Nowa panienka- podróżniczka Katty

Piękny wieczór nad morzem, grają koniki polne, pachnę Poeme Lancoma i w takich romantycznych okolicznościach naszkicowałam kolejną "panienkę"- czyli Katty.
Katty jest marzycielką a Jej pasją są podróże. I zamówiła u mnie obrazek, właściwie dając dowolność.
Przez ileś tam dni krążyło mi w myślach wyobrażenie osoby z plecakiem i w traperkach- aż wreszcie przyszło mi do głowy proste pytanie: "Po co?".
Przecież malowanie daje mi wolność i mogę na szczycie Mont Everestu umieścić Marylin Monroe w połyskliwej, tak obcisłej sukience, że szerpowie musieli ją zaszywać na ciele MM.
Co za ulga!
Wciąż przypomina mi się wiersz Kasprowicza "Krzak Dzikiej Róży" (1898)
Ciemnosmreczyńskich skał zwaliska
Gdzie pawiookie drzemią stawy
Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy
Na plamy szarych złomów ciska" (...)

Dlatego też moja podróżniczka wygląda tak:

Wspinaczka męczy, więc szpilki zdjęła i położyła obok.
Wielki plecak niesie pan, którego nie ma w kadrze.

Z poetyckiego nastroju wyrywają mnie ciągłe komunikaty od Badoo, na które weszłam, żeby przeczytać wiadomość od znajomej- tymczasem Ona żadnej wiadomości mi nie wysłała. Badoo mnie tak mamiło, żeby wyłudzić dane osobowe. Dostałam kretyński mail od nich "W twojej okolicy jest 1887 osób, które chcą zobaczyć, jak wyglądasz i dowiedzieć się więcej o tobie".
Kafka by tego nie wymyślił.
A ponieważ nie podałam danych, Badoo napisało, że ludzie pragną ze mną korespondować, ale nie mogą, co mogę naprawić klikając w poniższy link. Co za czubki!

W ogóle dzisiejszy dzień obfitował w absurdy. Mijałam budynek, na którym napis zmusił mnie do zrobienia zdjęcia

W takim domu można sobie zaplanować ceremonię, urządzić stypę na próbę. Wojtek uważał, że bez jedzenia- myślę, że koniecznie ze skosztowaniem, żeby zobaczyć, jak gościom smakowało i czy się nie pochorowali. Próbny pochówek jest wliczony w cenę, można też wypożyczyć rurkę do oddychania- ale za dodatkową opłatą (to oczywiście nasza wizja).
I jako znak firmowy- łodyżka bez kwiatka.
A potem - to już tylko budynek obok, czyli Dom Pogrzebowy.

Dwie przecznice dalej, kiedy jeszcze nie przestałam się śmiać, dostrzegłam szyld "Domina. Sklep Firmowy". Przetarłam oczy ze zdumienia- poniżej widniał napis "Meble Kuchenne". Sądząc z wieku szyldu i wyglądu sklepu- firma z tradycjami.

W oparach absurdu już bezpieczniej się przenieść do XIXgo wieku i puścić wodze wyobraźni.
Oczywiście w Poeme.

PS. Zapomniałam napisać, jak wygląda mój warsztat pracy na wyjeździe. Dom, w którym mieszkamy , nie jest kompletnie umeblowany. Na zajmowanym przez nas piętrze są tylko łóżka i mały stoliczek. Próbowałam przy nim poprzednio malować (Dominikę), ale każda sesja kończyła się bólem kręgosłupa. Dlatego podwyższyłam go za pomocą puszek po farbie, pod spodem zgromadziłam wszystkie skarby. Jak ta lampka stoi- nie wiem, to tajemnica Wojtka i Jego patentu ze śrubami- bez wkręcania. Ale jest wygodnie. Czuję się, jak w pracowni.

Nigdy nie lubiłam porządnych mebli z kompletu - lepiej się czuję w zbieraninie. Czasem z komisu ze sprzętami domowymi na Pradze. I tylko fotel mam porządny.

W domu S.- niewidomego, do jednego trudno mi się przyzwyczaić. Kiedy wcześniej idziemy na górę, a S. jeszcze nie śpi, na Jego prośbę gasimy Mu wszystkie światła, zostawiając w kompletnych ciemnościach. A On tam sobie normalnie działa.