Migawki z Justyną

Drodzy Państwo, niestety, rzeczywistość w bardzo przykry sposób mnie absorbuje. Przyznam się, że wytrzymałość nerwowa została wystawiona na próbę - i to nie wiadomo, na jak długo.
Trudno się czeka... to zdecydowanie nie moja specjalność.

Na szczęście największe "zagęszczenie" już, mam nadzieję, minęło, i nareszcie pomysły, które przychodzą mi do głowy, mogą dotyczyć malowania. TYLKO malowania, co mnie cieszy i uspokaja.

Tym razem - Justyna. Zdecydowałam się na ryzykowny krok - to, co widzicie, to nie złoto, lecz miedź.

Mam już w głowie cały obraz, co w praktyce oznacza, że ze spaceru z psem wracam z kupą w torebce w ręku, zapominając ją wyrzucić. Nieomylny znak, że pasja twórcza sięga zenitu.

Metaliczna powierzchnia ma to do siebie, że aby tło spod spodu pokryć całkowicie, należy nałożyć co najmniej kilka - a czasem ponad dziesięć warstw farby. Ale za to potem zmienność w połyskliwości, dzięki rożnym kątom ustawienia względem światła, zapewnia mój ulubiony efekt - obraz niby jeden, lecz różny z innych stron patrzącego.

To będzie Panienka skontrastowana - gładkie powierzchnie mają sąsiadować z "dłubaniną".

Pamiętam, jak hen, dawno temu, malowałam Misia (w okresie "zwierzęcym").
Całą powierzchnię zapełniłam przenikającymi się liniami, kolorami - i... nie mogłam patrzeć na efekt (końcowy, o nie - wiedziałam, że na tym się nie skończy).
Kiedy niezadowolenie stało się nieznośne, wzięłam szeroki pędzel, białą farbę - i zamalowałam wszystko, z wyjątkiem linii Misia - bohatera, i dwóch nieregularnych prostokątów.
To było to!
Nagle to, co gładkie, "zagrało" z wzorzystym - i praca zrobiła się koncepcyjna.

Tutaj, w Justynie, tak daleko nie pójdę, ale tym tropem. Jednak.

I poproszę Szanownych Czytelników, by życzyli mi minimum spokoju, potrzebnego do pracy.
Przestaję się dziwić artystom, którzy potrzebują samotni.