Szewc bez butów chodzi czyli pogaduchy o wyglądzie

Zbliża się jesień (zacznę znienacka), co mnie bardzo cieszy, gdyż lato jest dla mnie porą roku postawioną na głowie. Słoneczne dni i upały wydają mi się takie...niepolskie, poza tym wcale nie kusi mnie ani opalanie, ani noszenie sukienek, ani nawet wakacje. Żyję wówczas jakby w zawieszeniu.

Jakoś tak się składa, że (w tym roku szczególnie) lato obfituje we wciąż nowe zlecenia, poza tym nie ma jak urlop we wrześniu czy nawet październiku (bo np. kąpiele w jeziorze już w ogóle przestały być dla mnie atrakcyjne).
Wreszcie jesień oznacza dla mnie czas wzmożonej mobilizacji - lipiec i sierpień naznaczony jest moją rozlazłością w sensie wyglądu (i diety) i ogólnym oszołomieniem, prawdopodobnie wywołanym zbyt intensywnymi kolorami i światłem.

Tak więc mimo prawie 45ciu wiosen na karku jakoś silniej teraz, niż w zeszłych latach, uświadomiłam sobie, że ciągle jestem "kobietą przed".
Wciąż ubieram się w sposób pozbawiony stylu (wolny zawód czyt. mało wyjść do ludzi się dokłada) - czyli dżinsy, bluza lub podkoszulek i tenisówki/adidasy (a szafka na buty pęka od obcasów).
No właśnie - obcasy. Nie nauczyłam się w nich poruszać, kiedy był po temu naturalny czas (młodość) i teraz miewam epizody, kiedy postanawiam wszystko zmienić, chodzę na spacery w szpilkach, żeby jednak udowodnić sobie, że można.
Ale jedna wyprawa na miasto w niewygodnym, co tu dużo mówić, obuwiu, i już mam dosyć, a pepegi (jedyna para) znów wędrują naszykowane do włożenia.

Jednocześnie nie jestem z tego wszystkiego zadowolona - pomijając już fakt, że maluję wiele obrazów z pięknymi i powabnymi "panienkami", to jeszcze, jako artystka, chciałabym choć troszkę na nią wyglądać.
Mam za sobą zryw związany z wernisażem - niestety, było, minęło.
Ciuchy zostały, ale na większą okazję - a na codzień znowu zwykłe portki i dzianinowa góra.

Przyznam się teraz do czegoś - otóż moim ulubionym programem jest "Jak się nie ubierać". Wojtek mówi, że nie rozumie, po co to oglądam - "Justysiu, przecież wiesz doskonale, jak się nie ubierać - robisz to wciąż".
Prawda.
Kwintesencją mojego braku stylu jest ubiorek domowy - dres, a na spacery (teraz bez psów) kapelutek bawełniany czarny. Nie przejmuję się, bo wychodzę, kiedy jest ciemno - pierwszy raz dla złapania pomysłu na obraz, drugi - dla ukoronowania roboty.
Poza tym dzięki temu mam okazję, żeby pachnieć tym, czego w domu Wojtek nie trawi.
Ostatnio na mojej dłoni niemal co wieczór pojawia się Vierges et Torreros (Dziewice i Torreadorzy) Etat Libre - woń skóry i tuberozy z metaliczną nutą, duża moc.

Bardzo też opuściłam się w formie. Leczę nadczynność tarczycy, biorąc proszki, które powodują skłonność do tycia - i nie wiedzieć kiedy 5 kilo mi przybyło. Wcześniej, dzięki chorobie, mogłam wcinać, co sobie tylko zamarzę i chudłam - złe nawyki pozostały, a sytuacja się zmieniła.

Na szczęście wzięłam się za siebie - i (od niedawna co prawda) trzymam dietę oraz - co dla mnie niebywałe - ruszam się. Rezultatów jeszcze nie ma...chyba.
Nie biegam - gdyż wg mnie rurki w środku i narządy są pozawieszane i poprzyczepiane (jak w instalacji) i lepiej tego porządku nie nadwyrężać. Za to szybki marsz, godzinny - w sam raz. Tym bardziej, że szczęśliwie mieszkam tuż pod Łazienkami, leżącymi na dodatek na skarpie, więc zmachać się można fest.

