Czuła jest noc - czytać po zmierzchu!

Szanowni Państwo, nie należę do osób, które z własnej woli wstają rano, za to w drugą stronę o tak, owszem. W te krótkie noce czasem zastaje mnie świt. Zazwyczaj taka sytuacja ma tylko minusy - długofalowo, ale...
Ostatniej nocy postanowiłam wyściubić nos za drzwi, by rzucić okiem na jezioro...

Muzyka!

Wiedziałam, że ujrzę księżyc, ale coś takiego...
Jak scena jakiegoś spektaklu, w której jednak ktoś zbyt mocno nacisnął przycisk i wypuścił białe dymy w wielkiej ilości. Światło księżyca, przebijające opary, po prawej stronie bladobłękitna zapowiedź świtu. To by stanowczo wystarczyło - i cóż ja widzę? Z chmury, dumnie prężąc szyję, sunie łabędź.

Rzuciłam się po aparat, modląc się, by łabędź też się nie rzucił (do lotu) - no i mam.
Godzina była 3.17, a mnie serce biło, jak oszalałe. Z radości.

Czy i na ile uda się oddać ten nastrój?
Przemieszczając się we flanelowej piżamie i zroszonych coraz bardziej bamboszach, polowałam na widoki.
Cyk, cyk, cyk - migawka.
Tyk, tyk tyk - serce.
Patrzcie

Na dodatek zagrożenie arytmią, bo na długim czasie i bez statywu wstrzymywałam oddech, by nie poruszyć zdjęcia.

Doszło do mnie, że zimno jest, jak w psiarni - chwyciłam kurtkę... jeszcze jeden obraz

Myślicie, że otuliwszy się w kokon kołdry zasnęłam?
Oczywiście nie. Nos do rana mi się nie rozgrzał, zgrabiałe dłonie trzymałam pod pachami.
Ale co tam.