Interview - Fragrantica - English version

 Dear All, with great pleasure and, no doubt pride, I present you an interview I gave to Fragrantica.
Fragrantica is an international portal dedicated to perfumes. There are almost all perfumes catalogued, along with ingredients, release dates. There's also who created them - and most of all, you can get users' reviews. Beceause they are crucial in Fragrantica's existence, they have their forum. In short, a living goldmine of olfactive knowledge. You can find here interesting articles covering all perfumey topics - and in such article-interview I decided to participate upon Serguey Borisov's invitation, whom I'd like to thank with all my heart.

What is your art education and background, tell us about it.

I studied at Graphics Faculty of Academy of Fine Arts in Warsaw, I defended my diploma at Book Illustration Workshop lead by famous prof. Janusz Stanny.

 Eau du Soir Sisley

The relationship with perfumes, the first meeting with aromas, and emotions about it.

First perfume I encountered was Bourjois Soir de Paris which my Grandma and then my Mum used. My Dad gave me Soir de Paris when I was a teen, it was a tiny bottle of extrait, now of course empty. I still keep it, still there’s some smell left inside. I was strongly impressed with aromas I came across since youngest years – there was a laundry on my family home’s ground floor, with enormous copper cauldron filled with special gasoline used in dry cleaning. This laundry was run by my Granddad and always before school I dropped over to his place and he used to give me chocolate coated jellies, soaked in smell of gasoline – maybe at that moment for the first time I experienced strong interaction between two stimuli – olfactory and .gustative. It wasn’t, though, a most pleasant experience. Odd combination of chocolate, fruity jelly and chemical solvent.

 Lou Lou Cacharel

At art school most fragrant was graphics workshop – zinc plates treated with acid, ink, lacquer, warmed up rosin, denatured alcohol – each of these things had its specific, strong odour, creating together a mixture difficult to put in words. A sharp, technical, multi-layered smell, difficult to forget.

Even now, whenever I have the opportunity, I like to visit the Academy, walk in the building and inhale deeply this so familiar smell of turpentine, paints, canvas and wood. Sadly, I never found this aroma in any perfume. 

 Chergui Lutens

When was the first time when you get the idea to connect painting and perfumes?

I’ve always used some specific scents while painting. I saw quickly that both passions, perfumes/aromas and painting start to complement each other. It was obvious to me to perceive perfumes as colours. However, first consciously done painting as a portrait, a scent’s depiction, was Chanel No. 19 EDP.

One time in perfumery Quality the owner, Mrs. Missala, knowing I’m a painter and I use scents in creative work, gave me a sample of her own perfume – Qessence asking what I see 

 Qessence Missala

My vision was so coherent with her idea that she suggested that I paint an illustration of Qessence. It was 2011.

Two years later, in 2013, I was approached by Mon Credo perfumery with a proposal for an aromatic exhibition of visualized perfumes, I chose to paint 10 paintings. 

 Scent Costume National

At that time a term DUFTART was coined which I still use.
 Finally, last year, I had a duftart exhibition in Barcelona.

Aromatic exhibition means that next to each painting I placed a small, closed box containing a carrier of smell. Possibility of opening/closing this box allows to smell a chosen scent whis is currently being „looked at the painting”. Besides, closing this tiny box is necessary for the smells not to mingle with each other at the exhibition.

 Samsara Guerlain

Your first perfume depicted, what was it and what was the idea for the art?

As I mentioned before it was Chanel 19. 

Chanel's 19 alwas was and is a dear scent to me (I like chypres, especially green ones). At some point, spraying lighhandedly with 19 I was overpowered with a landscape's vision. Monumental hedge, dominating greyish green turning to black, cold blue. Sharp contours but refined in shape - this chypre looks like that, doesn't it? The object, of course - the hedge - is a 'licentia poetica', however the colour, shape, proportions - all this is perfectly embodied in 19 - necessarily in eau de toilette version. Eau de parfum's colours are somewhat blurred, contrasts slightly faded.

 19. Chanel

I thought at that moment that instead of picking a scent to a painting I will the other way around - so, I'll smell the perfume to see its pictorial character. It wasn't in fact an intellectual experience, more of a very strong emotional one - it took me few days to realize what had actually happened!

 Shalimar Guerlain (II)

As usual, first thing I see is colour, then comes the rest. (Now, after a few years, I somehow automatically see the whole picture from the very beginning due to synesthesia). Scent can be presented in two primary ways – first which I call “poetic”, is based on an association with a situation, sometimes a face or a landscape. Like with taste, for instance jam be associated with childhood, tea at Grandma’s, summer’s evening and so on. Second way is “describing” or, more specifically, seeing parameters – and again, like with taste, we can describe as sweet, sour, velvety or hot.

 Poison Dior

Same with perfume – colour, specific solid block or lines, shapes. Lately, for example, I found a smell which “looked” like diagonally cut cylinder, purple, slightly oblate, with texture of play-doh, laying on an aquamarine, smooth bedding. Or a graphite gray cloud of blurry contour, or orange, hard sphere, glowing, with tiny tentacles.

