Wywiad radiowy z niespodzianką

Więc szybkim krokiem, ale jednak zwalniając przy perfumeriach (i wchodząc do nich, przyznaję się), dotarłam na wystawę - z magazynu wzięłam, na złotej tacce,  swoje zapachy. Bo trzeba je aktualizować, psikając do pudełeczek - a zresztą, pomyślałam, że przy wywiadzie się przydadzą - i się nie pomyliłam.

Pojemniczki sprawdzają się idealnie - pokrywkę widz może zdjąć - i powąchać. Wygląda ładnie i funkcjonalnie bez zarzutu.

Wojtek cały dzień szlifował pokryweczki, żeby zdejmowały się i "siedziały" jak trzeba.

Pani Ewa Wysocka, przesympatyczna osoba, na wywiad przyszła przygotowana - wcześniej była i obejrzała całą wystawę.
Zdecydowała - i to było doskonale posunięcie - że wywiad przyjmie formę rozmowy przy oprowadzaniu wzdłuż obrazów.
A ponieważ wcześniej odpowiadałam na Wasze pytania, więc i ja doskonale wiedziałam, co mówić. Mam wrażenie, że wypadło sympatycznie i swobodnie. Ja - ośmielona i zadowolona, bo obrazy podobały się bardzo ("jestem pod wielkim wrażeniem" - zdradziła Pani Ewa).

Ale, że tak powiem, gwóźdź tego wydarzenia, nastąpił już po nagraniu materiału.
Pani Ewie najbardziej chyba spodobała się Sosna - przykuła Jej uwagę.
"To nie jest sosna wymyślona, ona istnieje naprawdę, mam takie ukochane miejsce na Mazurach - między Olsztynkiem a Nidzicą. Maleńka miejscowość nad jeziorem"
" Niemożliwe!" - i widzę, że pani z radia ma oczy, jak spodki "Ja tam, nad Jezioro Omulew jeżdżę od 13go roku życia!"
"Nad Omulew??? Toż właśnie to moje miejsce to domek nad Omulewem!"
"Wykno czy Jabłonka?"
"Jabłonka!" - i padłyśmy sobie spontanicznie w objęcia (a to jeszcze nie koniec!) - i tu włącza się pani organizatorka "Wykno? Koło Nidzicy? Moja przyjaciółka tam mieszka!"
No powiedzcie sami... nie ma przypadków!
Uwierzylibyście?

I wspaniała wiadomość - wywiad będzie emitowany w Polskim Radiu 24 ( w sobotę) - całe 12 minut, a anonse wystawowe ogłaszane w Pierwszym, Drugim Programie Radia, w Kulturze i w Trójce!

Tak to, rozumiecie, wygląda.
Że świat jest mały, to wiedziałam, ale żeby aż tak...?

Nowe wiadomości po wernisażu

Szanowni Państwo, wspominałam, że dziś wieczorem idę na koncert organizowany przez Konsulat.
Odbył się on w monastyrze, w dawnej, luksusowej willowej dzielnicy.

Muzyka poproszę! Z płyty, której słuchałam z nieżyjącym Tatą - i jeszcze niedawno nie mogłam znieść tych dźwięków - teraz czuję, że Tato jest ze mną, tak, jak mówił "Pamiętaj, córeczko, że zawsze będę przy tobie, kiedy będzie trzeba"...

Miejsce przeszło moje najśmielsze oczekiwania

O, jak się cieszyłam, że wzięłam do Barcelony swoją piękną sukienkę - tak, jak jest mała czarna, to moja - mała indygo. Podróżowała z Polski sprasowana pomiędzy Opium a Poison. Dotarła bez jednego zagniecenia.
Zaproszenie otrzymałam dzięki Pani Iwonie Małeckiej ze Stowarzyszenia Polsko - Katalońskiego. Pani Iwona to jedna z moich przychylających mi nieba Organizatorek.

I znowu - piękno poraża. Wzrusza. Wprawia w podniosły nastrój, roztkliwia - naprawdę nie mam słów, by opisać, co czuję, widząc coś takiego :

Przed koncertem (chór a capella wykonywał muzykę dawną) zostałam przedstawiona Ważnym Osobom - nazwisk nie wymieniam, powinnam być dyskretna.
Przyjęcie wypadło przepysznie, znowu jadłam rzeczy, których wcześniej nie smakowałam, w wydaniu bardzo wykwintnym. W sali monastyru. Po przemówieniu zaczęły się rozmowy, gwar, wbrew łacińskiemu "Silentium", napisanemu gotykiem na ścianie.

