Najgorsze powitanie roku i nowy obraz

Nadszedł w końcu ostatni dzień roku 2012go.
Byliśmy bardzo słabi, wycieńczeni antybiotykami, ale ja miałam mnóstwo wigoru, żeby o godzinie 0 pójść na Pola Mokotowskie z całą naszą trójką i powybuchać znalezioną amunicję sprzed dwóch lat.
Gucio już od południa był przygotowywany, że w nocy "puszczamy rakiety" i wydawało się, że nie może się doczekać.
Niestety, już o 19stej zwiądł, skulił się w kłębek i chrapał, jak jeż.
Godzinę przed północą czyniłam rozpaczliwe wysiłki, żeby rozbudzić naszego synka. Na propozycję wyjścia mruknął "Jutro" i to było ostatnie przytomne słowo, jakie od Niego usłyszeliśmy.

Tymczasem we mnie rosła chęć wybuchania, jakbym sama była petardą.
Co zrobić? Gucia się przecież nie zostawi, więc w desperacji postanowiłam, że ja, sama, nieuzbrojona, pojadę 4 przystanki na wygon  i przynajmniej sobie popatrzę.
Dodatkowo zezłościło mnie stwierdzenie Wojtka, że dla Niego Sylwester nie ma większego znaczenia.
Skoro tak - wyszłam. Po przejściu przystanku piechotą, bo panował przestój w komunikacji miejskiej, dostałam się do bardzo wesołego autobusu, w którym gęsto upchane, rozbawione towarzystwo gwizdało, ryczało i śmiało się, wylewając trunki na zakrętach, a od samego powietrza przesyconego alkoholem można było się upić.
Wysiedliśmy na tym samym przystanku. Spojrzałam na zegarek - była 23cia 30. A do Pól Mokotowskich kawał drogi. Szłam, jak owca za stadem, za nimi i nagle poczułam prawie fizycznie samotność, jak czarną dziurę... i zrobiłam w tył zwrot.
Do przystanku powrotnego daleko, potem czekanie na autobus, już wśród wybuchów i grupek niewyżytej mlodzieży.

Zadzwoniłam do Wojtka :
"Halo, to ja, wracam, bardzo chcę być przy Tobie, ale nie wiem, czy zdążę. "
I wtedy podjechał jakiś nocny. Wskoczyłam do niego, zrobiła się za 7 minut północ.
Cały czas ze słuchawką przy uchu, relacjonowałam W., gdzie jestem.
"Mam szansę zdążyć! Przejechaliśmy ostatnie światła! Na następnym wysiadam!"
Na zegarku za 4 minuty północ, ja zbliżałam się już do docelowego przystanku; rozentuzjazmowana trajkotałam, że się udało.
"Widzisz mnie, widzisz???" (bo z naszych okien mamy widok na przystanek).

I wtedy stała się rzecz straszna - Ncoś tam się nie zatrzymał! Wszystkie przystanki miał na żądanie, nie wcisnęłam przycisku "Otwieranie drzwi" i pędziłam dalej, z wielką prędkością.
"Justysiu, co się dzieje???"
"Nie wiem, jadę, nie przystanał..."
"KRZYCZ, żeby się zatrzymał, SŁYSZYSZ??? KRZYCZ!!!!"
Ale ja, jak zwykle w takich sytuacjach, kiedy bodźce są za silne, zbaraniałam, stałam jak słup soli, z jednej strony ogłuszona Wojtkiem, z drugiej - petardami, bo...
...co za wstyd.
Północ spędziłam w nocnym autobusie.
Wreszcie wyskoczyłam, jak szalona, na następnym przystanku, rezygnacja walczyła u mnie z chęcią rzucenia się do biegu.
Naokoło wybuchy, niebo i budynki rozbłyskiwały jak w filmie SF.

Najgorsze miało dopiero nadejść, bo Wojtek obraził się na mnie. Największe pretensje miał o to, ze Go nie posłuchałam - a w takiej chwili powinnam, wg Niego, nie myśleć, tylko robić, co karze.
Ale mnie nie było na to stać. I nie wiem, czy bedzie kiedykolwiek.