I’m by now working on the first kind of vision – an association, keeping this association, however, to be in strict conformity of colours, kinds of lines, silhouettes, splashes and, of course, the general feel of it. I’m also planning a visual realization those other visions, abstract and free of associations.

How do you choose the next perfume to make a picture?

The condition which must to be met is how articulate, pronounced the scent is. I can’t imagine painting to something bland, without character! Of course, I need to appreciate and like this smell enough to find it pleasant to “be in its company”. I like to paint perfumes which are well known. In This way, my online posts (since internet has no olfactory properties) provoke discussions, because my spectators know what perfumes I’m painting.

 Dune Dior

I have a project in mind, to create scents for exhibition’s need. It would of course limit number of participants. In today’s times, when one can learn almost everything online, an invitation to- and exclusively to the real world seems to be a sensation, enticing due to its elite character. Because only people in painting’s immediate proximity can get my message.

How many painted perfumes did you make? Which do you consider the best? Do you make the author copies of them?

I’ve painted so far about 40 duftarts, both to niche and mainstream perfumes, including the most revered classics. I find best Poison Dior, Habanita Molinard, Dune Dior, Shalimar Guerlain, Scent and Scent Intense Costume National, Samsara Guerlain and Opium YSL. 

 Habanita Molinard (old version)

I’m planning now, in relation to a new project of mine, duftarts to industrial, spacious, metallic, modern scents. I’m tempted to illustrate some “milestones” of perfumery – Bandit Piguet, Obsession CK, Dolce Vita Dior and others. Author copies are used with prints (meaning, first prints, before the matrix wears down) – in workshop graphics. When it comes to paintings, photographs and descriptions of creative process published at my blog Brulion Malarski are sufficient enough to me.
 
How often does people say the right perfume name of the perfumes, just looking at your pictures?
People, who are familiar with perfumes I illustrate, often say that my vision fits perfectly to the scent. Maybe I’ll put it another way – it never happened that somebody said it was a completely different story.

 Opium YSL

 
Directly at the exhibition spectators told me they know what scent to expect – and when they were reaching for a sample of perfume they smiled “That’s what I thought”.

Could you use perfumes as paint additives? Or overspray them?
No, never. First, because there’s no such need. Always at the exhibition and during my work on the painting there's a scent carrier present. Besides, it’s essential that at the time of the duftarts’ presentation that perfumes/scents never mixed with each other – it would cause cacophony and would spoil the effect. Sometimes I attach a perfume’s sample to the painting while shipping it to the owner and I give him or her a hint how to provide my duftart some scented surroundings. It’s easiest to fasten a piece of perfume soaked chamois or felt at painting’s back.

Perfumes as myths are developing in time. artists usually use the culmination as the moment to show - what is your point of view and your style to show the essence of perfumes?
Usually I don’t mind which scents are in fashion. Duftart, after all, isn’t a perfume advertisement. When I choose scents for duftarts, I only go by if a given perfume moves my imagination in a legible way for spectators. I don’t think about paintings’ style – most important is vision, I adjust colours, moods and means of expression to it. It’s obvious to me – I have illustrator’s temperament (I did my diploma at illustration workshop, mind you). My paintings’ style is in my work’s outcome, not its beginning. You can reach for Art Deco with such scents as Mitsouko or Shalimar, of course. But there’s no such need if I deal with timeless perfumes.

 Shalimar Guerlain (I)

Do you have colleagues at perfume painting?
No, it’s a loner’s work. I’m the only one, as far as I know, I contacted Miguel Matos regarding Synesthesia project. I think that people who deal with painting and are interested in perfumery, are never as much interested as I am. There are some visual artists who create their own perfumes but they don’t visualize somebody else’s scents. I’m in touch, though, with people who are passionate about perfumes and it is extremely crucial to me, inspiring and refreshing to me.

 Angel Liqueur Mugler

Wywiad we Fragrantice - polska wersja

 Szanowni Państwo, z wielką przyjemnością i, nie ukrywam, dumą, przedstawiam Wam wywiad, jakiego udzieliłam Fragrantice. Fragrantica to międzynarodowy portal, zajmujący się perfumami. Są tu skatalogowane niemal wszystkie perfumy, wraz ze składem, datą powstania. Jest też napisane, kto je wymyślił - a przede wszystkim zamieszczone są recenzje użytkowników. Bowiem to oni właśnie stanowią trzon Fragratiki, mają swoje forum. Krotko mówiąc - żywa kopalnie wiedzy na temat zapachów. Znajdują się też na niej interesujące artykuły na wszelkie perfumowe tematy - i w takim artykule - wywiadzie, zdecydowałam się wziąć udział, zaproszona przez Siergieja Borisowa, któremu tutaj z całego serca dziękuję!

1) Powiedz, proszę, jakie jest twoje wykształcenie
Studiowałam na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Grafiki, dyplom obroniłam w Pracowni Ilustracji Książkowej u słynnego ilustratora, profesora Janusza Stannego.

