Krytyczna Niedziela : Karolina Matyjaszkowicz - Malarstwo

Zapraszam Państwa na Krytyczną Niedzielę i spotkanie z obrazami, które mnie zahipnotyzowały. Kolorami, kompozycją, urzekającym światem, jaki stworzyła Autorka i wreszcie sprawnością warsztatową.
Muzyka! Słuchajcie i oglądajcie uważnie - zarówno nagrania, jak i animacje tworzy sama Autorka (!!!)

Karolina Matyjaszkowicz - osoba, podobnie jak ja, pasjonująca się zapachami. Na jej prace trafiłam więc trochę przypadkiem - i teraz nie wyobrażam sobie, że mogłabym ich w ogóle nie zobaczyć, gdyby nie nasz wspólna pasja.
Tu - strona Karoliny : Zapraszam w zaświaty - pozwoliłam sobie nadać taki tytuł, będący nazwą ostatniej wystawy.

Legendy Gór Sowich (2013), akryl, płyta, 80 x 60cm

Oczywiście za chwilę sami się Państwo przekonają, że dla Autorki, podobnie, jak zresztą i dla mnie, nie istnieje tzw. Rzeczywistość Obiektywna, ale o ile ja czasem obawiam się zbyt wysoko bujać w obłokach, Karolina czuje się w świecie fantazji bezpiecznie i komfortowo.

Co to za świat? Świat wierzeń, słowiańskich podań, zaświatów wreszcie - świata umarłych, zanim osiągną wieczny spokój. Świat baśni, legend - niezwykle sugestywny.

* Ja tak naprawdę szukam barwy – nie tylko w sensie kolorystycznym. Barwy dźwięku, zapachu, nastroju. Moje formy muzyczne i malarskie mają dużo wspólnego. Muzyka jest bliska malarstwu prymitywistów, nie ma typowej kompozycji, nie jest to stricte utwór muzyczny, tylko szukanie dźwięku. To samo robię w malarstwie. Szukam sposobu uchwycenia chwili. Formy nie są przypadkowe – nie wierzę w przypadek. Daję się ponieść wyobraźni.
KOLORY!!!!

Przyjaciel komet (2015), akryl, płótno, 100 x 130 cm

"W ciągu ostatnich kilku lat większość moich najbliższych zmarła. Malarstwo mnie uspokajało, więc skupiłam się na nim, żeby nie zwariować. Wróciłam do dzieciństwa, zaczęłam malować w ten sposób instynktownie. Docierają do mnie słuchy, że mimo bogatej palety i dużej energii obrazów działają one na ludzi tak jak na mnie – kojąco."

Powiem szczerze, że dopóki nie zobaczyłam na zdjęciach z galerii obrazów KM na ścianie, sądziłam, że istnieją tylko w komputerze, Wojtek z kolei zapytał mnie "Czy te obrazy świecą? Wyglądają, jak malowane na szkle i podświetlone od tyłu".

Otóż nie, proszę Państwa! 

Obrazy jak najbardziej realne, na płótnie lub płycie.

Brzezina, z cyklu Pejzaże Tkackie (2015), akryl, płótno 100 x 130 cm

 Autorka urodziła się i mieszka w Łowiczu, w 2000. roku ukończyła łódzką Akademię Sztuk Pięknych na Wydziale Tkaniny i Ubioru, kierunek wzornictwo. Naliczyłam 20 wystaw indywidualnych i zbiorowych. I całe szczęście! Nie chcę wybiegać zanadto w przyszłość, ale mam nadzieję zobaczenia urzekających prac Karoliny na żywo (nie muszę wspominać, jaka to ulga po pany Sy czy potłuczonych butelkach w Zachęcie).

