłam w latach 80tych chyba.
No nic, górę mam.

Łabędź postępuje, sztalugi wciąż zbieram - ale jedna osoba się wykruszyła, więc na wariata mogę, ale tylko na tydzień, wypożyczyć jakieś z ASP.

Jak już będzie po wszystkim, zrobię tak, jak Oni.

Gucio dziś podsiadł mnie przy komputerze.
Żartem zapytałam :
-A co to za chłopczyk tu siedzi?
-To ja, Gustaw.
-A skąd ja Cię znam?
-Jestem z tego samego mieszkania.

Na koniec wzywam Was, Szanowni Czytelnicy, przesyłajcie dobrą energię - dla całości sprawy.
Przed wernisażem zapowiadam w jednym poście (na więcej nie wystarczy czasu) relację z namalowania ostatniego obrazu. Robię zdjęcia z procesu.