 Eau du Soir Sisley

2) Jaki jest twój stosunek do zapachów? Emocje z nimi związane? Pierwsze perfumy / aromaty / zapachy, z którymi zetknięcie było dla ciebie istotne
Pierwsze perfumy, z którymi się zetknęłam, to Soir de Paris Bourjois, używała ich już moja Babcia, potem Mama i jako nastolatka, od Taty dostałam Soir de Paris, mały flakonik czystych perfum, teraz już oczywiście pusty. Przechowuję go do dziś. Jeszcze odrobinę pachnie.
Silne wrażenie wywarły na mnie również zapachy, z którymi stykałam się od najwcześniejszych lat - na parterze rodzinnego domu znajdowała się pralnia chemiczna, z wielkim, miedzianym kotłem, wypełnionym specjalną benzyną, przeznaczoną do prania. Pralnię prowadził mój Dziadek i zawsze przed szkołą zaglądałam do Niego i dostawałam na drogę galaretkę w czekoladzie, przesiąkniętą zapachem benzyny - być może wówczas pierwszy raz doświadczyłam jednocześnie silnego działania dwóch bodźców - smakowego i węchowego, przy tym nie było to najprzyjemniejsze doświadczenie. Osobliwe powiązania czekolady, owocowej galaretki i rozpuszczalnika.

 Lou Lou Cacharel

Z kolei na Akademii Sztuk Pięknych mocno zapachowa była Grafika Warsztatowa - cynkowe blachy, trawione w kadziach z kwasem, farba drukarska, lakier, podgrzewana kalafonia, denaturat - każda z tych rzeczy miała swój charakterystyczny, silny zapach, razem tworzyły mieszankę trudną do opisania - zapach ostry, techniczny, wielowarstwowy, na zawsze zapadający w pamięć.
Nawet teraz, ilekroć mam okazję, lubię odwiedzić Akademię, wejść do środka budynku i solidnie zaciągnąć się tak dobrze znaną wonią - przy tym z wyższych pięter, gdzie znajdują się pracownie malarskie, dochodzi zapach terpentyny, farb, płócien i drewna.
Niestety, w perfumach nie zetknęłam się z niczym podobnym - a szkoda.

3)Jak wyglądał ten pierwszy raz, kiedy połączyłaś zapachy z obrazami?
 Od zawsze używałam określonych perfum przy malowaniu obrazów - szybko zorientowałam się, że obie pasje - perfumy / zapachy i malarstwo, zaczynają się uzupełniać. To, że zapachy widziałam jako kolory, było dla mnie oczywiste. jednak pierwszym obrazem świadomie namalowanym jako portret, wizualizacja zapachu, była 19 Chanel, edp.

Pewnego razu w perfumerii Quality, właścicielka, pani Missala, wiedząc, że jestem malarką i wykorzystuję zapachy do pracy twórczej, dała mi do powąchania próbkę swoich perfum - Qessence, pytając, co widzę. [zdjęcie] Moja wizja była na tyle zgodna z Jej zamysłem, że zaproponowała mi namalowanie obrazu, który zilustrowałby Qessence. To był rok 2011.

 Qessence Missala

Dwa lata później, w 2013 roku, dostałam od perfumerii Mon Credo w Warszawie propozycję zapachowej wystawy i do wybranych przez siebie zapachów namalowałam 10 obrazów. Wówczas też powstał termin DUFTART, którym wciąż się posługuję.

 Scent Costume National

Wreszcie w zeszłym roku miałam wystawę duftartu w Barcelonie.
Zapachowa wystawa oznacza, że przy każdym obrazie umieszczam pojemniczek, zamykany, w którym znajduje się nośnik z zapachem. Możliwość otwierania / zamykania pozwala na wąchanie wybranego zapachu - który akurat "ogląda się" na obrazie. Poza tym zamknięcie jest konieczne, by wonie na wystawie nie mieszały się, bo niweczyłoby to całą ideę.

4) Pierwsze namalowane perfumy - jak wyglądały narodziny pomysłu?

19. Chanel zawsze było i jest zapachem mi bliskim (lubię szypry, zielone szczególnie). W pewnym momencie, obficie skrapiając się tymi perfumami, zostałam obezwładniona wizją pejzażu. 

 Chanel 19.

Monumentalny żywopłot, dominująca poszarzała zieleń, przechodząca w czerń, chłodny błękit. Kontury ostre, lecz wyrafinowane w kształcie. czy nie tak wygląda ów szypr? Oczywiście, sam obiekt - żywopłot to "licencia poetica", jednak barwa, kształt, proporcje - wszystko to znajduje dokładne odniesienie do 19stki - i to koniecznie do wersji edt. Woda perfumowana miałaby mniej wyraziste granice między kolorami, nieco zatarte kontrasty.
W tamtej chwili pomyślałam, że zamiast dobierać zapach do malowanego właśnie obrazu, zrobię odwrotnie - czyli powącham perfumy, by ujrzeć ich malarską postać. To właściwie nie było doznanie intelektualne, lecz bardzo silnie emocjonalne - parę dni trwało, zanim w pełni uświadomiłam sobie, co właściwie się stało!

