Eksperyment z Panienką M.

Od pewnego czasu - nie wiem, czy namalowania Angela Likierowego, czy może wcześniej, najbardziej zaczęły mnie kusić niewiadome w obrazach. Proces nieprzewidywalny.
Zawsze miałam skłonności do eksperymentowania i zachowania pewnego miejsca dla przypadku, który potem wykorzystam. Przede wszystkim przejawiało się to upodobaniem do wielowarstwowości struktury malarskiej.
A więc - zachęcona rezultatami pokrycia Panienki M. szarością, a potem "wydobycia" jej, postanowiłam wprowadzić w ten sam sposób inne barwy.

Gucia wyprawiłam do przedszkola, wypiłam dwie kawy, nastawiłam bardzo głośno muzykę...

...i zaczęłam...
Dziś nie będzie fragmentów, tylko całość, ale tylko etapy pośrednie.

Po naniesieniu plam oddałam się żywiołowej czynności ścierania - oczywiście nie do końca. Ostra część zmywaka zmieniła się w strzęp, ale za to rezultat - wyborny.
Zachowam go dla siebie. Niestety, tylko wspomnienie.

Skoro tak dobrze mi poszło - wzięłam się za biel. Wiecie - biel - światło - życie itd.

No i co?
Wszystko zepsułam.
Pozbywając się bieli, zlikwidowałam również cenne szczegóły spod spodu, w niektórych miejscach nawet doszłam do żywej dykty.
Obraz aktualnie jest zrujnowany.
Wygląda, jakby jakiś szalony piekarz obmacywał go paluchami ubabranymi mąką (w tym miejscu uprasza się Szanowną Zleceniodawczynię o zachowanie spokoju).

Czy się martwię? Nie! Kłopoty to moja specjalność - z pewnością wyjdzie to Panience na dobre.
Nie mogę tylko doczekać się jutra...trochę mi żal mimo wszystko, że obraz, który zamierzałam wkrótce skończyć (a kolejni zleceniodawcy pytają uprzejmie, kiedy nadejdzie kolej na robotę dla nich), niestety w najbardziej optymistycznej wersji będzie gotów na czwartek.
To nic, to nic.
Lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż że się nie zrobiło...

A propos kaw - zorientowałam się koło południa, że nie wypiłam żadnych innych płynów poza nimi.
Podzieliłam się tym spostrzeżeniem z mężem.
"Niedobrze, Justysiu. Osoba w twoim wieku powinna przyjmować dwa razy tyle płynów, ile waży"
"Co takiego?" - wyrwał mi się okrzyk zdumienia.
"A nie, przepraszam, przepraszam, pomyliło mi się z sikorką"