Dominika w ultramarynie

Nie wiem, czy z powodu wyczerpania tym razem bezsenną nocą, czy po prostu z wrodzonej skłonności do ryzyka, zwiększyłam udział błękitów w obrazku. Używając nieocenionego pędzelka z Lidla za 1,39zł.

I neon zgasiłam. I powiem, że mi się podoba ten klimacik.

To jest najwspanialsze w mojej pracy- że czasami, ni stad, ni z owąd, ani się człowiek spodziewa, a własny obraz zaczyna go zachwycać.
Ten konkretnie- nastrojem.
No oczywiście, najczęściej i tak następnego dnia się czepiam, kiedy uniesienie minie, ale takich chwil, jak ta właśnie (g.00.36) nikt mi nie odbierze.
I wtedy myślę sobie, że mimo, że większość moich obrazów nie jest na zamówienie, ale malowana w ciemno i nie wiadomo, czy znajdą nabywcę (albo nabywca je), to warto, ach, jak warto!

A przecież to jeszcze nie koniec- włosy zmienią się na bardziej żarówiaste (muszę jednak kupić fluorescencyjną farbę), dojdzie cień, niebo, może jakąś szmatę rzucę lub powieszę, biżuterię wymyślę.

I zmiana podeszew na amarantowe - kapitalne posunięcie.

Gapię się na obrazek jak cielę na malowane wrota.
No już, dosyć, kuchnię trzeba sprzątnąć.

Potem psy. Może w Dune? Nie, to za jasny zapach, za marzycielski.
Bedzie Blonde Versace - zabójcza, bezwstydna tuberoza.

PS. Czy mam pisać, że nie spojrzałam przed spacerem w lustro? Tym razem wyszłam z niebieskim nosem.
Nikogo nie spotkałam.