 Shalimar Guerlain wersja II

 Jak zawsze, pierwsze, co widzę, to kolorystyka. Potem przychodzi reszta (teraz, po paru latach, niejako automatycznie widzę całość, ze względu na synestezję). Zapach bowiem można przedstawić na dwa podstawowe sposoby - pierwszy, który nazywam "poetyckim", polega na skojarzeniu z sytuacją, czasem twarzą, pejzażem. Tak, jak w smaku - np. konfitury mogą się skojarzyć z dzieciństwem, herbatą u Babci, letnim wieczorem itp. Drugi sposób to "opisanie", a tak naprawdę zobaczenie parametrów - i znowu, jak w smaku, możemy go opisać jako słodki, przełamany kwaskowato, aksamitny czy ostry.

 Chergui Lutens

W perfumach to samo - kolor, konkretna bryła bądź linie, kształty - np ostatnio zetknęłam się z zapachem, który "wyglądał" jak ukośnie ścięty walec, fioletowy, lekko spłaszczony, o konsystencji plasteliny, leżący na seledynowym, gładkim podłożu. Albo chmura o nieostrych konturach, grafitowo szara bądź pomarańczowa twarda kula, świecąca, z wypustkami.
Na razie pracuję na pierwszym rodzajem wizji - czyli skojarzeniem, dbając jednak o to, by zachowana była ścisła zgodność kolorystyczna, rodzaje linii, konturów, plam i oczywiście nastrój całości.
Mam jednak w planie wizualną realizację również tych ostatnich, abstrakcyjnych, a więc wyzbytych ze skojarzeń, wizji.

5) Czym się kierujesz, wybierając perfumy do zobrazowania?
Warunek, który musi być spełniony, żebym wybrała do zilustrowania dany zapach, to jego wyrazistość. Nie wyobrażam sobie malowania czegoś bez charakteru! Oczywiście muszę ten zapach cenić i lubić na tyle, by nie było dla mnie przykre przebywać w jego "towarzystwie". Przyjemnie maluje się do perfum, które są znane - wówczas, dzięki publikowaniu przez internet (który zapachowej opcji przecież nie ma),wywiązuje się dyskusja z widzami, bo wiedzą, o jakie perfumy chodzi.

 Poison Dior

Mam jednak w planach projekt, by na potrzeby wystawy stworzyć zapachy - to oczywiście ograniczyłoby krąg odbiorców do osób uczestniczących w wystawie. W dzisiejszych czasach, kiedy o prawie wszystkim można dowiedzieć się z sieci, zaproszenie do tylko i wyłącznie świata realnego wydaje się ewenementem, kuszącym ze względu na swój elitarny charakter. Bo tylko ludzie znajdujący się w pobliżu obrazu odbiorą w pełni mój przekaz.

6) Ile zapachowych obrazów namalowałaś? Które uważasz za najlepsze? Czy robisz im kopie autorskie?
Na razie namalowałam około 40 duftartów, zarówno do perfum niszowych, jak i mainstreamu, w tym tych najbardziej klasycznych. Za najlepsze uważam Poison Dior, Habanita Molinard, Dune Dior, Shalimar Guerlain, Scent i Scent Intense Costume National i Samsarę Guerlain, Opium YSL.  

 Habanita Molinard

Teraz planuję, w związku z moim nowym projektem, duftarty do zapachów industrialnych, przestrzennych, metalicznych, nowoczesnych. Kusi mnie też zilustrowanie "kamieni milowych" perfumiarstwa - Bandita Piquet, Obsession CK, Dolce Vita Dior i innych.
Kopie autorskie stosuje się przy odbitkach (są to pierwsze odbitki prac, zanim jeszcze zużyje się matryca) - w dziedzinie grafiki warsztatowej. Jeśli chodzi o obrazy, w zupełności wystarczą mi zdjęcia i opis twórczego procesu, zawarty na moim blogu Brulion Malarski.

7) Jak często ludzie domyślają się / zgadują, o jakie zapachy chodzi, tylko na podstawie twoich obrazów?
Osoby, które znają perfumy przeze mnie ilustrowane, często mówią, że moja wizja doskonale pasuje do zapachu. Może powiem inaczej - nie spotkałam się jeszcze ze stwierdzeniem, że to inna bajka.

 Opium YSL

Bezpośrednio na wystawie widzowie, oglądając obrazy mówili mi, że wiedzą, jakiego się spodziewać zapachu - i kiedy sięgali po pojemniczek z perfumami, uśmiechali się "Tak właśnie przypuszczałem".

8) Czy używasz jakichś pachnących domieszek podczas pracy? Może perfumujesz obrazy?
Nie, nigdy. Po pierwsze dlatego, że nie ma takiej potrzeby. Zawsze na wystawie i podczas pracy przy obrazie znajduje się nośnik zapachu. Poza tym ogromnie ważne jest, by podczas prezentacji duftartów perfumy / zapachy nie mieszały się ze sobą - spowodowałoby to męczącą kakofonię i zniweczyłoby efekt. 