 *Skąd bierze się obraz? – "Najczęściej wypływa ze mnie w czasie pracy – u mnie tworzenie jest jak potrzeba fizjologiczna. Ale bywa, że pojawia się konkretna wizja, natchnienie – doświadczam tego, gdy jeżdżę na rowerze, podróżując z psem po podłowickich wioskach. Kiedy jestem tylko ja i przestrzeń wokół, mój mózg się uspokaja, pojawiają się nastroje, barwy, które muszę przenieść na obraz. Sam temat nie jest istotny – objawia się podczas malowania. Chociaż parę obrazów wymyśliłam sobie wcześniej: barwy, napięcia, kontrasty i temat, który łączył się z jakimś snem albo sytuacją – jednak te, z których jestem najbardziej zadowolona, same powiedziały mi w trakcie pracy, czego chcą, jak mają wyglądać."

Wg mnie wpływ pracy nad tkaniną jest w niektórych obrazach bardzo widoczny, i daje to niezwykle interesujący efekt.

Wieszczki (2016), akryl, płótno, 80 x 120 cm

Guślarki (2016) akryl, płótno, 100 x 100 cm

Lecą w Zaświaty (2016), akryl, płótno, 80 x 120cm, obraz jeszcze nie ukończony.

*Karolina najbardziej lubi twórców naiwnych: ludowych, chorych psychicznie, prymitywistów, jak Teofil Ociepka i inni artyści z Grupy Janowskiej. – Oni tworzą na pograniczu oficjalnej kultury i dzięki temu lepiej się wsłuchują w ważne dla nas sprawy. Bliżej mi do takiego twórcy niż do artysty intelektualnego. Czy zatem akademicka wiedza nie przeszkadza jej w tworzeniu? – Cieszę się, że ukończyłam łódzką uczelnię, wszystkie pracownie otworzyły mi oczy na różne sprawy. Po szkole wyciszyłam intelekt i to, co sobie wyobrażałam, zaczęło ze mnie wypływać. Już nie jest dla mnie problemem łączenie umiejętności nabytych w szkole z instynktownym zewem. I teraz wiem, że nie obraz jest najważniejszy, ale to, że ja go tworzę. Gdy powstanie, już nie do końca jest mój. 

Części obrazów pokazywanych przeze mnie nie ma jeszcze na stronie - wyboru dokonywałyśmy obie, choć żałuję, że nie zamieszczę tutaj wszystkich, które mnie urzekły - ale wówczas musiałoby być ich z 50. Jak nie lepiej.

Moi ulubieńcy :

Nim wulkan wybuchnie (2012), akryl, płótno, 85 x 85 cm

TEN :

Latawiec (2012), akryl, tkanina, 70 x 70 cm

TEN (kocham):

Utrata Wiary (2012), technika własna, płótno, 70 x 70 cm

*Gdy maluję coś wyobrażonego, jest to dla mnie normalne, to napotkana sytuacja. Kiedy obserwuję nadciągającą burzę, staram się te wrażenia przenieść do obrazu – może inaczej opowiadając tę historię, z postaciami ze świata wyobrażonego, ale barwy, struktury są z prawdziwej rzeczywistości. 

Ma wrażenie przebywania zarazem w dwóch rzeczywistościach: normalnej i magicznej. – Zdarza się, że mi się mylą. Naszym obowiązkiem jest hodować wyobraźnię. Nigdy mnie nie interesowało odtwarzanie rzeczywistości. Życie w równoległej rzeczywistości często mnie ratuje. Nie uciekam od problemów – konfrontuję się z nimi, ale to mnie tak wykańcza, że gdyby nie moja alternatywna rzeczywistość, zwariowałabym. Malarstwo daje mi chęć do życia. Dlatego nie mogę tego traktować jako drogę do kariery. Chcę, żeby to było czyste. Mam 36 lat i świadomość, że muszę z czegoś żyć, ale staram się w tym, co robię, nie być sprytną, obrotną. Malując, muszę się cały czas uwrażliwiać, żeby dostrzegać różne rzeczy, być czujna na pewne bodźce. Widzę więcej niż zwykły człowiek, ale nie czuję się przez to lepsza – traktuję to jako narzędzie pracy.

