Ja - Nie Ja

No więc...
...zawsze chciałam mieć jasne włosy.
Byłam zresztą blondynką na studiach i potem.
Nie wyglądałam najlepiej.
A jednak...w jasnych puklach jest coś tak dla mnie uwodzicielskiego, że średnio 3 razy w roku próbuję rozjaśniać włosy, po to tylko, żeby przez chwilę na siebie TAKĄ popatrzeć, po czym z ulgą wracam do ciemnych.

Teraz - kiedy odoryzm wchodzi w zaawansowane stadium, postanowiłam poddać się ZIGGIZMOWI lub stardustyzmowi (od Ziggy'ego Stardusta).

Jak każda z moich metamorfoz, i ta zaczęła się w łazience.

Proces przebiegał wieloetapowo, aby, o ile to możliwe, obyło się bez strat.
Jestem pod tym względem pozytywnie zaskoczona.

Zaś co do reszty...
Zbieram komplementy od pań ze spożywczego, od znajomych i nawet od Wojtka.

Wreszcie W. wyjechał na parę godzin, Gustaw zagłębił się w Myszce Miki, a ja przystąpiłam do stylizacji.
Upał straszny, więc o zamykaniu okien mowy nie ma, powiedziałam sobie "Niech się wstydzi ten, kto widzi".

Na zdjęciach z mojego aparatu, które robi się sobie samemu, a więc z maksymalnej odległości równej długości ramienia, wygląda się, jakby było się pozbawionym 2/3 objętości fryzury - a więc dla zadowalającego efektu, używając niezawodnego sposobu (mokry ręcznik na suche włosy), natapirowałam łeb do wielkości budy dla psa, użyłam ekstrawaganckiego pudru Golden Glow (się w nim wygląda, jakby się wyszło z rosołu) i limonkowych "cieni", które potem zmieniłam na złote.

Teraz nastąpi prezentacja. Mam tremę, jak przed premierą obrazu.

Na początek - zdjęcie (1) ekstrawaganckie.

Nr 2, 3 - neutralne

Nr 4, 5 -  a la Pani Woźna

Nr 6 - w stylu ejtis z zezikiem rozbieżnym

 Oczywiście podczas owych operacji stylizacyjnych wielokrotnie rozbierałam się i ubierałam, zapominając o otwartym oknie, ogłuchłam na jedno ucho (po kąpieli), nie odebrałam dwóch telefonów i spaliłam grzanki na węgiel (dwie porcje). No i ciągle się czochrałam.
Kiedy skończyłam, poczułam niemal fizycznie na sobie czyjś wzrok. I nie był to Gucio, tylko pan Tadzio z naprzeciwka, jeszcze sobie bezczelnie stołeczek podstawił, żeby lepiej obserwować. W tych swoich głupich, szpanerskich, ciemnych okularach.

Na koniec prośba - napiszcie, proszę, Szanowni Czytelnicy, ktore ze zdjęć Wam się podoba - bo muszę wybrać na fb i blog, no i na wizaż.
To mnie może ustrzeże przed powrotem do "szatę" - czego bym nie chciała, bo żal mi moich starań dekoloryzacyjnych.