Święto Brzóz czyli żegnaj Warszawo

Kiedyś naprawdę pożegnam się z miastem. Będę tylko wpadać, a wracać tutaj.
A na razie - dziękuję losowi, że mogę sobie pozwolić na odwiedzenie moich Mazur parę razy w roku.

Należę do osób szczęśliwych, ta umiejętność nie była mi dana, nauczyłam się - to prawda, że po niełatwych trzydziestu paru latach życie bardzo mi w tym pomaga. ALE nigdzie szczęście nie obezwładnia mnie tak, jak w moim ukochanym lesie. Rozpiera, doprowadza do płaczu, do nieprzyzwoitego wzruszenia i rozczulenia.

Tak późno na wyjeździe jeszcze nie byłam - i nie spodziewałam się, że brzozy dostarczą mi takich widoków.

Czuję się tak, jakbym wchodziła do raju (za emfazę przepraszam)

Gustaw jest ze mną - zresztą cały wyjazd uzależniłam od zgody wychowawczyni.
Dostałam mailowo następującą wiadomość : "Jeżeli Gucio wróci z uzupełnionym i nauczonym materiałem, to ja nie widzę żadnych przeszkód. Przygotuję przed wyjazdem informacje". Tak więc wzięliśmy odpowiednie podręczniki i ćwiczenia - i hajda!

Powyżej po zwycięskiej walce z roboczą rękawicą znalezioną na drodze.
"Guciu, muszę jakoś nazwać folder z naszymi zdjęciami"
"Najlepiej - Nasz Ukochany Październikowy Las"
"To za długo, pomyśl o czymś krótszym"
(zmarszczył brwi) "O! Już mam - DARY JESIENI, tak je nazwijmy"

 Wczorajszy wieczór sprawił nam niespodziankę - księżyc!

Czyż to nie wspaniałe jest?

Dzięki światłu księżyca mogłam zrobić sobie sesję nad jeziorem - bo nasz domek stoi na podwórku z dwoma zejściami do Omulewa.

 Ale wcześniej - napaliliśmy w piecu.

A późno w nocy, kiedy wszyscy już spali, wyskoczyłam jeszcze na zdjęcie

A jutro... jutro pójdziemy sobie tędy :

Żeby dojść tu :

...i oczywiście przejść obok "mojej" sosny

Oraz na koniec dodam, że połowę bagażu ważyły farby i dykty - tym bardziej, że po haniebnym przestawianiu czasu czekają nas dłuuugie wieczory.

Ale teraz nie myślę o długości dnia, po prostu cieszę się wszystkim i jakoś nie znajduję żadnego powodu, żeby się to miało zmienić (tfu tfu, na psa urok).

Online będę jeszcze jutro - do popołudnia. Czy uda mi się coś zdziałać malarsko - aby to zamieścić, nie obiecuję. Za to po powrocie, we środę, mam nadzieję się twórczo pochwalić.