Wystawa

Ponieważ dziś jest czwartek, a więc wejście do Centrum Sztuki Współczesnej za darmo, postanowiłam skorzystać. Nie to, żebym była specjalnie oszczędna, ale honor mi nie pozwala zapłacić za wstęp do tej insytucji.

 Ucieszyłam się bardzo, że będę miała okazję do zjadliwej czy szyderczej recenzji.
 Podjechaliśmy samochodem- ja, Gucio i Wojtek. Synek miał zostać z mężem, bo nigdy nie wiadomo, na co się trafi, a nie chciałam, żeby był narażony na oglądanie waginy przez dziurę w podłodze np.
Powiedziałam, ze się pośpieszę- i tym razem mi się udało. Po niecałym kwadransie byłam z powrotem.
Liczyłam na to, że zobaczę współczesne obrazy (obrazusy) albo instalację czy performans w stylu "Czuwanie przy wzroście rzeżuchy" (posianej na nagim ciele niezbyt apetycznej artystki).
A tu nie.
Parter- fotografie + filmy z rzutnika
Piętro- fotografie + filmy z rzutnika
Większość czasu szukałam czegoś w rodzaju stałej ekspozycji (którą pamiętałam z zeszłych lat), wreszcie, kiedy za kolejnym ekranem trafiłam na ścianę, zwróciłam się o pomoc do pani pilnującej: "Przepraszam bardzo, gdzie mam pójść, żeby obejrzeć jakiś obraz?
 "Bileterka prychnęła z oburzeniem "To jest SZTUKA WSPÓŁCZESNA, proszę pani, żadnego obrazu pani tu nie znajdzie".
Nie to, żebym miała coś  przeciw fotografii, ale to tak, jakby w Muzeum Etnograficznym były tylko haftowane poduszki.

Mój Boże, a ja myślałam, ze CSW było denne za dyrektury Wojciecha Krukowskiego.

Poznałam go osobiście, kiedy starałam się o wystawę w kawiarni  w skrzydle Zamku Ujazdowskiego, gdzie mieści się Centrum. Musiałam mieć zgodę Dyrektora. Umówiłam się na spotkanie, wzięłam pod pachę portfolio, nabrałam powietrza i weszłam do gabinetu.
Dyrektor na początku dość zaciekawiony oglądał, potem na jego twarzy pojawił się wyraz irytacji, a kiedy otworzył mój katalog na stronie z ryczącym jeleniem, zniecierpliwił się i zamknął album.
"Muszę pani odmówić. Pani malarstwo określiłbym jako liryczne, ale przede wszystkim jest ono sprzedażne. Tymczasem ja gromadzę i wystawiam artystów, którzy walczą, ryzykują, narażają się na alienację nawet w swoim środowisku. Pani nic nie ryzykuje. Bardzo mi przykro".
W drodze do windy jeszcze ostatecznie mnie załamało odkrycie, ze przez cale spotkanie występowałam z karteczką samoprzylepną, która przyczepiła mi się do tyłka.

Pewnie, lepiej jest promować nabijanie widza w butelkę i doprowadzanie do tego, że ten czuje się zakłopotany, kiedy wszystko, co może powiedzieć, to "Ja się na tym nie znam...", zamiast zażądać zwrotu pieniędzy za oglądanie pseudoartystycznych wypierdów.