Angel Liqueur - prapoczątek

Nastała jesień, czas cięższych i słodkich zapachów, ucieszyłam się więc ze zlecenia pasującego jak ulał w ten szarugowy czas - portret Angela Likierowego. Stałam się również posiadaczką próbki, w związku z tym  łatwiej o pomysły.
Aż ich za dużo.
Wreszcie, kiedy przemeblowałam pracownię, w nadziei, że w uporządkowanym i nowym królestwie wyłuskam z inwencji co najlepsze - eureka.

Najpierw kilka słów o zapachu.

Angel klasyczny jest baaardzo popularny, limitowana seria Liqueur - mniej. Tak, jak pierwowzór, zachowuje obezwładniającą wręcz słodycz, lekko wzbogaconą dziwną nutką, którą niektórzy zwą "trupią" - dla mnie to syntetyczna paczula, doskonale się komponująca z charakterem perfum.
Bo próżno szukać naturalności w AL - podobnie zresztą, jak w innych produktach Muglera. To dość bezkompromisowe kreacje, często zgrzytliwe, zawsze śmiałe, dzięki niebywałej dawce słodyczy uwodzicielskie, a Likierowy wzbogacono czekoladowo - wiśniowym aromatem, gęstym, syropowym. Kiedy wydawało się, że Angel z definicji jest przeładowany, dodatek plastiko - wiśnio - likieru dowiódł, że może być jeszcze bogaciej, ale też bardziej miękko i przyjaźnie.

W każdym razie, kiedy mam na sobie AL, chce mi się śmiać - nie tyle z radości, co ze zdumienia, że pachnę ekstremalnie - słodko, w złym guście, nie pasująco do mnie - a do tego błogo. I że w gruncie rzeczy mi się to podoba. Niebywałe.

Swoją drogą dobrze, że Wojtek nie znajduje się co wieczór na tej samej powierzchni mieszkalnej - jestem przekonana, że jego wrażliwy nos by zwariował.

Wracając do pomysłów - chcąc zilustrować AL, po wielu rozmyślaniach, doszłam do wniosku (choć właściwie miało miejsce olśnienie) - że najwłaściwsze będzie nieokiełznane zwierzę. Piękne.
Koń? Za mało! Jednorożec!

Wykonałam bardzo roboczy szkic.

A potem już właściwszy, na dykcie.

Wyzwaniem stał się rozmiar, gdyż zamówienie Szanowna Klientka złożyła na mały format.
Tak więc nie ma hulania z wielkim pędzlem i zajmowania połowy pracowni - postawiłam sobie jednak za punkt honoru, że mimo swoich 20 na 29 centymetrów i tak zaszaleję.

Na razie więcej wolałabym nie zdradzać, powiem tylko, że w planach Angel klasyczny - kiedyś - tam i wówczas walnę go na wielkiej dykcie.

A teraz, zostawiąjąc za sobą słodki, obezwładniający ogon, oddalam się do pracy.

Cisza, spokój, nikt nie przeszkadza, tylko zza pleców dobiega mnie cichutkie pochrapywanie właściciela nogi.

Cdn.