Tragedia z Justynką

Najpierw muszę uspokoić Szanowną Zleceniodawczynię, że sytuacja aktualnie wygląda na opanowaną.

Ale... po obiecującym i przyjemnym początku, zaczęły się schody.
Wyglądało fajnie - Justynce zmieniłam obuwie na szpilki - bardzo mnie to ucieszyło. Ortopedyczne kopytka a la Lady Gaga zniknęły.

(czasem wydaje mi się, że swoje Panienki ubieram w rzeczy, które sama bym chciała mieć).

Zabrałam się za malowanie, akurat tę żmudną część, o której Gucio mówi "Tylko żeby nie wychodzić za linię". Poza sexy obuwiem dodałam talię

Szpileczki jak malowanie - czerwone!

Obcasik na wdechu, w dwóch parach okularów. No pięknie.
Tyle, że, gdy dumna skończyłam drugą szpileczkę, zauważyłam, że niestety postać się "wali" i zamiast zamaszystego kroku wydaje się, że panna zaraz zaliczy spektakularny upadek.
No to, kurczę, zlikwidowałam stópkę.
Patrzę, rozumiecie, a to nie koniec - ręka jakaś taka... nie teges.
Bach! Poszła i ręka do wymiany.

Tylko głowa jak trzeba, z justynową łabędzią szyją, której J. zazdroszczę..

Faktura, jak widzicie, już gęsta i chropowata - konieczna dla dalszego rozwoju.

Dobra, główka ok, ale reszta?
Zadumałam się srodze.
Trzeba dosztukować rękę i nogę - tyle, że co się polepszy, to się popieprzy.
Nie można się dać rozpaczy! Trzeba działać! Nie czas na sen, na odpoczynek - szczególnie, że jutro nigdzie nie wstaję (rano).
Tylko Mały Misio był niemym świadkiem moich bezsilnych zmagań.

I tak się zastanawiam, czy to przejściowe kłopoty, czy może (rety) faza dojrzałego malowania, kiedy wszystko, co wartościowe, rodzi się w bólach?
Bo w końcu nie pierwszy to raz, gdy zmagam się, męczę, krok do przodu - dwa kroki w tył, a jednak w końcu pięknie jest.
Oby.