Kota skończona - ostatecznie

Panie i Panowie, miło mi jest oznajmić, uroczyście, że obrazek z Kotą uznaję za skończony.
Na tę szczególną chwilę włożyłam na siebie Eau des Merveilles Hermesa - czyli Wodę Cudów, bo uważam, że naprawdę stał się mały cud.

Wiem, już wcześniej była premiera, jednak tym razem czuję, bez żadnych wątpliwości, że jest dokładnie tak, jak chciałam.
Wspominałam, na samym początku, że zapytałam Kotę, co lubi, w jakim otoczeniu chciałaby się znaleźć na portrecie. Usłyszałam, że Włochy - do których zresztą za parę dni się wybierała. I teraz ów pomysł zrealizowałam.

Zacznę więc może od tego, jakże istotnego, fragmentu.
Oto widok z okna - Rzym, kopuła Bazyliki Świętego Piotra i Most Świętego Anioła.

Nogi Koty są zupełnie nowe - czyli namalowane jeszcze raz. A potem jeszcze pogrubione - bo przez mistrzowskie pędzelki mogłam dokonywać cudów w nikłości linii.
Co do Rzymu - wczoraj myślałam, żeby tam był wloski pejzaż, jakieś wzgórza. Już podnosiłam pędzel i nagle - pach! olśniło mnie. To nie może być zwykły widoczek przyrodniczy, tylko miasto.
Jakie? Ano to właśnie, do którego Bohaterka pojechała po naszym ostatnim sierpniowym spotkaniu.

Ech, wypada wspomnieć o żywopłocie, który przerobiłam na kotarę. Żeby dodać lekkości, użyłam ulubionego motywu - półprzejrzystej firany, dającej pretekst do wprowadzenia secesyjno - artdecowskich linii. A do tego -  delikatny sznur w kolorze podeszew szpilek.

Myślę, że żywopłot między innymi zginął dzięki papeterii, którą Rodzice przywieźli z Włoch. Przetrwała ze mną wszystkie osiem przeprowadzek w ciągu 20stu lat, wysyłałam pisane na niej listy (tylko bardzo znaczące), do ważnych dla mnie osób. Teraz została już tylko ta jedna, sfatygowana kopertka.

Pierwsze, co postanowiłam zmienić w stosunku do poprzednich wersji, to suknia Koty.
Tamta była bajkowa, nierzeczywista. Jasne, czasem ma to sens, ale mnie zależało na tym, żeby Kota była jednak żywą kobietą, na dodatek obdarzoną seksapilem.
Kolor zostawiłam, fryzurę też, ale fason sukni, a co za tym idzie, sylwetka, zupełnie się zmieniły.

Światło. Chciałam, żeby było delikatne, subtelne, podkreślające niewinność poranka.
Dlatego bardzo delikatnie wprowadziłam jedynie odrobinę błękitu u góry obrazka.

I wreszcie, proszę Panstwa, przedstawiam Kotę w całości.
Oto Ona. Poprzedniego dnia przyleciała do Rzymu, zajęła najpiękniejszy apartament, spała w jedwabnej pościeli, a rano, w pięknej sukni i wyszukanej fryzurze (i oczywiście cudownie pachnąca), stanęła w otwartym oknie, z zachwytem podziwiając widok i wciągając rześkie powietrze.
Pomyślała leniwie "Dziś kupię sobie kapelusz. Ale najpierw kawa, w kawiarni na rogu, gdzie ściany mają z 500 lat."

Nie ukrywam, jestem wzruszona. Włożyłam mnóstwo serca (i jeszcze więcej nerwów!) w ten "portret".
Przeżyłam mnóstwo momentów zwątpienia, pobłądziłam, w pewnym momencie wydawało mi się, że czego bym nie tknęła, to nie idzie.
A już przy podjęciu decyzji o zmianie poprzedniej wersji, nagle coś we mnie podskoczyło z radości, a jednocześnie bałam się, żeby obrazek nie wyglądał na "wymęczony" (jak taniec u baletnicy, kiedy słyszymy przyśpieszony, ciężki oddech i łubudu na zakończenie skoku, a potem widzimy, że mdleje nie do końca zdążając doczekać opadnięcia kurtyny).
Chyba się udało...

Wojtek kupił mi piękne pokrycie mojego blatu malarskiego - ale powiedziałam, że najpierw skończę obraz, a wtedy odnowię stół.
I stało się.
I jest pięknie.

A, jeszcze dodam, że mam wyniki badań Gucia. Są całkiem przyzwoite.
Kończyłam Kotę (przede wszystkim Rzym) już wiedząc o tym.
Może dlatego tak nagle wszystko gładko poszło?

Koto, pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję.

*Kota w Rzymie. Akryl na dykcie, 29 na 19 cm.