Kotki Skończone

Przed jutrzejszym Krytycznym Czwartkiem (relacja z Muzeum sztuki Nowoczesnej) postanowiłam się zatracić w twórczości, którą niektórzy mogliby nawet nazwać naiwną.

Czarny Kot - Biały Kot. Ta daaam!

Szarość parapetu lekko cieniowałam srebrną farbą - dlatego poniżej zdjęcie pod kątem, żeby było widać, jak się błyszczy. Dzięki temu zarysował się cień, jaki rzucają kocie sylwety.

Oczy zrobiłam najpierw miodowe (inspirowana nieustannymi zmianami na mojej głowie), na dole przybierające zielonkawą barwę (włosy nie).

 Księżyc i słońce początkowo miałam zostawić płaskie, ale próba tzw. "miękkiego przejścia" (z którym najgenialniej radził sobie Dali) wypadła pomyślnie.

Obrazki mogą funkcjonować osobno, ale po zetknięciu stanowią całość. Ponieważ na jednym panuje dzień, na drugim - noc, więc potrzebny był łącznik ( szara krawędź okna), dodatkowo wykorzystałam mój ulubiony element ozdobny - firankę.

Niestety, nie wiem, co się stało, ale zaginęło zdjęcie Czarnego Kotka, to, na którym jest sam. Obrazki już są wysłane, więc przepadło.
Może Gustaw przy przeglądaniu skasował? Muszę wspomnieć, że synek zajmuje się już, jako pięciolatek, krytyką moich obrazow.

Na pytanie, jak Mu się podobają Kotki, odrzekł, że są źle namalowane ("Ty się pomyliłaś, mamusiu") bo koty wg Gucia to zwierzęta dzienne i nocne, podział następuje ze względu na kolor sierści.
Białe - są zwierzętami dziennymi, w nocy śpią.
Czarne - odwrotnie.

Tymczasem u mnie Biały Kot maluje się na nocnym niebie, Czarny - na dziennym tle.
Ale sam namalować nie chciał.
Teraz na pierwszym miejscu Jego zainteresowań, po długim okresie fascynacji studzienkami i hydrantami, znowu znajduje się prąd. I Gustaw rysuje plusy i minusy.