Sylwetka

Tak, jak już mówiłam, postanowiłam z obrazami postępować delikatnie - bez bałaganu i eliminacji. Rozpoczęłam trzy prace. Na wszystkich są sylwetki i dziś pokażę pierwszą z nich. I początek drugiej

Ale przedtem - mały wstępik. Myślenie tak mnie zmęczyło, że zatkało mi się ucho, wysiadł krzyż, nie mogłam spać i ręka zaczęła nawalać. Skończyłam z tym!

Planuję wrócić do tego, co najbardziej lubiłam, czyli rysunku, ale nie węglem, tylko przeistoczenia rysunku w obraz. Sylwetki z ich dynamiką, ileż ja robiłam szkiców. I robię znowu.

Nie wiem, co będzie, nie planuję, cieszę się, bo spadł ze mnie jakiś ciężar.

Ucho odetkane, krzyż jak nowy, ręka w porządku - jeszcze "tylko" sen. No ale nie wymagajmy za wiele od razu.

Sylwetka pierwsza

 

Co prawda delikatnie z nią nie postepowałam. Ta, którą widzicie, jest naprawdę trzecią. Najpierw szkic węglem, potem linia, wypełnienie - i likwidacja. Ale nie do końca.

To jeszcze nie koniec - ale dodam bardzo niewiele, może co najwyżej jakieś osadzenie w przestrzeni? Nie wiem, jeszcze, na razie odstawiam.

Druga sylwetka - podpatrzona na przystanku autobusowym, z tyłu. 

Tu roboty będzie sporo.

Więc tak. Chwilowo nie zamierzam zmieniać świata. Ani malować TEGO JEDYNEGO NAJWAŻNIEJSZEGO obrazu. Nie. Na razie będę się zajmować tym, co lubię.
Czego i Państwu serdecznie życzę.

(trzecia postać straciła głowę i jeszcze nie jest do pokazania)