Pantera - premiera!

Mili Państwo, naprawdę resztką sił zamieszczam dziś obraz, z którego jestem baaaardzo zadowolona - Panterę mianowicie.
Muzyka!

Zgodnie z nauką, by nie pisać o tym, co na zdjęciach, powiem tylko, że efekt, który widzicie, poprzedziły zmagania, których ślady widać w końcowym efekcie - i jest to zamierzone (zawczasu uprzedzam, że nie udało mi się nie skomentować zdjęć - to tak, jakby ktoś opowiedział dowcip, ale musiał się upewnić, czy aby wszystko zostało zauważone i zrozumiane)
Pantera najpierw miała zielone tło. W zamyśle gąszcz, dżungla i tym podobne sprawy... tym czasem im więcej dodawałam / ścierałam / dodawalam, tym gorzej dla obrazu.
ALE ciut zieleni zostało

Nie, no muszę wspomnieć - widzicie fakturę? toż to niemal płaskorzeźba jest.

Udało się zachować niebieskawą aksamitność czerni

Cętko - kropki - to również zostało z moich zamalowanych trudów. Tło, jak przekładaniec - 8 warstw - na przemian miedzianozłote i stare złoto. Ale, kurczę, to już nie są dwa obrazy w jednym, lecz ileś - tam, w zależności od kąta i oświetlenia.

W całości - proszę :

Wiecie, co? Wgapiam się w nią, jak w klejnot.
Bursztynowy wisior czy coś.

Nie dam sobie głowy uciąć, że nie powtarzałam zdjęć - wybaczcie. Z przemęczenia zawieszam się, niestety. Ale podczas malowania nie czuję senności ani głodu - potem nagle kończę jako wrak Justyny Neyman.
I ten wrak oznajmia, że resztką sił zamierza się solidnie najeść i położyć spać, wrak bardzo usatysfakcjonowany.

Po nabraniu sił czekają na mnie nowe obrazy - trzy Panienki i Impresja Kosmiczna. Zgubiłam gdzieś kartkę z notatką PILNE, co mnie nie dziwi, gdyż również zaginęły kapcie, gdzieś ze 30 łyżeczek i tradycyjnie skarpety. Ale cóż to znaczy w obliczu twórczego rozpędu. Nic.