Agnieszka - prapoczątek

Nie wiem, czy z racji nienormalnie pięknej, przecudownej pogody, która niech trwa wiecznie - czy z powodu naoglądania się wspaniałych obrazów (mówię nie tylko o bohaterce Krytycznej Niedzieli), no, w każdym razie zachciało mi się czegoś nowego.
I to już, teraz, zaraz.
Ale zlecenia, ale to, tamto , siamto.
Krótko mówiąc - wydaje mi się, że złamałam konwencję panienkową i dobrze mi z tym!

To dopiero pra - początek, ale jestem podekscytowana.
Czuję się jak szafka z szufladkami, która się przechyliła tak, że wszystko się powysuwało - teraz trzeba powkładać z powrotem, ale niekoniecznie wszystko. Piszę trzeba - a mam na myśli "chce się".

Ile ja już marudzę o pejzażach?

Akurat w wypadku Agnieszki, o której napiszę więcej wkrótce, Ona sama sprowokowała mnie do zmian (y) "Justynko, tylko mam prośbę... namaluj mnie z normalną figurą, a nie odchudzoną".
Oczywiście, proszę bardzo - a skoro taka zmiana, to może inaczej rozwiązać i resztę?
No i poooszło!

Od wczoraj, pochwalę się, mam NIC. W płynie.

Charakterna rzecz. Szyprowa konstrukcja, nowocześnie podana, ale z głębokim ukłonem w stronę klasyki. Skóra, spalenizna, podgrzany winyl - wszystko zestawione po mistrzowsku, bezkompromisowo, twórczo. Ten zapach - Rien (oprocz NIC znaczy też BYLE CO) mnie uruchamia.
Wyobraźcie sobie, że ktoś Was pyta:
"Czym pachniesz?"
"Niczym" albo "Byle czym".

Chciałabym jeszcze troszkę nacieszyć się specyficznym, leciutko zlotawym powietrzem

Jakby dało radę jeszcze parę dni być pięknie...
Nie pamiętam takiego września.