 Dune Dior

Czasem dołączam dany zapach do obrazu, kiedy wysyłam go do właściciela - i podpowiadam sposoby, jak zapewnić duftartowi pachnące otoczenie. Najprościej przytwierdzić z tyłu kawałek filcu / irchy, nasączonego perfumami albo użyć mojego pojemniczka, nie zamykając go.

9) Perfumy - jak mity, opowieści, rozwijają się w czasie. Artyści często wybierają konkretny moment, dla nich najistotniejszy. Dodatkowo  perfumy mają swoją historię - czy to jest dla ciebie istotne? Jaki jest twój punkt widzenia?

Ja nie zwracam uwagi na to, jakie zapachy są modne. Duftart nie jest przecież reklamą perfum. Kiedy wybieram zapachy do duftartów, kieruję się tylko tym, czy dany zapach uruchamia moją wyobraźnię w taki sposób, by było to czytelne dla odbiorców. Nie myślę o stylu obrazów - najważniejsza jest wizja, to do niej dostosowuję używane środki, dobór kolorystyczny, nastrój. To dla mnie oczywiste - mam temperament ilustratorski (przypominam, że dyplom zrealizowałam w Pracowni Ilustracji). Styl moich obrazów jest więc rezultatem pracy, a nie początkiem. Jasne, że przy takich zapachach, jak Mitsouko Guerlain czy Shalimar można sięgnąć do Art Deco. Można. Takiej konieczności jednak nie ma, jeśli mam do czynienia z perfumami ponadczasowymi.

 Shalimar Guerlain wersja I

 Każdy obraz, tym bardziej skojarzony z zapachem, musi nawiązywać kontakt z odbiorcą. Inaczej wystawa nie ma sensu.
Zapach w pojemniku umieszczam najczęściej na zamszu (ircha) - nawiązując zresztą do dawnej tradycji perfumowania rękawiczek - biorę pod uwagę fazę pełnego rozwinięcia.  Nie portretuję bowiem rozwoju perfum na skórze, ich poszczególnych faz, lecz pewnego rodzaju "średnią" z nośnika.

 Samsara Guerlain

Dlatego idealnie byłoby wybierać zapachy linearne, bez tradycyjnego podziału, wg mnie jednak zupełnie zadowalające jest kierowanie się wrażeniem, jakiego doznaje się podczas delektowania się zapachem w pełni rozwiniętym - i ta faza jest dla mnie najistotniejsza.

10) Czy utrzymujesz kontakt z artystami, którzy zajmują się zapachowym malarstwem?
 Nie, moja praca jest samotnicza. Z tego, co wiem, w Polsce jestem jedyna, kontaktowałam się z Miguelem Matosem w związku z projektem Synesthesia. Ale mam wrażenie, że osoby, które zajmują się malarstwem nawet, jeśli interesują się perfumami, to nigdy w takim stopniu, jak ja. Bywają artyści wizualni, tworzący swoje perfumy, ale nie zajmują się wizualizowaniem innych. Mam natomiast żywy kontakt z ludźmi, których pasją są perfumy, i ten kontakt jest dla mnie inspirujący, szalenie ważny i dodający skrzydeł.

 Angel Liqueur Mugler

Wywiad! Wiwat!

Jakiś czas temu dostałam sympatycznego maila z prośbą o wywiad.
Pani, śledzaca interesujące blogowo osoby, napisała o sobie tak :

"Romantyczka, bawiąca się słowem, początkująca poetka wydałam niedawno swój pierwszy tomik zatytułowany "Czerwone szpiki -marzenia impresjonistki". Marzenie to udało się spełnić dzięki temu, że zaczęłam prowadzić bloga z autorskimi tekstami https://zakryteslowami.blogspot.com Wiekiem nie będę się chwalić ale pare lat temu studiowałam prawo. Sama pasjonuję się malarstwem i próbuję malować olejami, zawsze jednak byłam ciekawa czym dla innych jest sztuka i dlaczego coś tworzą tak a nie inaczej.  Internet daje lepsze możliwości kontaktu z ludźmi sztuki różnych dziedzin stąd pomysł na cykl wywiadów "Ludzie sztuki w blogosferze""

Muszę powiedzieć, że sprawiło mi to wielką przyjemność - a prezentowany materiał tutaj jednocześnie ukazuje się własnie i TAM - na blogu .
No to dajemy!

O mnie

Co tu pisać.

