Portrety - a szczególnie Wojtka

Mimo nawału pracy po skończeniu Akademii Sztuk Pięknych, udawało mi się czasami wyrwać na "kółko", żeby móc porysować z modela.
Tu zasady były trochę inne - zazwyczaj sami siebie rysowaliśmy (stąd wiem, jak ciężkie jest pozowanie).

Pamiętam, że ten młodzieniec bardzo mi się podobał, więc dobrze się złożyło, że nadarzyła się okazja uwiecznić go z natury.

Trudniej, jeśli chce się sportretować kogoś - a zostaje tylko pamięć. W domu moich Rodziców jest jeszcze parę zeszytów, gdzie na każdej stronie udoskonalam kreskę, będącą orlim profilem altowiolisty, w którym zakochałam się na koncercie.
Ponieważ była to kameralna orkiestra z Litwy, wyobrażałam sobie (tak mi pasowało), że On jest wygnańcem, za którym podążam - jedynie ja, po tylko jednym wspólnie spędzonym wieczorze  - czyli tym występie.
Tragiczne miłości z Tołstoja, Czechowa i Maupassanta napędzały moją wyobraźnię, a gdy tylko wróciłam do domu, gorączkowo wzięlam się za rysowanie JEGO. Przez całą noc.
Miałam gdzieś tak ze 13 lat.
Potem dowiedziałam się, że nazywa się Polejes J.
Byłam trochę rozczarowana.

Za to następny portret należy do obiektu, ktory zawsze mam pod ręką - mój mąż.
Piszę z przekąsem, gdyż przed chwilą zadał mi pytanie, w jakim miesiącu się urodziłam.
"To nie wiesz?"
"Wiem - w lutym!'
"Nie."
"W marcu?"
"Wojtek, nie znasz mojej datu urodzin!"
"Co mam zrobić, mylą mi się te wszystkie kobiety".

Rysunek - ołówek na płótnie, był prezentem urodzinowym.
O Wojtku na pewno nie powiedziałoby się "przystojniak", ale ma w sobie coś, co mnie strasznie kręci.
Coś w spojrzeniu.

Ja uważam, że portret mi sie bardzo udał, ale kiedy zobaczył go W. - wybuchnął śmiechem.
Nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego.
Czy to dziwne, że kobieta może go tak widzieć?
Kobieta nieobojętna.

Sam rysunek - jak każdy udany, zmienia się pod wpływem oświetlenia.
Tak więc Wojciech słoneczny

I mroczny

Nie mogę się powstrzymać, bardzo lubię ten rysunek.
A Wojtek wciąż wydaje mi się piękny.