Mikołaj - zawód podwyższonego ryzyka

Wojtek został wynajęty na Mikołaja na imprezie zamkniętej dla farmaceutów. W zastepstwie, za chorego kolegę.
Akcja miała się odbywać w zabytkowym tramwaju, który wyruszał na ulice Warszawy.

Mój mąż po przymiarkach poprzedniego dnia wrócił do domu z czerwonym strojem, wyprał sobie brodę, dobrał swoje słynne buty Salomon. Ustaliliśmy, że ze względu na Gucia, W. nie będzie się afiszował w przebraniu.
Wyznaczonego wieczoru, tuż przed dziewiątą wieczorem, włożył czerwone porty, pod spód polarowe kalesony, podwójne szelki (na wszelki wypadek), pożyczył ode mnie szminkę w kolorze czerwieni strażackiej (do policzków i lekko do ust), wdział długie skarpety z kosmicznej dzianiny - bo było minus 10 stopni, wsiadł do samochodu z resztą stroju i obiecał, że zadzwoni.

Po dwóch godzinach  - telefon, że już jest po wszystkim i co mogło, poszło nie tak.

Więc - kiedy w samochodzie, zaparkowanym w pobliżu przystanku, wyciągnął kubrak i założył go na ciepłą bluzę i sweter, okazało się, że pani z działu kostiumów pomyliła się i góra od Mikołaja była za mała - nijak się nie schodziła Wojtkowi na brzuchu. W związku z tym musiał zdjąć wszystko do podkoszulka, a i tak brakowało paru centymetrów na szerokość. A od pasa w dół ubrany jak na Sybir.

Czy mogło być gorzej?
Mogło. Bo zapomniał paska. Na szczęście w bagażniku znalazł białą linę żeglarską, którą się przewiązał, udrapował brodę, żeby nie wiało w goły dekolt (podobno broda często ratuje w wypadku niedopasowanego stroju), wziął dzwonek i stanął na przystanku, gdzie miał nadjechać tramwaj z farmaceutami.

Tylko jakoś pojazd nie nadjeżdżał. Mróz, wiatr i śnieg siekł Wojtka w uróżowione policzki.
Wreszcie - tramwaj pojawił się.

W. wsiadł do środka i co zobaczył - farmaceuci byli już mocno rozweseleni, każdy w ręku trzymał szklaneczkę z grzańcem. Zupełnie nieskorzy do wypełnienia zadania, w którym miał pomagać Mikołaj - czyli ubrania choinki stojącej pośrodku.
Wojtek postanowił zaprowadzić porządek - a do tego najlepiej służył dzwonek, więc energicznie nim potrząsnął. I nagle urwał się trzonek. Jakimś cudem Mikołajowi udało się chwycić lecącą część dzwoniącą, ale dźwięk, jaki potem wydawała, był niestety słaby (trzymał "czaszę" w rękach).

Tymczasem w pojeździe co chwila włączały się zabytkowe wentylatory i hałas był trudny do zniesienia.
Ale i tak wszyscy, krzycząc do siebie, żeby utrzymać jakąś konwersację, nie widzieli żadnych braków, rozochoceni alkoholem, a za chwilę wchodził kolega Wojtka, przebrany za "cwaniaka warszawskiego", częstując wódką, więc zrobiło się jeszcze weselej.
Tramwaj tymczasem jechał, trasa Wojtka dobiegła końca. Kiedy wysiadł, zorientował się, że coś nie tak dzieje się z jego stopą. Otóż w super wytrzymałych butach oderwała się cała podeszwa i do reszty Salomona przyczepiona była tylko na kawałku gumy przy palcach.

Po powrocie Wojtek dostał wiadomość, że było świetnie i są zadowoleni z "usługi".

Dzisiaj poszedł na casting, nie wiedząc do końca, co Go czeka.
Już na miejscu okazalo się, że ma udawać ból brzucha.
"Ale jaki ból?" zapytał
"Zgagę? Kolkę? Atak bólu żołądka? Woreczka? Sraczkę?"
"Sraczkę! Prosimy sraczkę!" krzyknął z entuzjazmem gość z komisji.

Co było robić. Wojtek uruchomił odpowiednią mimikę, zwijał się, stękał - przygotowany na to, że "występ" nigdy nie jest długi, trwa najwyżej kilkadziesiąt sekund.
Tymczasem tutaj najwyraźniej bardzo się spodobał - minęła minuta, dwie, wreszcie dali Wojtkowi odetchnąć, z uznaniem kiwając głowami.

Jaki ciężki jest los aktora. Nie każdy potrafi zrobić z siebie małpę i zachować dobre samopoczucie. W. ma mnóstwo kolegów, którzy nie są w stanie chodzić na castingi. Albo dlatego, ze to im "uwłacza", albo, że stres jest za duży. Nie wytrzymują nerwowo.
Naprawdę podziwiam swojego męża, że ma taki dystans do siebie i poczucie humoru.
A jeszcze do tego jest naprawdę świetnym aktorem - z zacięciem komicznym. I zaśpiewa, i gwiazdę zrobi, i piruet - a nawet, co mi zademonstrował, bez wcześniejszego treningu, kwiat lotosu.
Świetny gość.
Żeby jeszcze o moje zapachy się tak nie czepiał.

Dziś, powiedzmy, wracam do domu obficie skropiona Chanel Coco (nie powiem, że bez obaw), tymczasem przywitał mnie smród, jakby ktoś skisłą ścierą wytarł podłogę, na dodatek rozmazując przy okazji slady kupy, w ktorą wdepnąl. Od razu przystąpiłam do ataku, z upodobaniem używając wyrażenia zarezerwowanego dla męża "Co tu tak strasznie śmierdzi???".
Okazało się, że W. ratował homara, który przeleżał się zapomniany na parapecie przy okazji rozmrażania lodówki (a już kupowany był po przecenie).
I teraz leży, ugotowany, i boimy się go tknąć.

A i tak W., tak na marginesie, wspomniał, że znowu się zlałam jakimś okropnym, dusząco - mdłym "zapachem" (słowo "zapach" wymówił bardzo ironicznie, podnosząc brwi).
No co. Szukam dla siebie czegoś uwodzicielskiego.
To niełatwe.

Chyba nie zjemy tego homara. Ma takie straszne oczy. I zapach.