Drzewa, moja miłość, moje miejsce

Jestem tu.
Znowu.
Wpadłam na parę dni, licząc na to, że złapię trochę jesiennych kolorów, natchnienia, oddechu.
Licząc na cud pogodowy - bo, jak wiadomo, mamy porę deszczową.
Zobaczymy - ale dziś nie pada, a nad jeziorem, przed chwilą, na niebie zabłysło parę gwiazd w chmurowych dziurach.
Jest nadzieja.
Na brzozy się spóźniłam, ale kolory jeszcze gdzieniegdzie widać.

Moja Promenada.
Tylko poeci, i to dobrzy, mogliby wyrazić, co czuję.

Tym razem, pierwszy raz w życiu, towarzyszyło mi poczucie spełnienia i jakiejś szczególnej mojej obecności tutaj. Nie tylko dlatego, że paraduję w brokatowych kaloszach

To jednocześnie dziwne i wspaniałe, że będą tutaj jakby wchodzę w swój obraz. Pejzaże stały się teraz moją nową namiętnością. Spokojem, że będąc gdziekolwiek, mogę stworzyć Moją Promenadę - farbami.

Moje drzewo - duftart do perfum Scent Costume National, Drzewo było ze mną w Barcelonie

Albo Sosny - jeszcze niedokończone

 ...czy surowa, minimalistyczna Droga

 I nie dlatego zamieszczam obrazy, żeby pokazać, jak są podobne - bo nie zależy mi na ścisłym realizmie. Jest coś nieuchwytnego, melancholijnego, lecz i kojącego. Strasznie chciałabym TO przekazać, oczywiście licząc na relację widz - obraz. No wiem, nie każdy widz.
Po prostu myślę, że jeśli coś tak silnie działa na mnie - to nie TYLKO na mnie.
Rozumiecie...?

A tymczasem w najbliższym wpisie Mucha.
Fragment na zachętę

Wzięłam tu malowanie!
(dodam na koniec)