Hej, kolęda, kolęda

No więc tak się ostatnio mądrzyłam, że nie lubię składania życzeń wcześniej - tymczasem źle oceniłam sytuację i spóźniłam się ze wszystkim. Z wpisem tutaj również.

Mogę dodać na usprawiedliwienie, że 24rty grudnia był dniem cudów.

Po pierwsze - wszystkie skarpetki odnalazły swoje pary po trzech praniach, nawet te uznane za nieodwołalnie pojedyncze, trzymane przeze mnie oddzielnie, a nie wyrzucone, chyba przez żal dla sierot (skarpetkowych).
Po drugie - Wojtek zadzwonił do mnie z telefonu stacjonarnego, że zdaje się zostawił komórkę w samochodzie. Jednak tam jej nie było. Dzwoniłam ze swojego aparatu - w telefonie W. odpowiadał sygnał normalny, jakby nie odbierał. Dzwoniłam w mieszkaniu - też, sygnał normalny, ale nie słychać.
Musi - ukradli.
Mąż przypomniał sobie dziada z plecakiem, który w przejściu w sklepie przycisnął Go do ściany. Wydało się to dziwne - tłoku nie było. Na dziada spadły gromy. "Odzwyczaiłem się od złodziejstwa! Że mnie nic nie tknęło!".
Zalożył blokadę na swoj nr i pojechał co koń wyskoczy do "salonu" komórek.

I wówczas znalazłam meżowski aparat za ekspresem do kawy. Czemu nie dzwonił? Tego nie wie nikt.
Szybko zadzwoniłam do W. na nr zastępczy, że komóra się znalazla - myśląc, że mąż będzie skakał z radości czy coś. Tymczasem On beznamiętnie powiedział "Tak? To dobrze.muszę kończyć".
Okazało się, że właśnie znajdował się przy stanowisku obsługi i odmalował dramatycznie swoją sytuację, w tym ze szczegółami wspomnianego wyżej dziada z plecakiem - i wszystkie panienki niesamowicie przejęły się losem rzekomo okradzionego. Wobec tego, usłyszawszy, że dziad jest niewinny a komórka leży na blacie w kuchni, Wojtek zachował stężałą ze zmartwienia twarz oraz grobowy głos, żeby nie wyjść z roli.

Już w trakcie przygotowań do kolacji, usłyszałam wielkie ŁUP w pokoju obok - ze stołu spadł największy słój majonezu - i się nie rozbił. Cud.

Gucio biedny przez cały dzień pytał, kiedy wreszcie będzie mógł zobaczyć prezenty, a ciągłe odpowiedzi "Jeszcze nie teraz, po kolacji", denerwowały Go bardzo.

I wreszcie, najdłszy się i odśpiewawszy na pełen regulator "Czem prędzej się ubieraaajcie" zasnął kamiennym snem. Nie dało się Go obudzić.

Mama zadzwoniła z pretensjami, że nie złożyłam Jej, bądź co bądź wdowie, jeszcze życzeń, więc lekceważę zwyczaje wigilijne (podczas gdy sama odwołała dzisiejszą moją u Niej wizytę) - na co Ją ofuknełam, że najważniejszy zwyczaj wigilijny nazywa się WYBACZANIE. I znowu cud - na koniec rozmowy znowu zostałam "córeczką" i uzyskałam zapewnienie, że z wielką przyjemnością oczekuje naszej wizyty jutro.

Na dodatek zaczęłam nową Panienkę (wkrótce w Brulionie), między śledziem a kompotem z suszu - pięknie się udała. Bo chyba będę, jak zamierzałam, pracować nad paroma zleceniami naraz - wymiennie.

Szanowni Czytelnicy.
Dostajecie zapewne mnóstwo życzeń  zdrowia, spełnienia marzeń itd - a ja życzę Państwu szczęścia, a raczej łutu szczęścia, szczęśliwego trafu, który powoduje, że donica spada o pół metra obok nas, ze spotyka się przypadkiem kogoś potem bardzo istotnego i pozytywnego, że na egzaminie dostaje się jedyny zestaw pytań, na który zna się odpowiedź...
I żebyście nawet w najgorszej chwili wierzyli w to, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.