Kiedy po raz kolejny usłyszałam pretensje, wściekłość sięgnęła zenitu. Nakrzyczałam jakieś okropne rzeczy, których nie mogę przytoczyć (ale wykropkowań byłoby dużo) i zdecydowałam, że wychodzę z psami. Na długo. Trzasnęłam drzwiami, co niestety wśród huków było niesłyszalne i wybiegłam z budynku.
Tyle, ze zapomniałam psów.
Wrócić? nie wrócić?
Wróciłam.
Aza zsikała się na schodach - więc cofnęłam się po mopa.
Sytuacja, która chciałam, by była poważna, stała się śmieszna.

Na szczęście Wojtkowi po moim powrocie przeszło. Włączyliśmy genialny koncert jazzowy, ja szybciutko w pokoju obok przebrałam się w zjawiskową koronkową suknię i szpilki i tańczyliśmy. Z zadowoleniem obserwowałam, że Wojtkowi ciągle dłoń zsuwa się na mój tyłek.
A potem nas zmogło i wyczerpani nerwowo poszliśmy spać.

W Nowy Rok przyszli w odwiedziny znajomi - a ponieważ wczesniej się strasznie pokłócili, najpierw jedno z nich, a potem, po dwóch godzinach - drugie.
Nie miałam ochoty na wizyty. Żadne.
Dlatego Gucio, który wyciągał mnie do pracowni, żeby grać z Nim w mini bilard, zdawał się wybawieniem.
Prawie zasypiałam, marząc, że zostaniemy sami - aż tu nagle, niespodziewanie, rozpoczęła się awantura. Właściwie o nic - o wtrącanie się w nie swoje sprawy.
I zrobiło się baaardzo ciekawie.
Gucio poszedł wcześniej już spać w swoim łóżeczku, dlatego można było swobodnie "wywalić" sobie wszystko.
A przez lata się nazbierało.
Kobieca solidarność zwyciężyła - tak więc chlipiąc padłyśmy sobie w objęcia z żoną gościa, panowie doszli do porozumienia (bez pojedynku) - trochę to potrwało, aż wreszcie wszyscy poczuliśmy się oczyszczeni i związani mocniej węzłem przyjaźni. Ponieważ mamy słuch, a co poniektórzy i głos, śpiewaliśmy kolędy, nie powiem, ze trzymając się za ręce, ale byłoby to możliwe.
Żegnałam ich z żalem.

O dziwo, wczoraj nic się nie działo.
Poszłam tylko na mszę, żeby podziękować za zdrowie Gucia. I tu i teraz przysięgam, że zanim zjawię się w  jakimkolwiek kościele, dowiem się, czy będzie tam gitara lub bębenki lub jedno i drugie i moja noga, jak mówi Wojtek, "nie powstanie" w takim przybytku. Ktoś zapomniał o istnieniu cudownego instrumentu o nazwie organy i o genialnych kompozytorach, którzy przez wieki pisali muzykę sakralną.

Tymczasem czułam w sobie narastającą chęć jakiegoś twórczego czynu.
I tym sposobem dziś zaczęłam wreszcie nowy, industrialny w zamyśle, obraz.
Być może będzie na nim, jak go nazywa Gustaw, "słup wysokiego pięcia".

Obraz ma podwójną strukturę - szarość połyskliwa, z domieszką srebra, błękit - matowy.
Tutaj zdjęcie fragmentu, gdyż kompozycja jest pionowa, przy tym horyzont specjalnie, oczywiście, nie trzyma poziomu, jest lekko pochylony - a więc już wiem, ze to kolejny obraz, ktorego nie sposób powiesić tak, zeby wyglądał "prosto".
Nie wiedziałam go jeszcze w dzień, dlatego wstrzymałam się z resztą kolorów.
Ale to, co jest, podoba mi się i wg mnie ma klimat.
Stosownie do niego pachnę Alienem edp.

Jak dobrze, że nastąpił "normalny" czas.