159 cm wzrostu.
52 kilo
Wiek - powoli myślę nad ukryciem daty urodzenia, a nawet może i podaniem fałszywej.
Mąż, drugi, znacznie lepszy od pierwszego, dziecko - Gustaw, 7 lat, pies - Pepa, kundelek ze schroniska.
Miejsce zamieszkania - Warszawa
Jestem malarką i mam na to papiery (ASP Warszawa)

ad. 1) Jak rozpoczęła się twoja przygoda z malarstwem?
Nie pamiętam początku - malowałam i rysowałam, od kiedy pamiętam. Szczęśliwie znajdowałam silne wsparcie mojej Mamy. Ona sama, będąc po Wydziale Architektury, bardzo szybko dostrzegła mój talent (znam wiele osób, które nie miały takiego wsparcia i wylądowały np na/w ekonomii czy medycynie).
Właściwie chętniej rysowałam - pamiętam, że na rodzinnych przyjęciach, które z zasady dla dzieci są nudne, dostawałam ołówek i kartkę i szłam do pokoju obok. W liceum już po pierwszej klasie byłam zdecydowana zdawać na Akademię Sztuk Pięknych i rozpoczęłam zajęcia w Pracowni Rysunku i Malarstwa w Młodzieżowym Domu Kultury - codziennie. Na wakacjach malowałam i rysowałam w plenerze, co jednak trochę kłóciło się z moją drugą pasją - łowieniem ryb (raz np. przy zacięciu okonia cały warsztat malarski spadł mi z pomostu do wody, a okoń i tak się urwał).
Widziałam siebie jako rysownika, dlatego też Grafika (dostałam się za drugim razem) wydawała mi się bliższa.
Prawdziwa i świadoma przygoda z malowaniem zaczęła się dopiero w 2003cim roku, kiedy to "postawiłam" na malarstwo. Wiadomo - co obraz, to nie rysunek. Chociażby w sensie sprzedażnym.
Na początku - cykl "Zwierzęta", potem "Panienki" i wreszcie w 2013stym roku - Duftart - czyli malarska wizualizacja zapachów. Wszystkie te cykle można zobaczyć na mojej stronie http://neyman.pl/.
A propos Duftartu - powstał w 2013 roku, przy okazji wystawy w Witkacu w Warszawie (13sta wystawa indywidualna) - sama wymyśliłam nazwę (niemiecki "duft" - zapach, "art" - wiadomo). Inaczej - jestem ilustratorką zapachów (w Polsce jako jedyna, na świecie - parę osób). Wyróżniam dwa rodzaje duftartu - przedstawieniowy (skojarzenia, często poetyckie, z realnością) i abstrakcyjny (bez skojarzeń, same kształty, linie, kolory). To tak, jak ze smakiem - można go opisać "parametrami" - kwaśny, gorzki itd, ale smak budzi również skojarzenia - z dzieciństwem, latem itd. Na wystawie duftartu przy każdym obrazie można powąchać zapach, do którego powstał. A Ponieważ zapachy zmieniają widzenie - np kolorów, ponieważ kontaktują się bezpośrednio z podświadomością, przenosząc człowieka czasem o parędziesiąt lat wstecz.
Przez lata się zastanawiałam - do czego mi ta perfumowa wiedza? Poza względami towarzyskimi (my - perfumoholicy, mamy swoje zjazdy, nawet ogólnopolskie, wymiany, forum itd)
Teraz zapachy służą również malarstwu.

ad. 2) Jakie masz zwyczaje związane z malowaniem?
Mam, niestety, skłonność, do malowania w nocy, czasem późno w nocy, nie potrafię odpuścić i zostawić obrazu, kiedy nie wiem, co dalej. Taki stan mnie irytuje - nie muszę skończyć, ale zawsze mieć przynajmniej kierunek, w którym pójdę.
Zwyczaj chyba niezbyt zdrowy - ponieważ maluję akrylami (nie znoszę długotrwałych technik, jak malarstwo olejne), przy pracy nad precyzyjnymi detalami, drobnym pędzelkiem... oblizuję go. I najczęściej, kiedy w przerwie wychodzę z psem, nie patrzę w lustro i po powrocie orientuję się, że spacerowałam (na szczęście po ciemku), z pomarańczowymi ustami czy wąsami w fantazyjnym kolorze.
Nie wyobrażam sobie malowania bez perfum - nawet, jeśli nie pracuję na duftartem.
Zapachy to dla mnie nie tylko nastroje, lecz również linie, kolory etc.
Mam też zachowanie towarzyszące malowaniu - całkowita niemożność skoncentrowania się na czymkolwiek innym, niż obraz. Wówczas np. potrafię wrócić ze spaceru z psem z kupą w foliowej torebce, zapominając ją wyrzucić. Po tym można poznać, że myślę nad nowym obrazem.

 ad. 3) Czy opublikowanie w sieci twojej sztuki było dla ciebie trudne?
Absolutnie nie - publikowanie w sieci to jedna z najlepszych rzeczy, jakie mi się zdarzają! Kiedyś o malowaniu wiedział tylko mąż, Mama. Kiedy założyłam swój blog http://justynaneyman.blogspot.com/, poczułam - i czuję to zawsze, jakby mi skrzydła urosły u ramion. Uważam, że sieć dla mnie to dobrodziejstwo. Przepadam za pisaniem również. Brulion to nie tylko zamieszczanie kolejnych etapów powstawania obrazu, lecz również swoisty zbiór anegdotek, esejów i czasem recenzji. Bardzo mnie mobilizuje - zresztą dzięki internetowi mam większość zleceń. Do tego jestem raczej ekstrawertyczką - nawet, powiedzmy, pani w windzie mogę opowiedzieć swoje życie.

