Duftart - Wersja Nowoczesna - Premiera

Szanowni Państwo.
Mam przyjemność przedstawić Pierwszy Obraz Duftartu Nowoczesnego.
Czy jest skończony?
Nie wiem.
Na teraz - tak, ale zastrzegam sobie prawo (co niniejszym czynię regułą) do zmian, ilekroć mi się coś odwidzi. Co za ulga!

W związku z tym, mottem dzisiejszej premiery niech będą słowa - "Nic nie jest takim, jakim się wydaje".
Zakamuflowany narcyzm każe mi przedstawić zdjęcie w tym duchu.

Wspomniałam, że obraz zatytułowany Odeur 53 został stworzony do jednego z moich ulubionych zapachów. Właściwie są to perfumy niewiele mające wspólnego z pachnidłami w powszechnym rozumieniu.
Bowiem pozornie świeże, transparentne i oczywiste, nie przypominają niczego konkretnego, występującego w naturze. Owszem, jakieś znane echa pobrzmiewają, jednak ogólnie Odeur 53 Comme des Garcons (bo jest też 71 - zupełnie inny) można zaliczyć do zapachów ABSTRAKCYJNYCH.

Krótko mówiąc, pasował jak ulał do mojego obrazu, nowofalowego - czyli nie dość, że duftartowskiego, to jeszcze z nowoczesnym stylu.
Więc :
nowoczesny zapach = abstrakcyjny
nowoczesny obraz = abstrakcyjny.

A co jest najbardziej abstrakcyjne w sztuce? Suprematyzm - abstrakcja ekstremalna, radykalna. Pojęcie wymyślone przez Kazimierza Malewicza, który twierdził w nim, że istnieje przewaga (a więc supremacja) form niespotykanych w naturze (i odczuć nimi wywoływanych) nad przedstawieniowością.
Najsłynniejszy obraz, z 1915 roku - Czarny Kwadrat Na Białym Tle (jako, że linie proste i kwadraty w naturze nie występują - jego zdaniem). Co prawda dziełem Malewicza jest też Czarne Koło (a przecież to figura bardzo powszechna w naturze) - ale o tym mówi się mniej. Wcale, w porównaniu z Kwadratem.
Liczy się ON i basta.

Tak więc nie ma się co dziwić, że ja wzięłam, że tak powiem, w obroty, koło. Żeby pokazać inny wymiar tego rodzaju malarstwa.
Posiadam taką właściwość, że dla mnie nie ma abstrakcji.
Tak, neguję jej istnienie. W swoim odbiorze.
Bo...wszystko mi się z czymś kojarzy, a więc "czyste piękno" w rozumieniu Malewicza jest dla mnie niedostępne.

Dlaczego "nic nie jest takie, jak się wydaje"?
Ano...po pierwsze - biel nie jest bielą.

Domieszałam do niej sporą dawkę żółtego (yellow naples deep), żeby uniknąć efektu bieli pasty do zębów.
Pierwsza warstwa jest z mniejszą ilością domieszek, druga i trzecia - z większą.
Ponieważ dodatkowo "szorstkowałam" powierzchnię (Gucio był bardzo zainteresowany), więc nie ma mowy o płaskiej gładkości.

Koło. Tylko...które? Czarne, na wierzchu? Czy pólprzejrzyste, pod spodem? A może ledwo widoczne trzecie? To najgłówniejsze jest jakby przesuniętą pokrywą, ale co zakrywa...?
No dobra, mogę to Wam w zaufaniu powiedzieć - nie wiem.

Czarny kształt nie dość, że sam jest wypukły, z nierównościami, to "wtapia się", "wchodzi" w tło dzięki precyzyjnemu (nie będę pisać, ile godzin i znoju w upał mnie to kosztowało) cieniowaniu ołóweczkiem marki Koh - I - Noor.
Ale i tak dużo dłużej myślałam, niż tworzyłam ten obraz.

Uwodzi mnie piękno kształtów. Linii. Secesja, japońszczyzna.
Dlatego obok koła pociągnęłam kreskę (cienkim pędzelkiem z farbą - dwa zawały min.).
OCZYWIŚCIE nie prostą.
Tylko taką, która może zdarzyć się w naturze.

Nie chciałam też, żeby była równej grubości - dzięki nierównomiernej szorstkości powierzchni naturalne stały się przetarcia.

I na koniec - gwiazda obrazu.
Pełni wiele ról - po pierwsze, pasuje do zapachu, który czasem niepokojąco wali stęchlizną i jakąś nawet zupą typu rosół. Nie cały czas - zdarzają się takie chwile, podobnie krótkotrwałe, jak przelot muchy.
Druga kwestia - umieszczenie owada w tej minimalistycznej kompozycji, odbiera jej siłę abstrakcyjnego działania.
Dla mnie to i tak nie ma znaczenia - bo widzę zaćmienie słońca i źdźbło trawy.
I wreszcie po trzecie.
Nie da rady, żebym długo była na serio.
Moje przekleństwo na akademiach, w filharmonii, w kościele.

Cały obraz pokryłam fiksatywą jedwabny półmat. Przy okazji utrwalił się ołówek.

Już nie zwlekam. Jestem przejęta.
Szanowni Czytelnicy.
Proszę bardzo - całość - na dziś.

I już się chowam - na zdjęciu z lustrami, w ciemności.
Nic nie jest takim, jakim się wydaje.

Na koniec zapowiadam, że moje Koło jest częścią tryptyku - następne prace to portrety - CdG 2 i Kleju.

PS. Ktoś, kogo opinie cenię, powiedział o moim Kole z Muchą - "Noc zasłania dzień"