Rozmawiałam w grupie z Polakami, osiadłymi w Katalonii, a wcześniej zmieniłam oczko w moim dizajnerskim pierścionku - na wielkie i zielone (mocowane na maleńką, złotą śrubkę) - i nagle usłyszałam propozycję, by oprowadzić po wystawie ludzi z Konsulatu, z rodzinami. "Czy we wtorek o 19stej będzie miała pani czas?" "Tak, z wielką przyjemnością" odrzekłam skromnie, skłaniając gładko uczesaną głowę, z kucykiem z wplecioną wstążką od Hermesa (pachnącą Rose Pamplemousse).

Nadszedł czas na występ muzyczny.
Do koncertu przyłączyły się, pohukując, żabki z sadzawki z sadzawki z fontanną pośrodku dziedzińca, zaczęły latać małe nietoperzyki

Bajka.
Ale to nie koniec emocji - dowiedziałam się, że jutro, w wystawowym miejscu, udzielam radiowego wywiadu - dano mi całe 10 minut.

Teraz, za moment, otwieram drzwi do korytarza z wejściem do mojej (wieloosobowej) sypialni - drzwi niezwykłe

Tak, to szyba.
Na koniec dnia ślę Wam, moi drodzy Czytelnicy, serdeczne pozdrowienia.

Wernisaż!!!!

Och, co za stres... mam za sobą!
Jestem bardzo, bardzo szczęśliwa i cieszę się, że teraz już nareszcie mogę odpoczywać.

No więc było tak... od początku.
To ulica, na której mam wystawę - niedaleko Pałacu Guel, przecznica od słynnej Rambli.

W specjalnie przywiezionej "kreacji"(pokażę) i w szpilkach, szłam szybko do Centrum Drassanes. To miejsce należące do Urzędu Miasta Barcelona, organizujące nie tylko wystawy, ale też najróżniejsze kursy - tam wciąż jest mnóstwo ludzi, słychać muzykę - nastrój bardzo przypominał mi Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie.
Udało się nam - mnie, organizatorkom i wielu osobom, które pomagały mi znacznie więcej, niż musiały, zmontować bardzo piękną ekspozycję.

Skakania po drabinie mam za całe życie, bardzo przydała mi się znajomość węzłów wędkarskich - dzięki temu poziomowanie Panienek świetnie i sprawnie się udało.

Był również poczęstunek z szampanem!

A potem - jeszcze przed otwarciem, zaczęli się schodzić pierwsi zwiedzający.

Pojemniczki z zapachami umieściłam bezpośrednio nad obrazami  - i z przyjemnością obserwowałam, że nie instruowani otwierają pudełeczka (w postaci przezroczystych sześcianików) i wąchają.
Przy trzech z nich zdecydowałam się eksperymentalnie na taką instalację

Nie było osoby, która nie przytknęłaby nosa do kwadracika.
A potem się zaczęło - wygłosiłam przemówienie, tłumaczone na bieżąco na kataloński, dostałam burzę oklasków - ach, jak mi było przyjemnie!
Co ciekawe - ludzie spędzali przy moich obrazach długi czas

Panienki podobały się bardzo, również

No nie powiem, był to sprawdzian mojej angielszczyzny - oprowadzałam zaproszonych gości.
Atmosfera - sympatyczna, i wciąż wyrazy uznania. Nagadałam się! O duftarcie i Panienkach

Szefowa centrum, już przy montażu wystawy, wydawała ochy i achy przy Panienkach - co chwila brała jedną z nich i z okrzykiem "Zobaczcie!" biegła z nimi do współpracowników.
Proszę - tak było :

Miło mi się zrobiło, bo Pani Iwona - organizatorka, przywiozła flagę polską i katalońską ( Hiszpanie mówią i o Katalończykach "Jesteście jak Polacy" )

A kiedy już chciałyśmy odchodzić, weszli malowniczy goście

Powiem Wam, że kto nie wchodził, zatrzymywał się przy obrazach, jakby oniemiały - to było niesamowicie przyjemne.
A po wszystkim zrobiłyśmy sobie zdjęcia - Pani Iwona Małecka, Katarzyna Opalińska i ja

                                                                       
                                                                            ***

Już na sam koniec, dostałam pytanie, czy wzięłam ze sobą coś eleganckiego z garderoby - może sukienkę - i owszem, jechała z obrazami, więc jest nawet nie wyprasowana, lecz sprasowana
Przyda się jutro - zostałam zaproszona do Konsulatu na uroczysty koncert!