ad. 4) Jeśli pojawi się krytyka, jak sobie z nią radzisz?
Z krytyką spotykam się często w niewirtualnej rzeczywistości - moja Mama, o której już wspominałam, jest najsurowszym krytykiem, mąż również zwraca mi uwagę na... powiedzmy, niejasności w przekazie. Natomiast co do sieci - no cóż, publikowanie niesie za sobą ciągłe poddawanie ocenie rezultatów pracy. Zanim jeszcze obraz powstanie, spotykam się z uwagami Zleceniodawców, którzy widząc, na co się zanosi, wnoszą swoje nawet zastrzeżenia - zazwyczaj dotyczące kolorów czy ogólnego nastroju. Klient nasz pan - słucham więc z uwagą i zazwyczaj zmieniam to, co chcą - szczególnie, że pomysłów mam zawsze więcej, niż realizacji, więc dostosowanie swojej wizji obrazu do tego, co sugeruje Klient, przychodzi mi z łatwością.
Jest też i inny wymiar krytyki. Właściwie należałoby się zastanowić, czy można owo działanie określić jako "krytyka". Mam na myśli złośliwość, nawet drwinę, wydawanie ocen zanim jeszcze coś naprawdę się ukaże. Szczerze - tego nie znoszę, kiedy piszący "upaja" się swoimi słowami, protekcjonalnym tonem i koniec końców kończy się na tym, że albo wchodzę w dyskusję, starając się udowodnić, że "nie jestem wielbłądem" (ślepa uliczka i strata czasu) albo ucinam dyskurs, narażając się na uwagę, że "nie radzę sobie z krytyką, oczekuję lukrowania i słodzenia" oraz tym podobne bzdury. Recepty na to, szczerze powiem, nie mam - na szczęście nie jestem sama i jeśli JA zmilczę, wypowiadają się inne osoby, traktując to jako "ćwiczenie intelektualne".
Bywa i tak, że obraz pod jakimś względem dla mnie ważny, wartościowy, szczególny, w ogóle nie spotyka się z zainteresowaniem - tym się wcale nie przejmuję, bo wiem, że, szczególnie w kwestii nastroju, mam nietypowe skłonności - coś, co innym wydaje się smutne czy przygnębiające, na przykład, dla mnie bywa kojące. Już w podstawówce pani od plastycznego uważała, że moje prace są "za ciemne" i nie zbierałam najwyższych ocen.

ad. 5) Jeśli nie masz weny - co robisz?
Nie zdarza mi się nie mieć weny. Naprawdę. Natomiast zdarza mi się zmęczenie, a nawet przemęczenie. Wówczas wychodzę z domu - najczęściej wyruszam na "objazd" perfumerii (w Warszawie mam ich bez liku) i testuję zapachy.
A na wyjeździe (bo zabieram ze sobą malowanie) - po prostu idę do lasu, mam swoją ukochaną okolicę na Mazurach. I fotografuję. To mnie nigdy nie męczy.

Całkowite oderwanie od malowania zapewnia mi natomiast kino. Akcja na ekranie najczęściej na tyle mnie pochłania, ze nie myślę o malowaniu.

ad. 6) Dobry obraz - czyli jaki?
Dobry obraz... co to znaczy... oto jest pytanie. Dobry obraz to taki, przed którym musi się przystanąć, który nie pozostawia w obojętności widza. Pomiędzy dobrym obrazem a oglądającym tworzy się przestrzeń, szczególna rzeczywistość. I nie chodzi mi o prostackie szokowanie, prowokowanie - nie, mówię o bardzo subtelnej grze, działaniu nie tylko na świadomość, lecz i podświadomość. Dobry obraz zostaje w pamięci, nawet, jeśli się go nie ogląda.

ad. 7) Masz jakąś radę dla amatorów?
Moja rada dla amatorów - pracować jak najwięcej, nie zrażać się, nie mieć kompleksów, za wiele nie myśleć i działać! Jeśli ma się talent, ilość przejdzie w jakość. A jeśli nie - to przynajmniej przyjemnie spędzi się czas.

ad. 8) Pamiętasz swój pierwszy obraz?
Nie, pierwszego obrazu nie pamiętam - pamiętam jeden z pierwszych, technika mieszana, płaskorzeźba i farba - był koń, czarny, ze spłaszczonej plasteliny, z płonącą grzywą, w dynamicznym, malarskim pejzażu z plam. Tym obrazem wygrałam warszawski plastyczny konkurs dla dzieci - nagrodą miał być przelot samolotem nad Warszawą, ale niestety, dostałam tylko pudełko z farbami. Tego nie da się zapomnieć.
Dobrze pamiętam za to pierwszy obraz po powrocie do twórczej pracy - w 2003cim roku. Niebieska świnka morska.