Południca (2016), akryl, płótno, 100 x 100 cm

Dla mnie jeszcze dodatkowym atutem jest fakt, że mimo nagromadzenia szczegółów widzę koncepcję, konsekwencję KM i obrazy pozornie wywołujące oczopląs mają swój porządek, kojący wręcz ład - nie mówiąc o świetle i absolutnie niedoścignionych "miękkich przejściach" (przechodzenie jednego koloru w drugi)

Magiczny (2009), technika własna, 100 x 100 cm

W ogrodzie (2016), akryl, płótno, 100 x 100cm

Wyprawa (2015), akryl, płótno, 70 x 109 cm

*Interesują mnie wszystkie (kultury): afrykańska, aborygeńska, indiańska, skandynawska, germańska. Prócz rodzimej najbardziej fascynuje mnie kultura Armenii, Azerbejdżanu, Afganistanu, Gruzji, Rumunii. Mam wrażenie, że gdy zabraknie rdzennych kultur, gdy umrą ci wszyscy szamani, którzy mają bezpośredni kontakt z planetą, to będzie koniec ludzkości.  

– Jung pisał o nieświadomości zbiorowej – że wszyscy jesteśmy połączeni niewidzialną siecią. To zjawisko występuje w przyrodzie, fizyce kwantowej, literaturze czy sztuce – Picasso i Malewicz w jednym czasie niezależnie od siebie zaczęli tworzyć podobne rzeczy. Widzę piękno tego połączenia.

Oczywiście w twórczości KM "widać" Łowicz - tradycję ludową, ale przefiltrowaną przez wrażliwość Malarki, co owocuje nowoczesnymi efektami

Zakwitłam (2015) akryl, płótno, 80 x 60 cm

Niektóre obrazy zaskakują nietypowym kształtem - to wyraz fascynacji malarstwem tablicowym.

Nadchodzi Zmierzch (2016) akryl, płótno, 100 x 100 cm

Widziadło (2016) akryl, płyta, 100 x 100

Nie wiem, czy wyczytali Państwo między wierszami - Karolina jest synestetyczką.  Czyli odbiera bodźce nie tylko zmysłami za te bodźce odpowiedzialnymi - np zapachy mają kształt, muzyka - kolory, obrazy - rytm.

Dla mnie wręcz uderzające było, jak muzyczne są te prace

 Wieczorna podróż - dyptyk (2015), akryl, płótno, 80 x 80 cm

Proszę Państwa, ten wpis uświadomił mi, jeszcze dobitniej, że pokutujące w sztuce współczesnej tzw. "rozmycie autorstwa" jest kompletną bzdurą i prowadzi na manowce - wszelkie. Intelektualne, estetyczne. To prosta droga do wynaturzeń i nadużyć - jak wspomniane już rozbite butelki czy inne skarpety w szklanej gablotce. Prawdziwą wartością Sztuki jest możliwość obcowania z dziełem, które jest naznaczone piętnem twórcy, wrażliwością, dzięki któremu to dziełu możemy na chwilę wejść do innego niż nasz świata - choćby takiego, jak z wyobraźni Karoliny Matyjaszkowicz.

Wyobraźcie sobie, że sale w CSW czy Zachęcie zajmują takie prace.

Oszalałabym.

Jabłoń (2010), technika własna, 110 x 130 cm

Kończąc już wpis - jeszcze raz zapraszam na stronę KM (link na początku) - i życzę podobnego oczarowania do mojego, a Autorce tego, co sobie... ale niech pozostanie to tajemnicą.

PS. Żeby unaocznić, że prace istnieją w realu, zamieszczam na dowód dwa zdjęcia (nawiasem mówiąc, Autorka maluje nawet 16 godzin dziennie!)

 

I teraz już naprawdę kończę mój wpis, mając nadzieję, że odczujecie chociaż w części to, co ja, kiedy widzę twórczość Karoliny Matyjaszkowicz.