Wierzyłam w wagę. Dopóki nie pokazała, że ważę mniej po obiadku i kawie.
Zdesperowana poszłam do Euro AGD, z zamiarem wydania paru groszy na przyrząd obiektywny i nowoczesny, elektroniczny. Tam panienka zdradziła mi, jak wybrać wagę. Należy ustawić parę i porównać wyniki - powinny być takie same, oczywiście. Szczególnie, jeśli wyprodukowała je jedna firma.
I uwierzcie, nie spotkałam ani jednej wagi, która pokazywałaby wiarygodny wynik - czyli odpowiednio większy z torbą z dużą wodą mineralną. O ile bez torby znalazłam dwie, na których okienku ukazał się zastraszająca liczba (ta sama), o tyle po objuczeniu  pakunkiem z wodą cyferki różniły się.
Odeszłam z niczym, zagubiona, bez oparcia.

Wracając do programu Jak się Nie Ubierać - wczorajszy bardzo mi dał do myślenia. Zasada, na której zbudowany jest każdy odcinek - bliscy czy znajomi zgłaszają nie wiedzącą o niczym osobę, którą uważają za źle się ubierającą. Przez tydzień, z ukrycia, śledzi ją kamera, filmując błędy.
Potem następuje zaskoczenie - ofiara dowiaduje się, że kandyduje do udziału w programie, i jeśli zgodzi się w nim wystąpić, oznacza to dla niej, że :
- musi przywieźć do prowadzących swoje ciuchy
- zgodzić się je wyrzucić (nawet wszystkie)
- dostaje czek na 5000 dolarów i pod kierunkiem stylistów wybiera nowe ubrania
- w obroty bierze ją fryzjer i makijażystka
- prezentuje się, będąc PO (przemianie) swoim znajomym, szczególnie tym, którzy uznali ją za beznadziejnie wyglądającą.

Tym razem panią PRZED była kobieta w wieku 51 lat, zgłosiły ją córki, którym podbierała ciuchy, sama zaopatrując się wyłącznie w sklepach z młodzieżowymi ubraniami, najlepiej krzykliwymi, skręcającymi stylowo mocno w kierunku lat 80tych.
Mary bała się postarzyć, uważała, że ubrania noszone przez osoby w jej wieku są nudne, smutne i dodające lat, skrytykowała wszystko - włącznie z wyglądem prowadzących Stacey i Clintona (którzy noszą się świetnie, nawiasem mówiąc).
Słowem - kluczem było "ubierać się stosownie do wieku" (Mary lubowała się w szortach i miniówkach, najlepiej błyszczących). Przy tym propozycje ani nie były nudne, ani postarzające.
Tylko Mary coraz bardziej nieszczęśliwa.
Chowała się za swoimi ubraniami, za okropnym makijażem, hippisowską fryzurą.
A kiedy zaczęła naprawdę pięknie wyglądać - nie mogła na siebie patrzeć.

Stacey i Clinton nie wiedzieli, co począć. Pierwszy raz spotkali się z taki przypadkiem. Przecież program miał uszczęśliwić wybraną osobę. W związku z tym wezwali Mary i oświadczyli, że w drodze wyjątku nie wyrzucą jej ubrań - przytachali walizy pełne różowych motylków i cekinowych spodenek i powiedzieli : "Proszę.  Możesz je zabrać i oddać nam nowe ubrania".
Mary nie odzywała się przez dłuższą chwilę.
Przestępowała z nogi na nogę.
Ale - nie wróciła do różowości.
Oznajmiła, że będzie nad sobą pracować, chociaż doda co nieco od siebie.

A co ja chowam za swoim bezwiekowym i bezstylowym ubiorem? Może chcę się jednak odmłodzić?
Gustaw, zobaczywszy mnie ostatnio znowu w dżinsach, stwierdził "Wyglądasz całkiem jak mężczyzna".
I chociaż nie mogę powiedzieć, żebym czuła się ze sobą źle, coś mi przeszkadza...
Chyba nie wymyślę, co.
Chyba powinnam to poczuć.
Liczę na to, że im bliżej jesieni i dbania o formę, tym łatwiej przyjdzie mi zmiana.
Na którą, w przeciwieństwie do "panienek", nie mam pomysłu.
A może tylko tak sobie mówię - a pomysł by się znalazł, tylko mi się zwyczajnie nie chce?
Nie rozumiem tego.


W zasadzie nigdy nie było inaczej.

PS. Na drzwiach do kamienicy zawisła kartka :
"Uwaga! W piątek zbiórka odzieży dla potrzebujących".
Przyłożyłam się!