Pałac Izraela Poznańskiego

Najpierw zobaczyłam pałac w nocy. Od razu przyszło mi na myśl zatytułować zdjęcie Stacja Kosmiczna Izrael Poznański.

Piszę "pałac", ale w gruncie rzeczy jest to ogromna, kapiąca od przepychu kamienica.
Przypomniała mi się anegdota - bogaty Żyd wynajął architekta, który zapytał, w jakim stylu ma być budynek. "Daj pan wszystkie, mnie stać na wszystkie".
Ale Poznańscy postawili pałac spójny stylowo. Oczywiście, gęba się rozdziawia (jak pewnie miało być)- szczególnie monumentalna sala bankietowa i przedpokój robia wrażenie.

Fascynujące jest przechadzać się po wnętrzach, gdzie zresztą okna wychodzą m.in. na walące się kamienice przeznaczone do rozbiórki i wyobrażać sobie ludzi, którzy tam mieszkali- bywali. Wiem, wiem, banał. Trudno.

Najbardziej ujęły mnie wnętrza "prywatne", użytkowe.

W pałacu, prócz wnętrz, można zobaczyć wystawy- jedną z nich traktuję jak prezent od losu. Mistrzowie Malarstwa Polskiego- od Młodej Polski do XXstolecia międzywojennego.
I mój ukochany Eugeniusz Zak.
Jaką trzeba mieć wyobraźnię kolorystyczną, żeby światło uzyskiwać takimi środkami!
Obiekty na Jego obrazach, mam wrażenie, wewnętrznie promieniują.
Mistrz.

 I wzruszająca prostota, a przy tym prawda przekazu.

Ach, wspaniała Łódź- swego czasu niezwykły tygiel, w którym rosły i upadały fortuny, a szalony rozwój w niebywale krótkim czasie bywał bardziej spektakularny od amerykańskiego.
I teraz- obserwowanie, jak z każdym rokiem niszczeje, budynków ubywa.

Ale Pałac Izraela stoi.