Pieski Pani Emilii

Naprawdę, mam szczęście do ludzi. Przekonałam się o tym wielokrotnie, a teraz zadowolona jestem podwójnie, bo nie tylko spotkałam osobę przemiłą, ale również jest Ona moim zleceniodawcą. I to poczwórnym.
Pani Emilia, Polka, mieszka w północnej Norwegii. A jej wielkimi przyjaciółmi i prawdziwymi członkami  rodziny są dwa psy - spaniele bretońskie. Ta rasa nazywana jest czasem "wyżłami kompaktowymi". Charakteryzują się radosnym charakterem, do późnej starości zachowują szczenięcą wesołość, a w terenie, nawet w bardzo trudnych warunkach, cechują się dzielnością i niezmordowaniem. Przy tym, jak wszystkie stworzenia, które zostały wyhodowane do pracy z człowiekiem, wykazują się niezwykłą kontaktowością i oddaniem.
Pani Emilia ma suczkę i psa - wiek tego ostatniego to 9,5 roku i to właśnie jego, o imieniu Presto, będę portretować. Zleceniodawczyni pisze, że Presto ma nie pysk, tylko twarz - a więc odczytać można bez trudu wszystkie emocje.
Żeby "być bliżej" portretowanego zwierzaka, powiesiłam zdjęcia.

Tak więc pracownia znowu odżyła - a będzie to proces długotrwały (chciałabym tak ciągle), bo biorę się za pierwsze z kilkunastu zleceń, zgromadzonych (większość) w ciągu ostatnich dni, a również przez czas przygotowywania wystawy "zapachowej".

Gustaw, usłyszawszy, że będę malować, zapytał, czy może popatrzeć. Obiecał, że siądzie sobie cichutko i grzecznie. Kiedy zobaczył Presto, zasmucił się.
"O, piesek! Zgubiony? "
"Nie, Guciu, wyszedł na spacer"
"I nie jest smutny?"
"A skąd, ma swoją ukochaną panią."
"To dobrze." - uspokoił się.

Trudność z portretami zwierząt (i ludzie również), polega na tym, że aby nie stały się one po prostu pocztówkami, prostym obrazkiem ze zdjęcia, trzeba nadać im szczególną formę, zachowując przy tym podobieństwo - wszak ono najbardziej zazwyczaj liczy się dla zleceniodawcy.
Dlatego najpierw wierność portretowanej postaci, a potem można szaleć - tak ja rozumiem tę szczególną pracę.
Szkic - dobry szkic - jest podstawą.

Łatwo nie było - pieska zdecydowałam się przedstawić w pozycji składającej się z samych skrótów.
Aż wezwałam Wojtka na pomoc. Przegadaliśmy nad przyszłym obrazkiem pół godziny, z ołówkiem w ręku, mało się nie pokłóciliśmy. Ale się udało.
Pokazuję dość enigmatycznie - element niespodzianki musi być.

Na koniec wspomnę jeszcze, że zupełnie inaczej pracuje się nad obrazem, który zlecony jest przez miłą i rzetelną osobę. Jej zakochanie w psach też ma znaczenie - dla mnie, właścicielki dwóch kundli znajd.
Pani Emilia pół niedzieli poświęciła na to, żeby z Norwegii dawać mi wskazówki ( z własnej inicjatywy - chyba ze 30 maili), jak zamienić linkowy napis w poprzednim wpisie na obrazek. Ja się poddałam (wyzywając się od głąbów technicznych) - a Ona nie.
Jak widać - z sukcesem.