Malowanie czas zacząć

A najlepiej zaczynać, kiedy czuję się dobrze ze sobą.
Już sprawdziłam, że najbardziej poprawia mi nastrój sesja zdjęciowa.
Na marginesie dodam, ze nie jestem próżna- zdjęcia wstawiam, bo:
- traktuję je jak sztukę
- tym bardziej, że ciężko ze mną coś zrobić

Zamknęłam się w pracowni, pachniałam Poeme Lancoma, puściłam Briana Ferry'ego i wyobraziłam sobie, że jestem piękna (jednak wymagało to czasu).

Zamiast szminki mam akryl Maimieri Brilliant Rose (do obrazów)

 

 Niestety, Gucio ciągle wpadał i w ostatniej chwili zasłaniał mi twarz, pękając ze śmiechu.A Azie strasznie śmierdziało z pyska - stąd te mroczne zdjęcia.

Na koniec atmosfera się oczyściła.

 

Podbudowana w poczuciu kobiecości zdecydowałam się podjąć pomysł Marii- mojej serdecznej znajomej i zleceniodawczyni (na pejzaż miejski) i namalować obrazek w poziomie.

Wcześniej wydawało mi się to niemożliwe, zauważyłam u siebie niepokojąco silny opór- znak, że trzeba się przełamać.

Jeszcze miałam w pamięci łódzkie pejzaże...

Wszystkie prawie pionowe...

Na spacerze z psami, zażywając jesiennego powietrza, wymyśliłam szkic- z kolejką (na razie tylko mostem).

Przedtem już byłam z tłem pod kranem i tak, jak dla siebie łagodna, dla dykty - brutalna.
Wg mnie dobrze się zapowiada.
Zrobiło się chłodniej, zmierzch o przyzwoitej porze- a mnie wracają siły po wyczerpującym lecie.

Tymczasem Gucio, biedak (bo niewiele dziś poświęcałam Mu uwagi), przylgnął do mnie.
"Przyszedłem się poprzytulać"
"O, jak mi miło"
"Ja dbam o ciebie, mamusiu"
"Naprawdę? I co robisz?"
"Nic. Bawię zabawkami i śmieję się"
Kochany chłopczyk.