I jeszcze... napiszę, jeśli się ziści...

Kochani, dziękuję Wam za energię i wsparcie!

Poczułam naprawdę, że byliście ze mną - mimo, że duchem. To było dla mnie bardzo ważne.

Mobilizacja przedwystawowa

Szanowni Państwo - lwia część roboty już wykonana.
Jutro od rana - mobilizacja. Wernisaż odbędzie się w dolnej sali - obrazy już obok leżą w magazynie, sztalugi naszykowane...
Oświetlenie mam doskonałe, miejsce też. Czy się denerwuję?
Można powiedzieć, że falami - owszem, napięcie jest, ale kiedy widzę coś takiego...

...to mi mija.
I tak sobie myślę, że nie bez powodu akurat na drodze staneło mi Muzeum Perfum - zamieszczę oddzielnie wpis, dziś pokazując tylko coś na zachętę

i to

oraz

Perfumom poświęcę tutaj osobny wpis - teraz czas przedwystawowy, tym bardziej, że zrobiłam... 115 zdjęć!
(myślałam, że 50).
Teraz jeszcze rozplanowanie obrazów - w myślach.
Barcelona już we mnie zostanie. Póki mam pamięć (nie żebym planowała stracić)

Czuję się tu coraz lepiej - niepokojąco coraz lepiej.

Oby nerwy mnie jutro nie zjadły... maseczka na twarz, pilnowanie, czy zaproszenia wysłane, wizualizacja...
Wiecie, o co poproszę.
Żebym jutro o tej porze napisała radosny post.

Barcelona - odc. 2

Siedzę sobie, rozumiecie, w oszklonym wykuszu, przy porcelanowym stoliku, piję kawę od Kasi we własnym kubeczku, pachnąc Eau de Protection (Rossy de Palna) Etat Libre - i przypominają mi się życzenia Wojtka "Wszystkiego dobrego, na co zasługujesz - i jeszcze więcej dobrego, na co nie zasłużyłaś".
Usłyszawszy to pierwszy raz, oburzyłam się - a W. tylko westchnął i powiedział "Kiedyś mnie zrozumiesz".

No więc właśnie rozumiem. Czego się nie dotknę - udaje się. Przypadki same się układają w ciąg sprzyjających okoliczności. Wyciągam ręcę - i dostaję. Ba! Nie wyciągam - i też mam.

Na przykład... wczoraj, weszłyśmy na plac - tak piękny, że się popłakałam.

I wówczas do lotu - tuż przede mną, zerwala się jaskrawo zielona papużka - roszlochalam się jeszcze bardziej.
Wtedy Kasia powiedziała "Stąd jest niedaleko do morza - pójdziemy zaraz". Dołożyła mi!
Zaczęłam się śmiać, skakać - jakbym była w jakiejś równoległej rzeczywistości.

Gotycka dzielnica - zapiera dech.

Plus suplement w postaci rzymskich kolumn - w mieszkalnym budynku.

No i oczywiście Sagrada - do której poszlam już wczoraj po obudzeniu

Co za budowla! Ogrom! A przed nią - na placyku, jak przed innymi kościołami, w niedzielę, w południe, obcy sobie ludzie, w kole, tańczą - tradycyjnie, po katalońsku. Torby kładą na środku - a orkiestra gra.

O Sagradzie napiszę więcej - wszak będę tu przez dwa tygodnie (mam czas, żeby poznać miasto!) - ale muszę pokazać inny projekt Gaudiego - Kamienny Dom

Na koniec - szklane balaski w poręczy - zwyczajnie, w środku, w domu.

No i naprawdę muszę już znikać - o 16stej rozpoczynamy montaż wystawy!

Do wieczora!