Spokój jest święty

Muzyka!

Szanowni Państwo, po co wyjeżdżać z miasta? Po co włóczyć się godzinami po pustkowiach? Po co wdychać zapach ziemi, rozgrzanego igliwia, łapać promienie słońca a potem zatapiać się w mroku, po co stawać i słuchać szumu drzew?
Dla spokoju. To mój powód.

Zacznijmy pokaz zdjęć najbardziej wg mnie odzwierciedlających to, co chcę przekazać.

Leżenie w trawie jest bardzo wysoko notowane jako uspokajacz.
Patrzenie w niebo (może być z otwartą gębą) - również

Lecz te niewinnie wyglądające ptaszki to dzieżba srokosz, drapieżnik, potrafiący upolować nawet szczura albo kosa. A potem uprawia małe vodoo, nabijając ofiary na kolce - taki sobie, rozumiecie, zapas robi. Tym bardziej, że z "widelczyka" łatwiej się zjada.
Ha! Nagle zrobił się horror - więc wracam do uspokajaczy.

Jezioro. O ile się nie łowi, bardzo wycisza.

I powiem Wam, że mimo wielu godzin spędzonych w plenerze, ANI RAZU nie spotkałam w lesie, czy drodze do niego człowieka. Raz przejechał samochód.
Drogowskazy straciły tu sens

Ten jest jedyny, jaki spotkałam - i spotykam co wyjazd. Ciekawe, ile ma lat, bo w przeciągu ostatnich paru zachowuje niezmiennie formę.

Ważne, by w lesie unikać wszelkich ortalionów, kreszów i niestety doskonale sprawdzających się w niepogodę materiałów. Bowiem kiedy się idzie, nie słychać nic poza szelestem - prawa - szast - lewa szast, ruch rąk - szszszsz... Zwierzyna się rozbiega - i nawet tętentu się nie zarejestruje.
A tymczasem w polarku, po cichutku, można spotkać się z kimś takim :

Patrzeć, jak ja lubię patrzeć. Nie wiem, jak mają inni, ale ja wciąż rejestruję rzeczywistość, bardziej lub mniej świadomie myśląc o niej jak o tworzywie, wykorzystanym potencjalnie w moich pracach

Patrzeć... (to selfi przypłaciłam bólem ramienia - żeby nie było widać, że to samoróbka)

Teraz już pora spać - taki mam widok prze okienko w kuchni

A jutro - znowu w drogę - pieszo. Najlepsze tempo jak dla mnie.

Mam w planie daleką wyprawę - a stopy, jakbym w szpilkach chodziła. Niestety. Koleiny, nierówności - a codziennego chodzenia koło ośmiu godzin. Bo chcę odwiedzić wszystkie bliskie mi miejsca.
I Wam również życzę spokoju - o ile akurat go potrzebujecie.