ad. 9) Jaką techniką malujesz?
Akryl na płycie - dykcie. To moja ulubiona technika. Dlaczego na dykcie? bo jest wytrzymała. Poddaję często obrazy torturom, malując wielowarstwowo, potem wycieram wierzchnie warstwy zmywakiem, pumeksem, pod prysznicem, w zlewie. Płótno by tego nie zniosło.
Dlaczego akryl? Bo lubię, kiedy od pomysłu do końcowego efektu nie musi minąć wiele czasu, np związanego z wyschnięciem.

ad. 10) Ulubiony obraz?
Mój? Chyba duftart do Poison Diora i do Habanity Molinarda.

ad. 11) Czym dla ciebie jest sztuka?
Sztuka to dla mnie rzeczywistość. Maluję praktycznie codziennie, jeśli nie, to myślę o malowaniu. Często te myśli są ważniejsze niż "tu i teraz", bardziej realne.

 ad. 12) Ważny artysta dla ciebie to...?
Ważny artysta... Rafał Malczewski (syn) i Jerzy Nowosielski. Renee Magritte, Giorgio Chirico.

ad. 13) Co cię inspiruje?
Nie potrafię powiedzieć, co mnie inspiruje. Światło, kolory, zapachy, muzyka. Nastrój. Linie. Uważam samą siebie za "odbiornik" (i potem rejestrator) - pamiętam, że tak zapatrzyłam się w zieleń spódnicy pewnej pani w autobusie, że pojechałam za nią, aż wysiadła, co oznaczało całkowite pokrzyżowanie moich akurat napiętych wówczas planów i pospóźnianie się we wszystkie możliwe miejsca. Ja "myślę" obrazami - składuję je w wyobraźni. To mnie inspiruje (kiedyś kształt psich sików tak mnie zafascynował, że po odtworzeniu go w domu - ołówkiem, dodam na wszelki wypadek - zobaczyłam, że tworzy kontur tygrysa).

ad. 14) Co lubisz malować?
Radość, wręcz fizyczne odczucie, sprawia mi nakreślanie linii - doskonale wiem, kiedy wydają mi się doskonale w swej krzywiźnie. To bardzo określony kształt. Lubię oddać nastrój w obrazie - dzięki światłu, kolorom. Czasem sen potrafi mnie zahipnotyzować - jeśli uda mi się namalować choć część tego, co mnie tak koiło - o, to bardzo lubię.
To ważniejsze od tego, CO znajduje się na obrazie. Dla mnie, oczywiście.

ad. 15) Inne hobby poza malowaniem?
Poza malowaniem - pisanie, zapachy, fotografowanie, lubię "chłonąć" pejzaż, same banały.
Muzyka. Tata był pianistą jazzowym, Mama - po Szkole Muzycznej, mąż - baryton. A ja - tylko słucham, chociaż w myślach zawsze obraca mi się jakaś melodia, czasem nieproszona - w domu jest nawet umowa, żeby "nie zarażać" muzycznie jakimś nachalnym np. piosenkowym tematem.

Z racji malowania Panienek, gdzie postać jest zawsze podobna, ale różniąca się otoczeniem, pozą, ubiorem, nastrojem - rozwinęłam w sobie zdolność tworzenia "wizji" danej osoby. Zanim przystąpię do pracy, przeprowadzam prawdziwy wywiad ze Zleceniodawczynią, starając się wychwycić wszelkie charakterystyczne, ciekawe, niezwykłe szczegóły osobowości. Często, wcale nie malując, mam taką malarską "wizję" osoby, zazwyczaj to mocno łączy się z lubieniem jej a przynajmniej z żywą sympatią. Chociaż, jeśli do kogoś czuję żywą niechęć, również zdarza mi się wizja. Ale nie podobałaby się tej osobie, o, nie.

Rozwijam w sobie "widzenie" zapachów - abstrakcyjne. Nie jestem synestetyczką, a jednak coraz częściej potrafię powiedzieć nie tylko o kolorze zapachu, lecz również kształcie, konsystencji...np. gęsty, ciemnofioletowy podłużny, w przekroju owal, skośnie ścięty, lekko spłaszczony.
Cecha, którą w sobie najbardziej cenię, tym bardziej jako "odbiornik", to wrażliwość. Można więc powiedzieć, że moje "hobby" to karmienie tej wrażliwości.

Kino - wspomniane. Wykorzystuję jako odpoczynek. Chadzam w tygodniu, w godzinach zazwyczaj przedpołudniowych, kiedy na sali jestem sama. Wówczas mocno się perfumuję jakimś kontrowersyjnym zapachem i zjadam torbę różowo - turkusowych żelków "Musujące Buteleczki".

A, bardzo, ale to bardzo, lubię... mówić. Do kogoś, kto słucha, nawet do siebie (ale nie na głos, co to, to nie, przynajmniej na razie).